Η παγίδα ρευστότητας και ο κοινωνικός παίχτης

Του Θεόδωρου Αραβανή

Η επίσημη ανακοίνωση, πριν από μικρό χρονικό διάστημα, της ΕΚΤ για το επιτόκιο στο 0,05% !!!!!!!! (πρωτάκουστο στον μεταπολεμικό κόσμο) συνιστά και συμβολίζει την παγίδα ρευστότητας ουσιαστικά ως σημαινόμενο -δεν την ονοματίζει για λόγους ευγένειας- ενός οικονομικού πεπραγμένου που γυροφέρνει στην Ευρωζώνη και τις μικρότερες χώρες της Ευρωζώνης.

Είναι ουσιαστικά η αναμενόμενη απόληξη και σχεδιασμένο πρόταγμα της από ecu -πριν το ευρώ ακόμα- εποχής και ο βαθμός αυτής της παγίδας ρευστότητας, ποικίλει από χώρα σε χώρα και από οικονομία σε οικονομία (ανά γεωγραφικές οικονομικότητες) μέσα στην Ευρωζώνη, αλλά και στους Ευρωπαϊκούς δορυφόρους γεωγραφικά αυτής.

Από την εποχή δήθεν της αναγκαιότητας!!!! για ενιαίο νόμισμα -κοινό το λέγανε τότε- περί τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά την νομισματική αναταραχή του 1994, η νομισματική περιπέτεια ως: μεθοδευμένα κοινό νόμισμα, εξυπηρετούσε με τον σχεδιασμό της την σημερινή κατάληξη, οδυνηρή για τις αδύναμες σε μέγεθος αγοράς και πληθυσμού χώρες, που δεν ήταν άλλη από την απεμπόληση της αδυνατότητας άσκησης επεκτατικής νομισματικής πολιτικής και ταυτόχρονα (μέσω του ελέγχου δια του χρέους της κάθε Εθνικής οικονομίας και των προειλημμένων μέτρων σε ρήτρα ξένου εμπροσθοβαρούς δικαίου) την αποτροπή άσκησης δημοσιονομικού αναπτυξιασμού, που είναι και το μόνο εργαλείο που μένει στα δυτικά μεταπολεμικά οικονομικά διαχείρισης των Εθνικών οικονομιών.

Και όλα αυτά -ιδιαίτερα η απόλυτη απεμπόληση του νομισματικού εργαλείου- σε οικονομικές μεταπολεμικές δομές όπου περισσότερο από άλλη φορά στην ιστορική εξέλιξη το νόμισμα ταυτίστηκε με τον πλούτο!!!

Μόνο και μόνο το τελευταίο -σύμφωνα με το οποίο διεθνώς το νόμισμα να ταυτίζεται τα μέγιστα με τον πλούτο- κάτω απ΄ το πρίσμα της ομολογίας αποπληθωρισμού (αυτό σημαίνει το 0.05 % επιτόκιο της ΕΚΤ) είναι αρκετό και σηματοδοτεί (χωρίς άλλη φιλοτιμία ερμηνευτικής όψης ) τελεσμένο και ταυτό της παγίδας ρευστότητας ως οικονομικό συμβάν της Ευρωπαϊκής Ψευτο-Ευρωζώνης. Και ταυτόχρονα η εφαρμογή diktat (καθ΄ υπαγόρευσιν) δημοσιονομικών κανόνων αλλότριων των εθνικών αναγκαιοτήτων, μέσω είτε μνημονίων, είτε λόγω ποσοστόσεων των δημοσιονομικών μέτρων κάθε άλλης χώρα στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής της, δείχνουν ότι το σχέδιο υπήρχε και οι οικονομικαί παράμετροί του έμπαιναν στη υπηρεσία του σχεδίου, για τον παραπέρα έλεγχο της κάθε χώρας, στην οποία εγγράφετο ο όρος «Δημόσιο χρέος» και «οικονομική κρίση».

Θα πρέπει να μην αφεθεί ασχολίαστο το γεγονός των αρνητικών επιτοκίων!!! τα οποία παρουσιάζονταν δήθεν… ως ασφάλεια καταθέσεων και τα οποία πρόσφεραν χώρες σε αλλοδαπούς καταθέτες των χωρών οι οποίες εισέρχοντο τότε (μεθοδικά τονίζω και προοδευτικά ) στην ορολογία της οικονομικής κρίσης. Η ανασφάλεια που διεσπείρετο για τις αποταμιεύσεις σε αυτές τις («ανασφαλείς χώρες») ..εξυπηρετούσε την μετακίνηση των αποταμιεύσεων στις δήθεν «ασφαλείς» αρνητικού επιτοκίου (ως ρήτρα φύλαξης) χώρες, και τα δήθεν μη ελλειμματικά ισοζύγια των «ασφαλών αυτών χωρών», χωρίς να γίνεται όμως αναφορά στο απόλυτο μέγεθος!!!!! των εξωτερικών χρεών τους, (είχε εφευρεθεί η σχετικότητα χρέους/ΑΕΠ των χωρών αυτών). Και όλα αυτά αφού είχε υιοθετηθεί -ως παραπάνω εξηγώ- η συνεπή εφαρμογή των …προεισαγωγικών απαιτούμενων,… για να εμφανιστεί προοδευτικά η παγίδα ρευστότητας ως οικονομικό φαινόμενο, μέσω Ευρώ και των κανονιστικών ποσοτικοποιήσεών του, ως νομισματικοί και δημοσιονομικοί μανιερισμοί.!!! Το οικονομολογικό πορνείο με στόχο την αγοραία έκδοση των κατασκευασθέντων «χρεωκοπημένων χωρών» σε όλη του την κορύφωση.!

Μόνο και μόνο η ύπαρξη στον ελάχιστο βαθμό μιας νομισματικής βάσης (ως γενικό ισοδύναμο) σε μια οικονομική δομή, αποτρέπει και απομακρύνει και δεν επιτρέπει οικονομικές και κοινωνικές αρνητικές συγκυρίες με τα χαρακτηριστικά (αποπληθωρισμός και μαζική ανεργία και δημόσιο χρέος που κουρεύεται για να μεγαλώσει !!!!!!! ), που εμφανίζονται σήμερα και που προ-τεχνηέντως (ex-ante) ονομάστηκαν «οικονομική κρίση» μετά το 2009 στην Ελλάδα.!!!!! Εδώ θα πρέπει να μελετηθεί αν τελικά το ευρώ -όπως εισήχθη- ήταν νόμισμα …ή κάτι σαν νόμισμα, για την εγχώρια πραγματικότητα. Η συζήτηση αυτή, πριν και μετά το ευρώ δεν έγινε ποτέ.

Πριν λίγες μέρες, οι επίσημοι θεσμοί ανακοίνωσαν δημόσια -αυτό πέρασε στην ειδησιογραφία- ότι 2,5 εκατομμύρια πολιτών, είναι κάτω απ΄ το όριο της φτώχιας!!!! και ακόμη ότι 3,8 εκατομμύρια πολιτών (πλέον των 2,5 εκατ. φτωχών) αγγίζουν τα όρια της φτώχιας.!!!!!! Και αυτό από τους επίσημους θεσμούς.

…Η αλληλεγγύη και η δυναμική της «της κοινότητας των κοντά φτωχών πλέον πολιτών» ως συστατικό του κοινωνικού παίχτη, δεν θα πρέπει να παραγνωρίζεται ως κίνητρο του ιστορικά δρώντος υποκειμένου τις μέρες μας.