Θυμάρι (Thymus sibthorpii)

Είναι αρωματικό ετήσιο ποώδες φυτό. Υπάρχουν διάφορα είδη. Τα μέρη του θυμαριού που χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς είναι τα φύλλα και οι ανθοφόρες κορφές που συλλέγονται από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο, σε ξηρή και ηλιόλουστη ημέρα. Αφαιρούμε τα φύλλα από τα ξερά κλαδιά. Tα δυο βασικά συστατικά του αιθερίου ελαίου του θυμαριού είναι η θυμόλη και η καρβακρόλη, ιδίως η πρώτη, έχει αντιβακτηριακές και αντιμυκητιακές ιδιότητες. ¹

Στο δάσος των Σκάρων στο νησί της Λευκάδας φύονται δυο είδη θυμαριού: με μωβ άνθη, που είναι και το πιο διαδεδομένο και με άσπρα άνθη.

Στον ελλαδικό χώρο υπάρχουν περίπου 31 αυτοφυή είδη του γένους Thymus, πέντε από τα οποία είναι ενδημικά. Το πλέον κοινό είδος στη χώρα μας είναι το T. sibthorpii.

Παλαιότερα στα είδη του γένους Thymus συμπεριλαμβανόταν και το T. Capitatus, θυμάρι το κεφαλωτό, το οποίο σε πολλές περιοχές της Ελλάδας αναφέρεται με το όνομα θυμάρι. Σήμερα όμως, το γενικά αποδεκτό λατινικό του όνομα είναι Coridothymus capitatus και διακινείται εμπορικά ως “ρίγανη” μια και έχουν κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα την παρόμοια οσμή τους, που οφείλεται στην παρουσία της καρβακρόλης στα αιθέρια έλαιά τους (σ.σ. καλούνται αιθέρια γιατί έχουν πτητικές ιδιότητες). ²

Φαρμακευτική χρήση

Το θυμάρι ήταν γνωστό από την αρχαιότητα. Το αναφέρει ο Διοσκουρίδης ενώ καθιερώθηκε ως φάρμακο τον 16ο αιώνα. Ο Πλίνιος το συνιστά ως αντίδοτο για τα δαγκώματα φιδιών, το «δηλητήριο των θαλάσσιων όντων» και για τον πονοκέφαλο. Οι Ρωμαίοι έκαιγαν το φυτό πιστεύοντας ότι ο καπνός του απωθεί τους σκορπιούς.

Σήμερα το θυμάρι καλλιεργείται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες κι’ άλλες χώρες τόσο για τις αρωματικές όσο και για τις φαρμακευτικές ιδιότητές του. Ειδικότερα χρησιμοποιείται η ξηρή δρόγη ή το αιθέριο έλαιό του στη βιομηχανία τροφίμων, στα οποία προσδίδει καλύτερο άρωμα και γεύση. Η δρόγη του χρησιμοποιείται ως ρόφημα κυρίως όταν αναμιχθεί με μέντα και φασκόμηλο ή και άλλα αρωματικά φυτά.