Το φραγκιάτο μου

Τα σταφύλια στο φραγκιάτο μου (κληματαριά) -ποικιλία κορίθι είναι- έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να ωριμάζουν. Και δεν έχουν χαλάσει, παρότι ούτε τα ράντισα, αλλά ούτε και τα θειάφισα. Χρόνια εγκαταλελειμένο ήταν, έχει «αγριέψει» πλέον και δεν έχει ανάγκη, όπως μου ΄πε ένας παλιός γεωργός που τον ρώτησα. Άλλοι πάλι μου λένε ότι τα σταφύλια είναι δίφορα, με ό,τι αυτό πάει να πει. Όπως όμως και να ΄χει το πράγμα, εκείνο που ξέρω εγώ είναι ότι τα σταφύλια είναι γευστικότατα… και άκρως βιολογικά.

Πριν λίγο καιρό έκανε φωλιά πάνω στην κληματαριά και ένα ζευγάρι δεκαοχτούρες (Streptopelia decaocto). Είναι ένα είδος πουλιού πολύ διαδεδομένο, κάτι μεταξύ τρυγονιού και περιστεριού, αλλά ξεχωρίζει εύκολα από το μαύρο λεπτό κολάρο που έχει στο λαιμό του.

Τώρα, αυτά τα πουλιά πολύ τεμπέλικα μου φαίνεται να ΄ναι. Πέντε ξυλάκια σκαρώνουν και έτοιμη η φωλιά τους. Πριν κάνα μήνα είχαν ξανακάνει, είχαν γεννήσει και αυγά, αλλά τους έπεσαν και έσπασαν. Τώρα έκαναν ξανά σε άλλη μεριά, αλλά απ” ό,τι δείχνει αυτή τη φορά, η μάνα είναι συνεπέστατη. Όποτε και να κοιτάξω -με βροχή και αέρηδες- στη φωλιά της τη βλέπω να κλωσάει. Ίδωμεν…