Ανορθογραφίες…
Μου αρέσουν, τις περισσότερες φορές, οι ανορθογραφίες. Αυτού του είδους, όταν προέρχονται από απλούς λαϊκούς ανθρώπους. Ένα, δύο, τρία… τέσσερα λάθη. Μου θυμίζουν τις δήθεν ανορθογραφίες του μακαρίτη του Μποστ, όπως στο πιο κάτω σκίτσο του, που δημοσιεύτηκε στο «Εμπρός» στις 2 Απριλίου 1960 και αφορά στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ένα θέμα που φαίνεται να αποκτά -καλώς- πάλι σήμερα επικαιρότητα…
Αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου (sarantakos.wordpress.com):
(Κάντε κλικ για μεγέθυνση)
Ο Μποστ παρουσιάζει τον Φραντς Γιόζεφ Στράους, τον γνωστό δεξιό Βαυαρό πολιτικό και αρχηγό του κόμματος CSU, με μια σακούλα γεμάτη μάρκα, ενώ μπροστά στο Αψιλίας μέλαθρον (που θυμίζει την παράγκα του Καραγκιόζη) τον υποδέχονται, βλοσυροί, η μαμα-Ελλάς με το σπασμένο δόρυ της, και ο «ένας αλλά Πειναλέων» γιος της. «Δεή δεή χρημάτων» φωνάζει η μαμα-Ελλάς, που είναι ίσως υπαινιγμός για χρηματοδότηση της ΔΕΗ από γερμανικά δάνεια. Σημειώνω ότι ο Στράους ήταν υπουργός Άμυνας της τότε Δυτικής Γερμανίας και γι’ αυτό φέρνει εκείνος τις πολεμικές αποζημιώσεις (και όχι ο υπουργός Οικονομικών Λ. Έρχαρτ).
Ο μονόλογος του Στράους είναι εξαιρετικό δείγμα ειρωνείας και σαρκασμού, που ξύνει πληγές που πριν από 50 χρόνια θα πονούσαν πολύ περισσότερο. Ξεκίνησα να το διαβάζω γελώντας και στο τέλος σχεδόν δεν άντεχα, αλλά ίσως να είμαι υπερευαίσθητος. Ταυτόχρονα, απηχεί την εμμονή του Μποστ για μαθηματικές πράξεις και λογαριασμούς. Μεταφέρω τον διάλογο (για να γκουγκλίζεται) χωρίς ανορθογραφίες:
|
Λάβε κόρη μου των μάρκων, πιάσε εκατομμυρίων, διά να δεις ότι των Τζέρμαν είναι πράγματι κυρίων. Σφάζουν, καίγουν πολεμώντες και σφοδρώς λεηλατούσι πλην γνωρίζουν να πλερώνουν και τον λόγον των κρατούσι. Όστις πήγεν από σφαίραν δέκα μάρκα να λαμβάνει, ανά δέκα των ομήρων και σφαγέντες παρτιζάνοι, δεκαπέντε να λαμβάνουν και να κάνουνε των τύχων όστις έγλυφον με ζήλον συνθημάτων εις των τοίχων. Κι όσοι λόγω αντιποίνων τους εθάψαν εις την γην είκοσι στους συγγενείς του γράφει εις την διαταγήν. Δι’ εκείνοι οι οποίους εβοήθησαν τον Γλέζον πέντε μάρκα να λαμβάνουν κι όσοι έκρυπτον Εγγλέζων, κι όσοι έκρυπτον Εβραίων, συλληφθέντες δυστυχώς, ένα μάρκον δικαιούνται. Δεν μας φθάνουν ατυχώς. Οι ακούγοντες Λονδίνον και σταλείς εις φυλακήν 6 μάρκα θα τους δίδω, λόγω σύμπτωσιν κακήν. Δι’ αυτήν την εργασίαν μου πληρώνουν τον μιστό μου φθάνουν και διά Καλαβρύτων και διά κάτοικοι Διστόμου. Ας αρχίσουν πλησιάζων πρώτων των παλικαρίων, όσοι έκειντο εις Μέρλιν και εις τόπον Χαϊδαρίων, και μετά τυφεκισθέντες ας προσέλθουν και γδαρείς ώστε άπαντων να γίνουν ευδαιμόνων και χαρείς. |
Για να μη στραβολαιμιάζετε, μεταγράφω και το κείμενο της μπορντούρας. Στον τύπο της εποχής είχαν πράγματι δημοσιευτεί φήμες ότι η Γερμανία ενδιαφέρεται για βάσεις στην Ελλάδα. Όσο για τους τελευταίους στίχους, βρίσκω πως έχουν μιαν ιδιότυπη επικαιρότητα. Να σημειώσω ότι το “όστεις” είναι ο μποστικός πληθυντικός της αρχαίας αντωνυμίας “όστις” – οι κοινοί θνητοί λέγαν “οίτινες”.
|
Πάρε ταύτα να διανείμεις και προσέχων μην τα χάσεις μέσα είναι περικλείων κι ο «αέρας» διά τας βάσεις αν κι οι βάσεις διαδίδω ότι δεν μας ενδιαφέρουν κι έτσι λέγων ησυχάζουν κι όλοι των Ελλήνων χαίρουν. Κάνε διανομήν δικαίαν εις απάντων των παθών ώστε φθάνοντες να είναι, να μην έχουμε λαθών δώσε και των δοσιλόγων να χαρούν κι αυτοί ολίγον και αν έχουν αποθάνει να τα λάβουν των συζύγων και στα Τάγματ’ Ασφαλείας τους υπέροχους τσολιάδαι που εσκόρπισαν των ρίγων σαν παρήλαυνον τετράδαι πλήρεις σφρίγους, πλήρεις θάρρους κυνηγώντες των εχθρών όστεις φώναζαν «πεινάω» κι όλον ήθελαν να τρων. |
Ο γιος παροτρύνει τη μητέρα να μπουν στην Κοινή Αγορά (τον κινηματογράφο) κι εκείνη του αντιτείνει ότι το έργο έχει αρχίσει, άρα θα είναι δύσκολο να το παρακολουθήσουν, ιδίως επειδή «στερούμεθα και προγράμματος». Αυτό τάχα να φταίει που το έργο εξελίχθηκε σε δράμα, ή μήπως η θέση που πιάσαμε ήταν μειονεκτική; ΥΓ Το σκίτσο το έκλεψα από ένα πολύ καλό αφιέρωμα που είχε δημοσιέψει παλιότερα το ιστολόγιο του Κουκουζέλη . Έχω κι εγώ το άλμπουμ, αλλά οι επιδόσεις μου στο σκανάρισμα δεν είναι καλές. ΥΓ2 Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα υποθέσει ότι η φράση «Δουξ της Αμασείας» είναι απλό λογοπαίγνιο του Μποστ, όμως δεν ήξερα ότι οι ρίζες της οικογένειας Βοσταντζόγλου ήταν επίσης από την Αμάσεια.