Παρουσίαση του βιβλίου «Ο Μύθος, Λόγος της Αυγής» της …
… συντοπίτισσάς μας ποιήτριας συγγραφέως Ιωάννας Κόκλα
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑΣ
Σας προσκαλούμε στην παρουσίαση του βιβλίου «Ο ΜΥΘΟΣ, ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ» της Λευκαδίας ποιήτριας συγγραφέως Ιωάννας Κόκλα που θα πραγματοποιηθεί στο Κηποθέατρο «ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ» την ΤΕΤΑΡΤΗ 11 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012, Ώρα 21.30.
Το βιβλίο παρουσιάζουν, ο Κώστας Καρούσος, λογοτέχνης έφορος του Δ.Σ. της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, και η Βιβή Κοψιδά – Βρεττού, Δρ. Φιλολογίας, Σχολ. Σύμβουλος Φιλολόγων.
Συντονίζει η εκπ/κός Αργυρώ Μπαλτά – Βερυκίου.
«…ἡ δε νοῦ και ψυχῆς σύνοδος», εἶναι ὁ λόγος ὁ ἐλληνικός
Ἡ ἁρμονική σύνοδος, ἡ συνυφασμένη μέ τήν ὀξύνοια τῆς λογικῆς καί τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς, εἶναι ὁ λόγος ὁ ἐλληνικός μᾶς λέγει ὁ Πλούταρχος, «…ἡ δε νοῦ και ψυχῆς σύνοδος».
Καί οἱ μαθήσεις – νοήσεις, οἱ ὁλοένα τεκοῦσες «Μοῦσες» τῆς συλλογικῆς προγονικῆς μνήμης καί συνείδησης, ἔρχονται καί θά ἔρχονται «ὁμηρεῦσαι» μέ τήν φωνή τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου νά μᾶς φανερώνουν τά τωρινά, τά μελλούμενα καί τά παρελθόντα, «εἴρουσαι τά τ’ ἐόντα τά τ’ ἐσσόμενα πρό τ’ ἐόντα».
Ἑκατόν πέντε ἑκατομμύρια λεκτικούς τύπους λέξεων, ἔχει καταγράψει τό Ἵδρυμα «Ὁ Θησαυρός τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας» ἔως σήμερα, σέ ἀντίθεση μέ τίς λατινογενεῖς θυγατρικές της ἀποδόσεις τῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, οἱ ὁποὶες ἀριθμοῦν μόνο λιγοστές χιλιάδες… Ἐπικεφαλῆς τοῦ προγράμματος τῆς ἀποθησαύρισης τῆς Ἑλληνικῆς, στό Πανεπιστήμιο Ἰρβάϊν τῆς Καλιφόρνια, ἡ Ἑλληνίστρια γλωσσολόγος Μάριον Μάκ Ντόναλι, στήν ὁποία ὀφείλουμε χάριτες καί οἱ καθηγητές τῆς Ἡλεκτρονικῆς, Μπροῦνερ καί Πάκαρῖ.
Ὁ πρῶτος ἐξ αὐτῶν, ἐρωτηθείς ἀπάντησε: «Σέ ὅποιον ἀπορεῖ, γιατί τόσα ἑκατομμύρια δολάρια γιά τήν ἀποθησαύριση τῶν λέξεων τῆς Ἑλληνικῆς, ἀπαντοῦμε: Μά πρόκειται γιά τήν γλῶσσα τῶν προγόνων μας! Καί ἡ ἐπαφή μας μ’ αὐτούς, θά βελτιώση τόν πολιτισμό μας».
Τό ἐνδιαφέρον γιά τήν Ἑλληνική γλῶσσα προέκυψε τά τελευταῖα χρόνια, ἀπό τήν διαπίστωση τοῦ ἐπιστημονικοῦ κόσμου ὅτι οἱ Η|Υ προχωρημένης τεχνολογίας, δέχονταν ὡς «νοηματική» γλῶσσα μόνο τήν Ἑλληνική, γιατί ὅλες τίς ἄλλες γλῶσσες τίς ἔχουν χαρακτηρίσει «σημειολογικές», συμβατικές.
«Νοηματική» εἶναι ἡ γλῶσσα στήν ὁποία τό «σημαῖνον» (ἡ λέξη), ἔχει ἄμεση πρωτογενή σχέση μέ τό «σημαινόμενον» (ἔννοια), ἐνῶ ἀντιθέτως «σημειολογική» εἶναι ἡ γλῶσσα στήν ὁποία τό «σημαῖνον» καί τό «σημαινόμενον» δέν ἔχουν πρωτογενή σχέση μεταξύ τους, ἀλλά ἔτσι αὐθαίρετα ὁρίζεται ἡ ὅποια λέξη κατόπιν συμβάσεως.
Πρωτογενής, νοηματική, ἐννοιολογική, ἀτέρμων καί ἀτελεύτητος ἡ ἑλληνική γλώσσα, μέ ἄμεση αἰτιώδη σχἐση «σημαίνοντος» καί «σημαινομένου», ἀποτελεῖ τήν ἀδιαμφισβήτητη πνευματική κλίμακα, τήν ὁποία μόνο ὅποιος τήν κατέχει ἐπαρκῶς δύναται νά ὁδηγηθῆ στά ἀνώτατα ἀξιώματα τῆς πανανθρώπινης γνώσης…
Ὁ ἔρωτας λόγος ἤ ὁ λόγος ἔρωτας (ἀπ’ τήν ἴδια ἐτυμολογική ρίζα, λέγω, ἔλεγον, λέξω καί ἐρῶ) ἀκέραιος καί διαχρονικός, πηγαία ἀναβρυσάζει μέσα ἀπ’ τούς ἤχους τοῦ ρυθμικοῦ ἀνασασμοῦ τῆς τροφοδότρας μνήμης τῶν «γεγενημένων», στήν πανώρια θελκτική φύση «στά δῶθε καί ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα».
Ὅμως ἡ κοινωνία τῆς ἀνασεμιᾶς τῆς συλλαβικῆς δομῆς τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου, μᾶς καθιστᾶ τωρινούς διαχειριστές τῆς μέθεξης τῆς ἀπότοκης Προναίας Ἀθεονόας Σοφίας, τῆς Κόρης πού ξεπήδησε ἀρκούντως ἐξοπλισμένη μέσα ἀπ’ τήν φρονιματισμένη πατρική νόηση…
«…γλώσσης δεινόν ὅπλον, τό σεβάσμιον στούς ἀνθρώπους… δῶσε τίς χαρές τοῦ λόγου μέ τίς ἐνθύμησες». (Ὁρφικός ὕμνος, «Ἑρμοῦ»)
«Σεβάσμιον» καί «δεινόν ὅπλον» ἡ ἑλληνική γλώσσα, προσδίδει ἁπλόχερα διά μέσου τῆς μνήμης τίς χαρές τοῦ λόγου μέ τίς ἐνθύμησες, σέ κάθε ἕνα ὁ ὁποῖος βεβαίως ἥθελε τήν κοινωνήσει, ἀπό τά πανάρχαια καί ἀνυπέρβλητα Ὀρφικά ποιήματα ἀκόμη…
Ἐμεῖς σήμερα οἱ μή κατέχοντες ἐπαρκῶς τό ἀξεπέραστο «δεινόν ὅπλον» τῆς παμμήτειρος γλώσσας – φωνῆς, τί χαρές τοῦ λόγου καί τί ἐνθύμησες ἄραγε μποροῦμε νά προσδώσουμε, σέ μιά άνθρωπότητα πού ἐθίζεται ὁλοένα νά μυρικάζη λέξεις ἀνάγκης καί ὄχι διανοημάτων;
Οἱ ὕψιστες ἰδιότητες τῶν Μουσῶν, ἡ ποίηση, τό κλέος τῆς ἐπικῆς δόξας, τό εὐφρόσυνο κάλλος τῆς τέρψης καί τῆς οὐράνιας χάρης, ἡ ἀποκαθαρτήρια λυτρωτική μύηση καί ἡ θάλλουσα πνευματική ἀνάταση αἴγλης, ἐξοστρακίζονται βιαίως ἤ στήν καλύτερη τῶν περιπτώσεων μεταλλάσσονται καί παραποιοῦνται, ὡς ἄχαρες καί ξεπερασμένες…
Ὁ ὀνειρώδης δρόμος τῆς ἐπανόδου τοῦ ἀνθρώπου στήν θεία διασυμπαντική ἑνότητα ἁρμονίας, γιά να’ βρη ἐπιτέλους ἀνάπαυση ἡ ψυχή του, φράσσεται εἴτε ἐξ ἀγνοίας, εἴτε ἐκ μανίας…
Γιατί δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι: «δύο δ’ ἀνοίας γένη, τό μέν μανίαν, τό δέ ἀμαθίαν. Πᾶν οὖν ὅ,τι πάσχων τις…νόσου προσρητέον», (Πλάτων, « Τίμαιος 86, Β»).
Δύο εἶναι τά γένη τῆς ἀνοίας (τῆς ἔλλειψης νόησης, τῆς ἀνοησίας δηλαδή), τό μέν ἕνα εἶναι τῆς μανίας, τό δέ ἄλλο τῆς ἀμαθίας. Ἐάν λοιπόν πάσχει κάποιος ἀπ’ αὐτά, νόσος λογίζεται.
Ἀ-σθενοῦμεν δυστυχῶς ὡς ἀνθρωπότητα, λόγω ἔλλειψης σθένους ὑγειοῦς σκέψης καί νόησης, γιατί ἐκ μανίας καί ἀγνοίας βάλλεται ἡ ἀρχέτυπος ζείδωρος μητέρα ἑλληνίδα φωνή, τῶν πανανθρώπινων διανοημάτων…
«Διάνοια καί γλῶττα ταυτόν», καί «ὅστις ἔχει τήν γλῶτταν (τήν ἑλληνικήν), ὡσαύτως ἕξει καί τό πνεῦμα».
Τά ὅρια τῆς νοητικῆς μας λειτουργίας, καθορίζουν καί τά ὅρια ἔκφρασης τῆς γλώσσας μας, καί θά πρέπει ἐπιτέλους νά ἐμπεδώσουμε ὡς ἔθνος ὅτι περιορίζοντας τήν λεκτική μας ἔκφραση, συγχρόνως καί ἀνεπιστρεπτί περιορίζουμε καί τήν σκέψη μας…
Ἡ ἑλληνίδα γλώσσα – φωνή, ὅχι τυχαῖα εἶναι ἡ Μεγάλη Μητέρα θρέπτειρα τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς φιλοσοφίας, τῆς ποίησης, τῶν τεχνῶν καί τῶν ἐπιστημῶν. Χωρίς τήν θεμελιώδη ζωτική της παρουσία, καταρρέει καί ἡ πνευματική ἀνθρώπινη σκέψη καί διανόηση.
Ἡ ἑλληνίδα γλώσσα – φωνή εἶναι ὁ ἀνυπέρβλητος φορέας τῆς ἀνεξίτηλης σφραγίδας σοφίας τῆς ὀρθοπρονοητικῆς γνώσης, τῆς χρυσῆς προκατακλυσμιαίας ἐποχῆς…
Μόνο μέ τήν ἑλληνίδα γλώσσα – φωνή, ὀξύνεται τά μέγιστα ὁ λογισμός καί ἡ ψυχή κοσμεῖται σέ ὕψιστο βαθμό, μέ τίς θεῖες ἀρετές! Καί ὅπως εὔκολα γίνεται ἀντιληπτό ὁ «ὀξυμμένος» ὁρθός λογισμός, «ποιεῖ» ἔργα διαχρονικά κι ἀθάνατα, πρός ὄφελος ὁλόκληρης τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας…
Ὅσο εὐρέως κοινωνεῖται ἡ Μητέρα γλῶσσα τῶν πνευματικῶν λειτουργιῶν, τόσο περισσότερο ὁφελεῖται ἡ ἀνθρώπινη σκέψη καί διανόηση…
Ἡ τέλεια πνευματική ἄσκηση δέν εἶναι παρά ἡ σωστή διδαχή καί ἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἐνῶ ἀντιθέτως τό ἐπιζήμιο στήν ἀπαξίωση καί τόν ἐκφυλισμό της, ἀπό τούς κατά καιρούς «ἀσθενοῦντες» ἡμιμαθεῖς καιροσκόπους, εἶναι ὅτι ὄχι μόνο βλάπτονται καί ἀπομακρύνονται οἱ ἴδιοι ἀπό τό μεγαλεῖο τῆς καθάριας ψυχῆς καί τοῦ δυνατοῦ λογισμοῦ, ἀλλά βλάπτουν συγχρόνως καί τήν ἀγαστή συλλειτουργία τῶν συμπολιτῶν τους…
Κι ὅταν τό πλῆθος τῶν ἀ-νοήτων, (τῶν ἐκτός νόησης εὑρισκομένων), βρίσκεται ἀπαίδευτο καί ἀναρίθμητο, τότε τάχιστα ἀπομακρύνονται καί οἱ συνοδεύουσες περιχαρεῖς Μοῦσες τό ἀκτινοβόλον «Ἀπολλώνειον ἐσαεί παρόν», τοῦ πνευματικοῦ μας γίγνεσθαι… Ἀπομακρύνονται τάχιστα ἐκδιωκόμενες οἱ Μοῦσες-μαθήσεις, ἀπό τήν ἄγνοια καί τόν σκοταδισμό τῆς «ἀμαθείας καί τῆς μανίας», ἀφήνοντας στεῖρα τήν μικρόψυχη καί ὡς ἐκ τούτου μικρονοϊκή… νέοταξική ἐποχή τῶν ἀπαιδεύτων ἀνοήτων ἐξουσιαστῶν, (ἐκτός οὐσίας εὑρισκομένων)…
Ἡ «ἀγώγιμη» καθαρότητα τῆς ψυχῆς, ὅσο τίποτα ἄλλο συντελεῖ καί συμβάλλει στήν ἠθική ἐναρμονισμένη συμπεριφορά καί στόν ἀπελευθερωμένο εὐδύνατο λογισμό, γιατί ἡ λάμψη τῆς κατάκτησης τῆς νοητικῆς ἱκανότητας καί ἐπάρκειας, προϋποθέτει ἀπαραιτήτως ψυχοσυναισθηματική πληρότητα καί ἰσορροπία!
(ἀπόσπασμα ἀπό τό νεοεκδοθέν βιβλίο «Ὁ μῦθος, λόγος τῆς αὐγῆς», τῆς Λευκαδίας ποιήτριας – συγγραφέως, Ἰωάννας Κόκλα).
