Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική: Κλαψογέλας

Την έχουν ακόμη καμιά φορά τη χάρη τους τα ελληνικά καφενεία. Ιδιαίτερα όταν καταλαγιάζουν τα ποδοσφαιρικά πάθη, που μονοπωλούν τις περισσότερες φορές τις συζητήσεις. Και τα πολιτικά όμως. Αλλά αυτό γίνεται ολοένα και πιο συχνά το τελευταίο καιρό, με όλα αυτά που συμβαίνουν.

Χθες το βράδυ η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από απλά καθημερινά πράγματα: Είναι επιδειξίας!, λέει κάποιος, για κάποιον άλλο απόντα από τη συζήτηση. Όχι βρε, επιδειξιομανής είναι η σωστή λέξη, αντιλέγει κάποιος άλλος. Το επιδειξίας χρησιμοποιείται για άλλα πράγματα – και εξήγησε.

Η συζήτηση κατέληξε ότι θα πρέπει να υπάρχει και άλλη λέξη που να υποδηλοί με σαφήνεια το νόημα της υπό κρίση πράξης. Δεν βρέθηκε τελικά. Αντ΄ αυτού η συζήτηση περιστράφηκε στην παγκοσμιότητα της ελληνικής γλώσσας, στα γλωσσικά της δάνεια, με τα οποία προίκισε άλλες, σύγχρονες σήμερα, γλώσσες. Στην αξιοθαύμαστη ακριβολογία της, αποτέλεσμα μιας για πάνω από 25 αιώνες σμίλευσης.

Εγώ θέλω να μου μεταφράσει κάποιος μονολεκτικά σε άλλη γλώσσα τη λέξη κλαυσίγελος, πρόσθεσε ένας τρίτος. Δεν γίνεται, μόνο περιφραστικά μπορεί να το αποδώσει κάποιος.

Και κάπου εκεί μάθαμε ότι χρησιμοποιείται στον τόπο μας ως παρωνύμιο (παρατσούκλι) η λέξη Κλαψογέλας. Ίδια ετυμολογία! Η διαχρονικότητα, αν μη τι άλλο, της ελληνικής γλώσσας σε όλο της το μεγαλείο!