«Μου λείπει η πατρίδα μου πολύ και η οικογένειά μου…»
Ένα μήνυμα λάβαμε πριν κάνα δυο μέρες, μέσα από την ενσωματωμένη φόρμα επικοινωνίας της σελίδας μας, από το μακρυνό Σαουθάμπτον, στη νότια Αγγλία. Γραμμένο από τη Γιώτα, μια, όπως καταλάβαμε από τα γραφόμενά της, από τους δεκάδες χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες νεο-μετανάστες που εγκαταλείπουν τη χώρα μας, όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία, αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα στην ξενιτιά. Πενήντα και κάτι χρόνια μετά το μεταπολεμικό κύμα της μαζικής μετανάστευσης σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σε αντίθεση με τότε φεύγει τώρα το πιο πολύτιμο και παραγωγικό κομμάτι της χώρας μας. Το κομμάτι εκείνο που απαρτίζεται στην πλειοψηφία του από επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων, από άτομα με εξειδικευμένη γνώση, αρκετοί απ΄ αυτούς και με αναντικατάστατη εμπειρία, που έχουν απηυδήσει με την όλη κατάσταση. Για τους οποίους έχουμε επενδύσει όλα τα προηγούμενα χρόνια σημαντικά ως χώρα. Που θα μπορούσαν, αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, να προσφέρουν πολλά στον τόπο τους. Η Ελλάδα αιμοραγεί, ίσως είναι πολύ αργά, αν γίνει αυτό κάποτε αντιληπτό.
Όντας και εμείς οι ίδιοι μετανάστες για αρκετά χρόνια σε μια άλλη χώρα της Δυτ. Ευρώπης, κατανοούμε απόλυτα τα όσα μας γράφει η Γιώτα. Όπως και να το κάνεις γάγγραινα η μετανάστευση, καημός μεγάλος η ξενιτιά. Της ευχόμαστε να τα περνάει καλά εκεί μακρυά στα ξένα. Ας μας συγχωρέσει για την δημοσιοποίηση του κειμένου της:
| «Καλησπέρα, συγχωρείστε τα greeklish αλλά εδώ που μένω δεν έχω ελληνικό πληκτρολόγιο. Ήθελα απλά να πω ένα γεια στην πατρίδα μου σήμερα που είναι η επέτειος του ΟΧΙ. Εδώ στο Σαουθάμπτον σήμερα γιορτάσαμε σαν να είμαστε στην Ελλάδα την επέτειο, ίσως και καλύτερα, μιας κι αυτό που λένε για τους Έλληνες του εξωτερικού ότι θυμούνται και τιμούν καλύτερα τα ήθη και τα έθιμα τελικά ισχύει. Μου λείπει η πατρίδα μου πολύ και η οικογένειά μου, όμως αν με ρώταγε κάποιος αν θα ήθελα να γυρίσω πίσω, θα απαντούσα όχι. Εδώ οι σπουδές μου πιάσαν τόπο και επιτέλους μπορώ να πω ότι πληρώνομαι τα λεφτά που αξίζει η δουλειά μου. Παρακαλώ τον Θεό να έχει την οικογένειά μου καλά και να είναι όλοι καλά. Δεν είχα ποτέ φανταστεί την πιθανότητα να φύγω αλλά να που έγινε πράξη, λυπάμαι πολύ που ήρθαν έτσι τα πράγματα αλλά μπορώ να προσφέρω ένα μέλλον στα παιδιά μου και σε μένα. Να είστε καλά όλοι και να μην ξεχνάμε την καταγωγή μας και την δύναμη της ψυχής μας». |
|
“kalispera sigxoriste to greeklish alla edo pou menw den exw elliniko pliktrologio. H8ela apla na pw ena geia sthn patrida mou simera pou einai i epeteios tou OXI. Edo sto southamton simera giartasame san na eimastan stin ellaga tin epeeteio isws kai kalitera mias ki afto pou lene gia tous ellines tou eksoterikou oti 8imountai kai timoun katitera ta i8i kai ta e8ima telika isxuei. Mou leipei i patrida mou poli kai i oikogeneia mou omws an me rotage kapoios an 8a i8ela na giriso pisw 8a apantousa oxi. Edw oi spoudes mou piasan topo ki epitelous mporw na pw oti plirwnomai ta lefta pou aksizei i douleia mou. Parakalw ton 8eo na exei tin oikogeneia mou kala kai kai einai oloi kala. Den eixa pote fantastei tin pi8anotita na figo alla na pou egine praksi lipamai poli pou ir8an etsi ta pragmata alla mporw na prosferw ena mellon sta paidia mou kai se mena. Na eiste kala oloi kai na min ksexname tin katagogi mas kai tin dinami tis psixis mas” |
I was brought to the US at the age of 12
1967
58 tonight, was walking in my neighborhood in Williamsburg, Virginia, USA, crying.
I felt alone. I miss my homeland. I am not a fool, I know I don’t belong here nor there.
Such pain is powerful, I can write in Greek but I know I will make many mistakes with grammar.
Ο πονος του ξενιτεμενου δεν περιγραφεται. Ποτε η Πατριδα δεν θα μπορεσει να γιατρεψει τετειο πονο. Ελληναςμας διωχνουν, Αμερικανο μας βλεπουν.
Δηλαδη
Μπρος γκρεμος
και πεισω
ρευμα
Γιατι βρε παιδια?
απο γενεα σε γενεα.
Ok Yiota…now get over it.
Πονάει να αφήνεις την πατρίδα σου.. Σε αντίθεση με τους περισσότερους ξενιτεμένους που λενε πως ποτέ δε περίμεναν πως θα έφευγαν απο την πατρίδα τους, εγώ το σχεδίαζα και το ευχόμουν και όταν είδα οτι το «όνειρο» μου θα πραγματοποιούνταν χάρηκα αρκετά μπορώ να πω. Μόνο την μέρα που θα έφευγα κατάλαβα τι άφηνα πίςω και πόσο θα μου έλειπαν όλα. Τώρα, μετά από 7 μήνες στην Γερμανία μου λείπει η πατρίδα μου όσο δε ποτέ! Ποτέ δε θα φανταζόμουν οτι θα ένοιωθα τέτοιο πόνο που είμαι μακρυά απο την Ελλάδα. Από τη μια εύχομαι να μην είχα φύγει, νοιώθω ότι δεν ανήκω εδώ, ο τρόπος ζωής είναι τελείως διαφορετικός όπως και οι άνθρωποι. Από την άλλη όμως δεν μπορούσα να μείνω στην Ελλάδα, τα λεφτά δεν έφταναν για εμένα και την οικογένεια μου και κάθε μέρα τα πράγματα γινόντουσαν όλο και χειρότερα. Μου λείπει η Ελλάδα αλλά δεν μπορώ να γυρίσω πίσω όσο κι αν το θέλω.