Published On: Πε, Αυγ 21st, 2014

Σαν σήμερα: Γεννιέται ο συνθέτης Κώστας Γιαννίδης

Σαν σήμερα το 1903: Γεννιέται ο συνθέτης Γιάννης Κωνσταντινίδης (γνωστός ως Κώστας Γιαννίδης)

«Όταν γεννήθηκα, η γιαγιά μου έβαλε πλάι στην κούνια μου τρία πιατάκια με γλυκό του κουταλιού, βύσσινο, νεράντζι, καρυδάκι. Για να φάνε οι μοίρες και να γλυκαθούνε και να είναι καλές μαζί μου. Το άλλο πρωί τα πιατάκια ήταν άδεια. Εγώ πιστεύω πως ο χρόνος ήρθε κι έφαγε και από τα τρία. Είναι καλός μαζί μου ο χρόνος». Με αυτά τα λόγια «αυτοβιογραφείται» ο σπουδαίος συνθέτης Κώστας Γιαννίδης στο θεατρικό έργο της Έλενας Πέγκα «Βαλς Εξιτασιόν» που βασίζεται στη ζωή του.

Ο χρόνος για τον Γιάννη Κωνσταντινίδη – αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα – ξεκίνησε στη Σμύρνη, τον Αύγουστο του 1903, στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον της οποίας γεννήθηκε, ενώ πήρε νωρίς μαθήματα μουσικής και ήρθε σε επαφή και με τη δημοτική μουσική που τον σημάδεψε έντονα και στάθηκε πηγή έμπνευσης σε πολλές από τις κατοπινές δημιουργίες του.

Λίγο πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Γιάννης Κωνσταντινίδης πήγε στο Βερολίνο για να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές. Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης υπήρξε μαθητής του σπουδαίου συνθέτη και συνεργάτη του Μπέρτολντ Μπρεχτ, Κουρτ Βάιλ, στον οποίο και συνέστησε τον στενότατο φίλο του, Νίκο Σκαλκώτα.

Το 1931 ο Γιάννης Κωνσταντινίδης εγκατέλειψε το Βερολίνο, καθώς η ατμόσφαιρα της πόλης είχε ήδη αρχίσει να δηλητηριάζεται από τον φασισμό, ενώ η σπιτονοικοκυρά του ήταν απαρηγόρητη και του επαναλάμβανε ότι δεν καταλάβαινε τι τον έκανε να αφήσει την πόλη: «Δεν έχει νόημα να της εξηγήσω! Σήμερα το πρωί την άκουσα να μιλάει ακόμα και για τον «Φύρερ» στον θυρωρό. Ήδη άρχισε να προσαρμόζεται(!) Σήμερα ο ήλιος λάμπει. Η μέρα είναι ζεστή και γλυκιά. Έχω βγει για τον τελευταίο πρωινό μου περίπατο χωρίς καπέλο και παλτό. Ο ήλιος λάμπει και ο Χίτλερ είναι κυρίαρχος της πόλης. Είναι ο «Φύρερ», ο «Οδηγός»».

Με την επιστροφή του στην Αθήνα ο Γιάννης Κωνσταντινίδης ασχολήθηκε με τη μουσική, επειδή όμως στον χώρο του ελαφρού τραγουδιού υπήρχε συνθέτης με ίδιο επώνυμο, άλλαξε το όνομά του σε Κώστας Γιαννίδης, παραμένοντας όμως με το πραγματικό του όνομα στον χώρο της Εθνικής Μουσικής Σχολής.

Ο Γιαννίδης ασχολήθηκε με του μουσικό θέατρο και τη δισκογραφία, την οποία και πλούτισε με σπουδαία τραγούδια και ανανέωσε τη «φόρμα» της στη μετά τους Χαιρόπουλο και Αττίκ εποχή.

Σημαντικότερα από τα 100 περίπου τραγούδια του που είχαν σχεδόν όλα μεγάλη επιτυχία είναι τα: «Συγγνώμη σου ζητώ, συγχώρεσέ με», «Κάποιο μυστικό», «Καλό σου ταξίδι», «Θάρθω μια νύχτα με φεγγάρι», «Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου», «Λες και ήταν χτες», «Σπιτάκι μου παλιό», «Σαν κι απόψε», «Ερι-Ερήνη», «Το τραγούδι της Μαρίνας», «Λες και δεν είν΄ αλήθεια», «Όταν γυρίζουν τα χελιδόνια», που υπήρξε και σπουδαία θεατρική παράσταση στο θέατρο Βέμπο, «Τα δικά σου τα μάτια», «Πάμε σαν άλλοτε», «Για σένα μονάχα», «Εκείνοι που δεν κλάψανε», «Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα», «Βαρκαρόλα», «Κοιμήσου», «Όλο μου λες πως πια δε μ΄ αγαπάς», «Μη φύγεις», «Πέρσι τέτοιο καιρό», «Ας σταματήσουμε ως εδώ», «Θα σε πάρω, θα με πάρεις», «Ζητώ να σε ξεχάσω», «Σ΄ αγαπώ» , «Ο Γιάννος κι η Παγώνα», «Του Γιάννου η φλογέρα», «Mια γυναίκα», «Έτσι είν΄ η ζωή μωρό μου», «Ο κουμπάρος κι η κουμπάρα», κ.λπ. Έγραψε επίσης μουσική για 7 ταινίες, μεταξύ των οποίων: «Προσφυγοπούλα» (1938), «Τελευταία αποστολή», «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Ο μεθύστακας», κ.λπ. Τέλος, έγραψε κι ένα τουλάχιστον ρεμπέτικο, το περίφημο «Το τάβλι» ή «Τα νέα της Αλεξάντρας», σε δικούς του στίχους.