ex machina Dea

ex machina Dea

Σ’ εαρινό τέλος πρωτόφαντο πάθος,
εκεί στο κύμα και στο λεβάντε ορθώθηκες πάνω απ’ το μπόι μου.
Γενιά Δωρική μ’ οπλισμένο νου και γεμάτη φαρέτρα κινήθηκες νότια.
Σε αρχέγονα – νέα πεδία μαχών παρατάχτηκα να ηττηθώ.
Λιτή κι απέριττη με μιας κατίσχυσες στη περίπλοκη λογική.

Σε λήθη εντός μου εικόνα χίμαιρας μυθικής
και τώρα Ω,
παραδομένος στο γυμνό αδιόρατο μειδίαμα που όρισε στον αιώνα τις εφτά
μέρες μου!
Αλάργεψες κι έμεινες σιμά σειρήνα στη ρότα μου,
εωσφόρος εντός μου,
νυν και αεί σε περίτεχνο βάθρο,
ειδώλιο Κυκλαδικής θεάς σε μάρμαρο λευκό, στο λευκό του ήλιου φως
ασεβών δέος.

Αγνάντιο, σε τουρκουάζ εκράν, σ’ αφρισμένες μέρες και κόντρα καιρούς
να προβάλεις, πολύτιμη κόρη απ’ το μινωικό φρέσκο,
με το πόδι να πληγώσεις την σμιλεμένη άμμο ζητώντας σπάνια κοχύλια και
βότσαλά μου,
που χλωμά θα γίνουν στο αλαργινό αρμάρι σου
χωρίς το φως και το νερό μου.

Ακόμα μια ζωή θα καρτερέσω τ’ άγγιγμά σου,
μια ματιά σου,
να γευτώ την απόλυτη συγκατάβαση απ’ τα βλέφαρα που μεγαλόπρεπα
υποκλίνονται.
Να ξαναϊδώ τα της νεάνιδος χείλη να μεταλαμβάνουν των Σειληνών το
κόκκινο νάμα.
Να εκστασιαστώ στους λαβυρίνθους των νευρώνων και στων συνάψεων τη
συνουσία
κι ας μ’ αφήσει με πληγή χέουσα o αιώνιος του Πλάτωνα «Εros».

Μάτια μαργαριταρένια, απέραντες θάλασσες,
αστείρευτες πηγές μου.
Οι σιβυλλικοί χρησμοί σου κοφτεροί, πληγώνουν ευπρόσδεκτοι.
Των Ολυμπίων ικέτης, η στράτα σου να ‘ναι σε κατακόκκινο βυζαντινό μετάξι
να ευωδιάζει ήλιο, μπαχάρια κι αρώματα σπάνια.
Carthago delenda est,
κι ας έρθει της λόγχης ο θάνατος μεσ’ απ’ τα μάτια σου.
Κι ας είν’ η «Ιθάκη» μου φτωχή ουτοπία,
τώρα είδα και ξέρω η γη Χαναάν υπάρχει εντός σου!

Μάης 2015

Φωτό: Λεπτομέρεια από πίνακα του Ουιλιάμ-Αντόλφ Μπουγκερώ (William Adolphe Bouguereau)