Τσίτσα μας είπαν πως λεγόταν…

Το βρήκαμε πρόσφατα, σε μια λογγωμένη τώρα περιοχή, μέσα σε ένα μικρό ετοιμόρροπο «αχούρι», απ΄ αυτά τα πρόχειρα καταλύματα από πέτρα και τσίγκο που χρησιμοποιούσαν παλιότερα οι κάτοικοι των ορεινών οικισμών μας, όταν αναγκάζονταν να μετακομίσουν προσωρινά χαμηλότερα, κατά τη διάρκεια της συγκομιδής της ελιάς.

Προσωπικά δεν το θυμόμαστε, όσο κι αν ανασκαλέψαμε τη χόβολη της μνήμης, αλλά ποιος έδινε και σημασία τότε. Τσίτσα μας είπαν ότι λεγόταν και χρησίμευε στους ξωμάχους για τη μεταφορά νερού ή κρασιού. Την κρεμούσαν στον ώμο και ήταν τρόπο τινά η μετεξέλιξη της νεροκολοκύθας… Τις έφτιαχναν ντόπιοι μαραγκοί.

Σαρακοφαγωμένη από την πολυκαιρία είναι, αλλά δεν έχει ριπίσει, καθόσον καλύπτονταν από τη βροχή και με τον πίρο στο στόμιο λες και μπήκε χθες…