Το μεταπολεμικό Βερολίνο (Γερμανία γενικά) και τα ακίνητα

Αναμνήσεις απ΄ το μέλλον για το κόλπο με τα ακίνητα.

Με το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου το 1/6 των παγκοσμίων ερειπίων από τον πόλεμο είχε σωρευθεί εις το Βερολίνο σύμφωνα με εκτίμηση της τετραμερούς διασυμμαχικής επιτροπής (Αμερικάνοι – Ρώσοι – Εγγλέζοι – Γάλλοι) του Βερολίνου και της ηττημένης Γερμανίας γενικά.

Αν αναλογιστεί κανείς -σύμφωνα με την ίδια τετραμερή διασυμμαχική επιτροπή- ότι είχαν βομβαρδιστεί τα έτη 1941-1945 μέχρι ισοπεδώσεως και άλλες μεγάλες πόλεις της Γερμανίας, τότε το σύνολο των ερειπίων της Γερμανίας το 1945 αντιστοιχούσε στο 30-35 % και πλέον ίσως των συνολικών παγκόσμιων ερειπίων που προκάλεσε ο πόλεμος.

Και ενώ από το 1945 είχε ρυθμιστεί στην Νέα Υόρκη προάστιο Μπρέτον Γούντς (ευτυχώς) το παγκόσμιο μεταπολεμικό νομισματικό σύστημα, με το Αμερικάνικο δολάριο ως αποθεματικό νόμισμα (στην βάση μία ουγκιά χρυσού = 35 Αμερικανικά Δολάρια), εις την Δυτική Γερμανία κόπηκε τον Ιούνιο του 1948 από τους Αμερικανούς νέο νόμισμα το μεταπολεμικό DΕM -σε ασυμφωνία (κρυφά τότε) από τους Ρώσους συμμάχους της κατοχής του Βερολίνου-, το οποίο μεταφέρθηκε στο Βερολίνο μέσα σε κιβώτια που έγραφαν απ΄ έξω «χερούλια και πόμολα για πόρτες».

Στο Βερολίνο από το 1945 μέχρι και το 1948 ίσχυε η μαύρη αγορά με εξαφανισμένα τα τρόφιμα από τα ράφια όποιων καταστημάτων υπήρχαν και η τροφοδοσία του πληθυσμού, ο οποίος λιμοκτονούσε κυριολεκτικά, ήταν στο έλεος των μαυραγοριτών κάθε λογής.

Ο Αμερικάνος διοικητής του Βερολίνου Στρατηγός Κλέι (της τριμερούς -εκτός των Ρώσων- συμμαχικής κατοχικής ζώνης το 1948) δεν συμφωνούσε με την άποψη του τότε Γερμανού υπουργού των οικονομικών Έρχαρτ, ο οποίος ζητούσε επίμονα απελευθέρωση των τιμών στο Βερολίνο, υπό των φόβο κερδοσκοπίας υπό σταθερό νόμισμα. Αλλά τελικά η Αμερικάνικη διοίκηση για ψυχροπολεμικούς λόγους της εποχής ενέδωσε στην απελευθέρωση των τιμών των αγαθών και υπηρεσιών εις την Γερμανία.

Και ως δια μαγείας την άλλη μέρα τα τρόφιμα γέμισαν τα ράφια των καταστημάτων και η αγορά αποκαταστάθηκε γενικά και οι τιμές των αγαθών έπεσαν δραματικά, αιφνιδιάζοντας τους Αμερικανούς εμπειρογνώμονες του Στρατηγού Κλέι.

Αλλά ταυτόχρονα είχε αρχίσει να ασκείται και ένα άλλο φαινόμενο, αυτό της συγκέντρωσης των βομβαρδισμένων – γκρεμισμένων δικαιωμάτων κατοικίας καθ΄ ύψος και οριζοντίως από επιχειρηματικούς ομίλους και μεγαλοκεφαλαιούχους της τελευταίας στιγμής. Η συλλογιστική ήταν απλή: Αφού τα γκρεμισμένα από τους βομβαρδισμούς ακίνητα καθέτων και οριζοντίων ιδιοκτησιών ήταν δύσκολο να ανασυνταχθούν από τους παλαιούς ιδιοκτήτες των -πολλοί απ΄ τους οποίους είχαν σκοτωθεί και στον πόλεμο ως στρατιώτες και από τους βομβαρδισμούς και από την πείνα του πολέμου-, ήταν ευκαιρία αυτά τα ακίνητα και τα δικαιώματα υψούν και τα δικαιώματα μελλοντικού ζωτικού χώρου!!!, να περάσουν κοψοχρονιά (σε τιμές εξευτελιστικές με βάση το σταθερό πλέον νόμισμα!!!) στα χέρια των την τελευταία στιγμή εμφανισθέντων κερδοσκοπικών κεφαλαίων και κρατικών παραγόντων σε κάθε πόλη ιδιαίτερα της κατεστραμμένης Γερμανίας – του Βερολίνου ιδιαίτερα . Έτσι συμπτύχθηκε το μεταπολεμικό καθεστώς ιδιοκτησίας ακινήτων εις την Γερμανία, αλλά και αλλαχού και με βάση την οικονομική θετικότητα που πρόσφερε η σταθερότητα του Γερμανικού από τότε νομίσματος DEM. Ταυτόχρονα όλο αυτό το κατασκεύασμα (απόσπασης των ακινήτων και των δικαιωμάτων ζωτικού χώρου γενικά), επενδύθηκε με την θεωρία της εκμεταλλεύσεως της σχολάζουσας δήθεν περιουσίας, κατά τον Πολωνό οικονομολόγο Μιχαήλ Καλέτσκι εις το Λονδίνο.

Ταυτόχρονα για τους πολίτες η πώληση έστω σε εξευτελιστικές τιμές των κατεστραμμένων πλέον ακινήτων, με βάση το σταθερό νόμισμα ήταν σωτηρία για την διαβίωσίν των, αλλά και για έναν άλλο λόγο.

Από το 1918 εις το σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (η ατυχής αυτή Γερμανική δημοκρατική παρένθεση των ετών 1919-1933), είχε καθιερωθεί ο μνημειώδους λακωνικότητας όρος «Αϊγκεντούμ Φερφπλίχτετ» δηλαδή: «η ιδιοκτησία γεννά υποχρεώσεις» (εισηγητής το 1918 ο διαπρεπής Γερμανοεβραίος νομομαθής Ούγκο Πρόις). Και έτσι στο μεταπολεμικό Βερολίνο ή στην μεταπολεμική Γερμανία κανένας ιδιοκτήτης ακινήτου δεν ήταν πρόθυμος να καταβάλει φόρο ή τέλος του βομβαρδισμένου ή κατεστραμμένου ή μη υπάρχοντος ως δικαίωμα υψούν ακινήτου του.

Σε άλλες εκδοχές και μέχρι τα σήμερα και θα πάει και σε μελλοντικό χρόνο, τα ακίνητα επιβαρυνόμενα με φόρο ή τέλη ιδιοκτησίας και σε εποχή που δεν αποφέρουν εισόδημα, ένεκα γενικευμένης οικονομικής κρίσης ή χρεωκοπίας σε μια χώρα, υποτιμούνται (όρος sic) και αποτελούν αυτά τα ακίνητα εύκολη λεία για την συγκεντρωσίν των από κερδοσκοπικούς και διάφορους άλλους ομίλους διαχείρισης ακινήτων.

Και όλα αυτά υπό καθεστώς πάντα «σταθερού νομίσματος»!!!! και σταθερών νομισματικών κανόνων!!!! και ελευθερίας διαμορφώσεως των τιμών!!!! στην οικονομία χώρας-κράτους υπό καθεστώς οικονομικής δυσπραγίας, για την οποία οικονομική δυσπραγία -έως καθημαγμό- εισέφερε τα μέγιστα το εισαχθέν «ως νόμισμα» μέγεθος.!!!!!!

Το κόλπο, «κολπέτο των ακινήτων» (έτσι ονομάστηκε δεικτικά τότε) είχε δουλέψει και απέδωσε.

(Φώτο: Βερολίνο 1945, zerstörtess Varité «Wintergarten», Bundesarchiv)