«Σώπα! Μη μιλάς!»
Του Παναγιώτη Κονιδάρη
Το παρακάτω (γνωστό, αλλά πάντα επίκαιρο) ποίημα του Τούρκου ποιητή και αγωνιστή Αζίζ Νεσίν, και τις σκέψεις του ίδιου γι΄ αυτό, μας έστειλε για δημοσίευση ο Χρήστος Πολίτης. Τον ευχαριστούμε.
Γιατί άραγε δεν ακούμε αυτή την ……ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ …ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ παρ΄ ολα αυτά τα τρομακτικά που συμβαίνουν γύρω μας; Γιατί όλοι σωπαίνουν, όταν εμείς που παρατηρούμε τα τεκταινόμενα θα περιμέναμε όλοι να έχουν γνώμη και να την εκφράζουν μαχητικά;
Αν και για να πω την αμαρτία μου, δεν τα πάω και πολύ καλά με την ποίηση, ιδίως την μοντέρνα.(Σιγά μην έχω καιρό η διάθεση να σπαταλήσω χρόνο και να κάνω ατέλειωτες αναλύσεις για να βρώ τι θέλει να πεί κατα βάθος ο Ποιητής που τις πιο πολλές φορές ουσιαστικά δεν λέει απολύτως τίποτα). Προτιμώ τους σταράτους, γεμάτους διαύγεια, κατι σαν γάργαρο νερό στίχους του Βάρναλη, του Ρίτσου, του Παλαμά ακόμα και (γιατι όχι;) του Βαλαωρίτη – όχι βέβαια του Νάνου. Να λοιπόν και μερικοί στίχοι απο εναν όχι ποιητή, αλλά δημοσιογράφο (Τούρκο στην καταγωγή) που ίσως απαντούν στο παραπάνω ερώτημα.
Αζίζ Νεσίν: Σώπα! Μη μιλάς!
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις Στο σχολείο μού ‘κρυψαν την αλήθεια τη μισή Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι Κόψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε. Ο λόγος του μεγάλου, Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια – Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι: Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα ‘μαθα να σωπαίνουν. Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν: Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στην πεθερά σου Δεν θα ‘χεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. Αχ, πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς – Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως. Για να ‘σαι τουλάχιστον σωστός – |
ΧΡΗΣΤΟΣ Κ.ΠΟΛΙΤΗΣ
Σώπα μη μιλάς…. (του Αζίζ Νεσίν) – Απαγγέλει η Μαριέτα Ριάλδη