Για την στόχευση της «αξιολόγησης – αυτοαξιολόγησης» μίλησαν οι Κ. Κάτσικας και Γ. Σταύρου

Σε εκδήλωση – συζήτηση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών της ΠΕ Λευκάδας «Άγγελος Σικελιανός»

Ενημερωτική εκδήλωση για το επίκαιρο θέμα της αυτοαξιολόγησης – αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και τα συναρτώμενα και εξαρτώμενα απ΄ αυτή ζητήματα των υπό διαμόρφωση ακόμη εργασιακών σχέσεων και του πειθαρχικού Δικαίου στις σχολικές μονάδες, διοργάνωσε το Σάββατο 29 Νοεμβρίου ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λευκάδας «Άγγελος Σικελιανός».

Καλεσμένοι ομιλητές ήταν οι: Χρήστος Κάτσικας αναλυτής της εφημερίδας «Τα Νέα» και συντάκτης του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και Γιάννης Σταύρου υπό παραίτηση Σχολικός Σύμβουλος της ΠΕ Θεσπρωτίας.

Δυο μάχιμοι εκπαιδευτικοί, της δευτεροβάθμιας και πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης αντίστοιχα, που έχουν εμβαθύνει από διαφορετικό κατά κάποιο τρόπο πόστο ο καθένας αλλά με την ίδια στόχευση στο υπό πραγμάτευση κεντρικό θέμα της αξιολόγησης. Ο κ. Κάτσικας με την ιδιότητα του ερευνητή και ο κ. Σταύρου ως σχολικός σύμβουλος δημοτικής εκπαίδευσης, θέση από την οποία έχει υποβάλλει την παραίτησή του λόγω εφαρμογής του Π.Δ. 152 και την εμπλοκή του στην αξιολόγηση αφού, όπως ο ίδιος παρατηρεί μεταξύ άλλων στην επιστολή παραίτησής του: «… Αδυνατώ να εφαρμόσω το Π.Δ. για την αξιολόγηση καθώς αυτό βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με βασικές μου αρχές και τη συνείδησή μου».

Τους καλεσμένους παρουσίασαν ο πρόεδρος του συλλόγου Άρης Ροντογιάννης και η συναδέλφισσά του Βασιλική που μας διαφεύγει το επίθετό της.

Οι ομιλητές πέτυχαν να παρουσιάσουν με τρόπο κατανοητό και παραστατικό τα της αξιολόγησης, ξύνοντας με επιμέλεια κάτω από το λαμπερό περιτύλιγμά της, όπως εντέχνως σερβίρεται από τους κυβερνώντες με πρόσχημα και τα υπαρκτά ομολογουμένως σε μεγάλο βαθμό προβλήματα στο χώρο της εκπαίδευσης, που εύκολα δημιουργούν το ερώτημα σε ένα μέρος της εκπαιδευτικής κοινότητας και της κοινωνίας εν γένει ως προς το «τι το κακό έχει η αξιολόγηση;», και να αποκαλύψουν στο ακροατήριο για το που το πάνε τελικά και σε τι αποσκοπούν οι ιθύνοντες νόες.

Αρχίζοντας την παρέμβασή του ο Χ. Κάτσικας είπε ότι το ζητούμενο είναι να δει κανείς την κυρίαρχη πολιτική και μέσα απ΄ αυτή το κομβικό ζήτημα των αξιολογήσεων, επισημαίνοντας ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος αν παραμείνει σε καθαρά ακαδημαϊκό επίπεδο και δεν μπορέσει να αποτελέσει το καύσιμο σε μια κίνηση αφύπνισης και αντίστασης της εκπαιδευτικής κοινότητας. Συνέχισε, λέγοντας ότι δεν μπορούν να κατανοηθούν τα εκπαιδευτικά προβλήματα αν δεν κατανοήσει κανείς πρώτα τα οικονομικά προβλήματα, αφού ό,τι γίνεται στο χώρο της εκπαίδευσης είναι αντανάκλαση της οικονομίας και της πολιτικής και πρόσθεσε ότι όλοι οι κυρίαρχοι σχεδιασμοί και όλες οι παρεμβάσεις του υπουργείου δένονται με ένα νήμα, πριμοδοτούνται από την ΕΕ και τον ΟΟΣΑ, και το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό τις μοντάρει για να περάσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές στην εκπαίδευση. Το νέο Λύκειο, οι αλλαγές στα ωρολογιακά προγράμματα, η τράπεζα θεμάτων που θα κατέβει όπως είπε και σε παρακάτω βαθμίδες, το νέο μισθολόγιο, η μαθητεία, η κινητικότητα, οι αλλαγές στις οργανικές θέσεις, οι συγχωνεύσεις σχολείων και άλλα πολλά συνδέονται, όπως επισήμανε, με το εκπαιδευτικό έργο και τις εργασιακές σχέσεις με ένα κεντρικό ζήτημα που έχει εύηχο ήχο και λέγεται αξιολόγηση.

Οραματίζονται, πρόσθεσε, ένα σχολείο όπου το υπουργείο θα λέει «βγάλε μόνο σου το ψωμί σου», όπου καλός εκπαιδευτικός θα είναι αυτός που θα φέρνει χρήματα, που θα αξιοποιεί προγράμματα ΕΣΠΑ, που θα δίνει έμφαση στην κατάρτιση: λίγα ελληνικούλια, λίγα αγγλικούλια, λίγη αριθμητική, που στόχο έχει ένα νέο είδος ανθρώπου που να μην μπορεί να εξηγήσει βασικά πράγματα. Ούτε π.χ. για τις αμοιβές των 300 €, ούτε για την ανεργία, ούτε και ένα σωρό άλλα πράγματα.

Προχωρούν, συνέχισε, με το ίδιο μισθολογικό κόστος του Δημοσίου και με όχημα την αξιολόγηση κάποιοι θα παίρνουν αύξηση και άλλοι θα έχουν μείωση μισθού, θα τα παίρνουν από τον ένα και θα τα δίνουν στον άλλο με απώτερο σκοπό να σπάσουν τη συνοχή του εκπαιδευτικού σώματος, να κάνουν τους εκπαιδευτικούς ανταγωνιστικά άλογα για ένα ξεροκόμματο. Ως προς την οργανική θέση παρατήρησε ότι την θεωρούν αναχρονισμό και ότι θα πρέπει αυτή να συνδέεται με την τύχη της σχολικής μονάδας, που αν έχει με την αξιολόγηση κακές επιδόσεις και κριθεί αντιπαραγωγική θα χάνεται κι όλα αυτά συνδεδεμένα με κριτήρια της περιφέρειας και όχι του υπουργείου. Η αξιολόγηση, πρόσθεσε, χρεώνει την επίδοση των μαθητών στον εκπαιδευτικό χωρίς να λαμβάνει υπόψη ότι σε μια άνιση κοινωνία φτωχών και πλουσίων, εκμεταλλευτών και εκμεταλευόμενων, με ανταγωνιζόμενες δηλαδή τάξεις, υπάρχουν και διαφορετικές μορφωτικές αποσκευές που κουβαλά ο κάθε μαθητής. Καταθέτοντας και την προσωπική του εμπειρία, ως εκπαιδευτικός για είκοσι χρόνια σε εσπερινό γυμνάσιο, είπε ότι ελάχιστα μπορεί να κάνει ο ίδιος για τις επιδόσεις των μαθητών του, αφού αυτές είναι αντανάκλαση της πραγματικότητας που ζουν, για τις οποίες όμως θα κληθεί να αξιολογηθεί. Είναι αφέλεια, είπε, να πιστεύει κανείς ότι με την αξιολόγηση στοχεύουν να καλυτερεύσουν τα σχολεία και παρατήρησε ότι θα πρέπει να κατανοηθεί ότι έχουν κακό σκοπό, ό,τι κι αν πουν.

Κλείνοντας, είπε ότι μπορεί μεν σήμερα οι εκπαιδευτικοί να βρίσκονται σε δύσκολη φάση, που δεν έχει τόσο να κάνει με τις δυνατότητες του αντιπάλου, αλλά με την πολυδιάσπαση, τη σύγχυση, τους φόβους, την ανασφάλεια που υπάρχει και με το γεγονός ότι νομίζουν πως έχουν μπροστά τους ένα γίγαντα που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, υπάρχει όμως και μια μεγάλη ευκαιρία, όπως επισήμανε, αφού για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η κυρίαρχη ομάδα σφάζει ακόμη και τα ίδια της τα παιδιά, κλείνοντας πλέον τον κύκλο χωρίς δυνατότητα διεξόδου για κανέναν και δημιουργώντας έτσι κοινούς υλικούς όρους ζωής και κινδύνους.

Ο Γ. Σταύρου συνέχισε στα χνάρια του προηγούμενου ομιλητή επισημαίνοντας με τη σειρά του ότι όπως το σχολείο δεν είναι ανεξάρτητο, αλλά ένα εργαλείο στα χέρια της εκάστοτε εξουσίας με σκοπό τη διαμόρφωση του τύπου προσωπικότητας που οραματίζεται, έτσι δεν μπορεί να είναι και η αξιολόγηση ανεξάρτητη. Οι αλλαγές, πααρτήρησε, έχουν σαν στόχο την προσαρμογή στις νέες συνθήκες δουλειάς και έχουν χαρακτήρα εκ βάθρων μεταρρύθμισης, επισημαίνοντας ότι αυτό φαίνεται πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση.

Τα αναλυτικά προγράμματα, πρόσθεσε, που εφαρμόστηκαν μόλις το 2006 (ψηφίστηκαν το 2003) δεν αλλάζουν συχνά, ζητούν όμως τώρα αλλαγή και κατ΄ επέκταση νέα βιβλία για να εφαρμόσουν το νέο σχολείο. Αναφέρθηκε στη συνέχεια σε μια σειρά αρνητικές επιπτώσεις που θα επιφέρει η αξιολόγηση στο εργασιακό περιβάλλον και τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, τονίζοντας ότι θα κλονιστεί η εμπιστοσύνη με τον εκπαιδευτικό σύμβουλο, αφού απ΄ αυτόν θα εξαρτάται πλέον η εργασιακή ασφάλεια και ότι οι αλλαγές γκρεμίζουν ολόκληρο το εκπαιδευτικό οικοδόμημα που δεν θα έχει πλέον ως στόχο την ολοκλήρωση της προσωπικότητας αλλά την επίδοση, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ούτε το κοινωνικό, ούτε το οικογενειακό πλαίσιο του μαθητή. Όποιος δεν αποδίδει θα φταίει ο δάσκαλος. Απατώντας σε όσους ισχυρίζονται ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους και ως εκ τούτου δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από την αξιολόγηση, αφού επισήμανε ότι οι πιο θερμοί υποστηρικτές είναι αυτοί που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, τόνισε ότι δεν κρίνεται μόνο αυτό από τους δείκτες.