Published On: Κυ, Αυγ 2nd, 2009

Λευκάδα των χρωμάτων

Αναδημοσίευση

από το Γεωτρόπιο της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας
(Σάββατο 1 Αυγούστου 2009)

Κείμενο: Γιώτα Κωνσταντάτου – φωτ: Κώστας Κολλημένος

Το νησί δεν γνώρισε μόδες πέρα από τη λουσάτη παρένθεση της δεκαετίας του ’60, όταν ο Ωνάσης έφερνε στον αντικριστό Σκορπιό το τζετ σετ του πλανήτη γνωρίζοντάς τους και το Νυδρί, που από τότε πήρε αέρα κοσμοπολίτικο. Οι κάτοικοι μνημονεύουν και θυμούνται ακόμη τον μεγιστάνα που έδωσε ζωή, χρήμα και φήμη στον τόπο. Η Λευκάδα με τη γεωλογική ιδιαιτερότητα να συνδέεται με τη στεριά της Αιτωλοακαρνανίας, ούτε 80 μέτρα από τις ακτές της, πέρασε κάπως ιδιόμορφα και την ιστορική της διαδρομή. Ο Μεσαίωνάς της υπήρξε αναγεννησιακός, όπως σε όλα τα Ιόνια νησιά, αλλά πιο περιπετειώδης. Ο πορθμός, πλεονέκτημα και κερκόπορτα μαζί, της έφερε πολιορκητές και κατοχή, αφέντες από το Δουκάτο της Ηπείρου και Τούρκους κατακτητές παρέα με τους Ενετούς, Φράγκους, Άγγλους, Ρώσους που πέρασαν από το νησί. Οι υπόλοιποι Επτανήσιοι ανέκαθεν τη λογάριαζαν κάπως ξέχωρα, έτσι όπως ήταν λιγότερο καπριτσιόζα και πιο «μεμιγμένη» πληθυσμιακά, αν και με σεβασμό – και το γεγονός ότι έμενε έξω από την παραδοσιακή κόντρα των Ιονίων για αρετές και τιμημένα ελαττώματα την άφηνε αλώβητη.

lefkada_ton_chromaton

Ο τόπος της Λευκάδας είναι πιο ήπιος, το ίδιο και ο τρόπος που προόδευσε τουριστικά τις τελευταίες δεκαετίες, χωρίς φανατικούς και κοσμικούς αλλά με πιστούς φίλους που σταθερά επανέρχονται. Η πρόσβαση από ξηράς είναι εύκολη, ευκολότερη τα τελευταία χρόνια με την υποθαλάσσια σήραγγα Πρεβέζης-Ακτίου στο Βορρά και τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου στο Νότο και η διαδρομή από όλες τις μεριές είναι όμορφη μέχρι την πλωτή γέφυρα που οδηγεί στην πόλη του νησιού. Αν και από όλα τα ταξίδια προς τη Λευκάδα η ωραιότερη διαδρομή που μένει στη μνήμη είναι από τη γειτονική Κεφαλονιά με κατεύθυνση τον αβανταδόρικο για wind-surfing όρμο της Βασιλικής και το λιμάνι της, στο νότιο άκρο του νησιού, εκεί που ξεκινούν οι εντυπωσιακές, καταγάλανες παραλίες ανεβαίνοντας τον κατακόρυφο άξονα της ακτογραμμής στα δυτικά. Με το θεαματικό Πόρτο Κατσίκι, πολλές φορές βραβευμένο και με διεθνή διαπιστευτήρια ως μία από τις κορυφαίες παραλίες της Μεσογείου, να κρατά τα σκήπτρα. Έχει τρελές στροφές στο δρόμο και θέλει κόπο να κατέβεις στην αμμουδιά, στενή και ασφυκτικά γεμάτη σε φουλ καλοκαιρινή σεζόν, αλλά το θέαμα και η αίσθηση των νερών είναι μοναδικά. Ένας απότομος γκρεμός από λευκά βράχια που κρέμονται πάνω από το κεφάλι σου, μυτεροί βράχοι που εισχωρούν μες στη θάλασσα, φυσικές σπηλιές στα κοιλώματα, λευκή άμμος που χρυσίζει και καταγάλανα, κρυστάλλινα νερά. Η θέα από ψηλά ζαλίζει, το ίδιο όμως και στα χαμηλά που ορθώνεται ο γκρεμός φέρνοντας ίλιγγο – οι άνεμοι και οι συχνοί σεισμοί έχουν φτιάξει αυτή την ομορφιά. Από εδώ ξεκινά και μια πορεία όλο εκπλήξεις.

Αναπαράσταση αρχαίας πορείας στην ειδυλλιακή νησίδα της χερσονήσου, τουριστικής φύσεως

Ακολουθώντας ένα στριφογυριστό χωματόδρομο φτάνει κανείς στο ακρωτήρι με τα λευκά βράχια, που δίνει στο νησί το όνομά του. Στο ακρωτήρι Λευκάτας ή Δουκάτο ο μύθος δίνει δύο ιστορίες: τις ανθρωποθυσίες καταδίκων για το γαλήνεμα της θάλασσας στα αρχαία χρόνια, όπου υπήρχε ιερό του Απόλλωνα, και το αυτοκτονικό άλμα της ποιήτριας Σαπφώς στο σημείο, παραδόξως για τη φήμη της, για τον έρωτα ενός άνδρα, του Φάωνα. Από τον τελευταίο μύθο το ακρωτήρι ονομάστηκε και «Κάβος της Κυράς». Ψηλά πάλι, πάνω από το Πόρτο Κατσίκι, οι όρμοι και οι μακριές παραλίες που εμφανίζονται η μία μετά την άλλη δείχνουν το διαυγές γαλαζοπράσινο στο νερό που φτιάχνει η φύση όταν υπάρχει άφθονο πευκώδες πράσινο στη γη και στην περίπτωση της Λευκάδας λευκά ασβεστολιθικά πετρώματα που εντείνουν την καθαρότητα. Εγκρεμνοί, Καλαμίτσι, Κάθισμα, Άγιος Νικήτας· οι διασημότερες παραλίες του νησιού έχουν καθεμιά το χαρακτήρα της. Οι Εγκρεμνοί, πλατιά και με χρυσή άμμο, είναι πιο πριβέ -τηρουμένων των αναλογιών-, βοηθάνε και τα ατελείωτα σκαλοπάτια που τα ανεβοκατεβαίνεις ζόρικα. Φιλική συμβουλή: όποιος κάνει τον κόπο να τα κατεβεί να μείνει να δει το ηλιοβασίλεμα κι αν το σηκώνουν οι αντοχές του για ολονύχτιο beach party. Το Κάθισμα, σμαραγδένιο και αυτό αλλά πιο προσιτό, δείχνει εντυπωσιακούς όγκους βράχων μέσα στη θάλασσα, που σε κοντινό πλάνο φτιάχνουν παραισθήσεις, και ο Αγιος Νικήτας, χιλιομετρικός και φιλόξενος, στο γνώριμο τιρκουάζ, με λευκή άμμο και βότσαλο, μυρίζει πεύκο και μες στη θάλασσα.