Μια φθινοπωρινή βόλτα στους καταρράκτες «Ρονιές» στο Νυδρί
Ίσως είναι μια από τις καλύτερες εποχές για να επισκεφτεί κανείς τους καταρράκτες στο Νυδρί. Μακρυά από τη βαβούρα και το συνωστισμό του καλοκαιριού.
Οι καταρράκτες «Ρονιές» βρίσκονται στο ψηλότερο σημείο του φαραγγιού που έχει σχηματίσει το «Δημοσάρι». Ένα Μνημείο της Φύσης, σμιλεμένο από το χρόνο και την αέναη και ορμητική κίνηση των νερών. Τους είχαμε περιγράψει και παλιότερα. (Δες εδώ).
Κι αν τύχει και σας πιάσει το σουρούπωμα, που έρχεται έτσι κι αλλιώς νωρίς την εποχή αυτή και σ΄ αυτά τα μέρη, κι ακούσετε φωνές, μη φοβηθείτε. Θα ΄ναι από το στοιχειωμένο κοντρί του Αργύρη για το ανάθεμα σ΄ όλους εκείνους που προδίνουν… Μια πράξη κολάσιμη και καταδικαστέα σε όλες τις εποχές και από όλες τις κοινωνίες.(Δες εδώ).
|
… Έστεκα εγώ κ΄ εκύτταζα, κι΄ απ΄ τη βουβή την πέτρα άκουσα τότε μια φωνή σαν νάβγαινε απ΄ τον άδη. – «Πέρνα, ποτάμι, μέριασε, σύρε να σκιάζης άλλους, εμέ μ΄ επάτησε βαρύ ποδάρι ανδρειωμένου, μ΄ εστοίχειωσε το αίμα του, κ΄ είμαι θεμελιωμένο για να φωνάζω ανάθεμα σ΄ εκείνους που προδίνουν. Είμαι τ΄ Αργύρη το κοντρί, είμαι τ΄ Αργύρη ο τάφος». … Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, «Το ξερριζωμένο δέντρο» |
Γράφει ο Βαλαωρίτης, που διέμενε τότε στη Μαδουρή (1886), στα προλεγόμενα του ποιήματός του «Το ξερριζωμένο δέντρο»:
|
«… Αλλ΄ εν μέσω των μυκηθμών του πελάγους διεκρίνετο η βροντώδης φωνή του χειμάρρου, όστις πηγάζων από των αποτόμων ακρωρειών της Εγκλουβής και κρημνιζόμενος από χαράδρας εις βάραθρον, λάβρος και καταστρεπτικός φθάνει δια των κλεισωρειών και κατακλύζει την πεδιάδα σύρων παμμεγέθεις λίθους και προαιώνια δένδρα. Ο χείμαρρος ούτος καλείται Δημοσάρι.» |
|
… – «Κατέβαινε ολοφούσκωτο προχθές το Δημοσάρι, μουγκρίζοντας στο διάβα του, σα να ζητούσε αμάχη. Δεν το βαστούσαν ριζιμιά, δεν το κρατούσαν φράχταις, στο πέρασμά του εγέρνανε σαν να το προσκυνούσαν οι σχίνοι, ταγριοπρίναρα. Το κύμα στο θυμό του ερροβολούσε πάντα εμπρός, θεότυφλο, ωργισμένο, και πέφτει κατακέφαλα μ΄ όλη την ανδρειά του για να ρουφήξη ένα κοντρί που τώφραζε το δρόμο. … Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, «Το ξερριζωμένο δέντρο» |
(Φωτό: Ανέτα Κ.)
