Η εργαλειακότητα του χρήματος και η μηχανιστική του κουβέρνου

Του Θεόδωρου Αραβανή

Γνώριζαν και ηθελημένα το έπραξαν οι κυβερνώντες των ετών 1996-2003 -και ήταν συγκεκριμένη κυβερνητική άποψη- ότι η Ελλάδα ήταν απροετοίμαστη και αδύναμη να μπει στην ζώνη του Ευρώ.

Πλέον γνώριζαν και ηθελημένα το έπραξαν να αναδεχτούν την ισοτιμία 340,75 δραχμές=1 ευρώ, με το ευρώ ως Ελληνική νομισματική μονάδα υπερπληθωρισμένη (κυριολεκτικά εξαϋλωμένη νομισματική αξία). Και τότε γνώριζαν και ακόμα το γνωρίζουν και το θυμούνται ότι παλαιότεροι οικονομολόγοι (που είχαν ζήσει την μεταπολεμική περιπέτεια της δραχμής) τους είχαν ειδοποιήσει ότι το ευρώ όπως εισαγάγετε (1 ευρώ =340,75 δραχμές), φτάνει στα όρια του «γενικού ισοδυνάμου στιγμιαίας ισχύος» με βάση την εσωτερική του αξία (δηλαδή σχέση νομίσματος με τα αγαθά και τις υπηρεσίες στην χώρα).

Δηλαδή τεράστιο πλήθος νομισμάτων (το χαρτονόμισμα είναι το πολλαπλάσιο του κέρματος) θα ακολουθεί τα αγαθά και τις υπηρεσίες και οι τιμές θα εκτιναχτούν (όπως και έγινε).

Πλέον γνώριζαν ότι η κουλτούρα για την νομισματοκοπία του ευρώ ήταν να κοπούν αρκετές υποδιαιρέσεις της μονάδος του ευρώ (0,01 – 0,02 – 0,05 – 0,10 – 0,20 – 0,50 ευρώ) με στόχο και με βάση την καθορισμένη ισοτιμία σε κάθε χώρα με το εθνικό ως τότε νόμισμα, να δοθεί έμφαση στην αξία της υποδιαίρεσης, με στόχο να αποφευχθούν τα πληθωριστικά φαινόμενα – Δηλαδή να έχουν αξία συναλλακτική ακόμα και τα λεπτά (υποδιαιρέσεις) του ευρώ.

Πλέον γνώριζε η συγκεκριμένη κυβερνητική άποψη των ετών 1996-2003, ότι εφόσον μια χώρα χάνει το εργαλείο της νομισματικής ισοτιμικής προσαρμογής του νομίσματός της, το πρόβλημα στην οικονομία μεταφέρεται στον συνδυασμό παραγωγής-παραγωγικότητας και ζήτησης (το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών έρχεται μετά), για την ίδια την οικονομία.

Πλέον γνώριζε η συγκεκριμένη κυβερνητική άποψη, τα στοιχεία του αύξοντα βαθμού του εγχρηματισμού (δανεισμού μέσω τραπεζών) στην Ελληνική οικονομία εν σχέσει με την αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά και εν σχέσει με την κάλυψη της αυτοκατανάλωσης στην ίδια την οικονομία. (Το τελευταίο είναι κεφαλαιώδους σημασίας).

Πλέον γνώριζε η παραπάνω κυβερνητική ομάδα, ότι με τους καταναλωτικούς κανόνες που ίσχυαν, ακόμα και ως το τέλος κοντά του 2003, μπορούσε κάτι να περισωθεί από την οικονομική λαίλαπα που είχαν μεθοδεύσει, μέσω του υπερπληθωρισμένου Ελληνικού ευρώ από 01/01/2002.

Πλέον γνώριζε η παραπάνω κυβερνητική ομάδα (1996-2003), ότι αφού η ίδια είχε μεθοδεύσει ως επίσημη κυβερνητική ιδεολογία και πρακτική, την εκταμίευση της αποταμίευσης της χώρας μέσω του χρηματιστηριακού τζόγου τα προηγούμενα χρόνια, είχε αυξήσει σε τεράστιο βαθμό και την νομισματική κυκλοφορία και την νομισματική ταχύτητα (αυτό σημαίνει ουσιαστικά το νόμισμα γενικό ισοδύναμο στιγμιαίας ισχύος), και έτσι το όποιο νόμισμα θα αντικαθιστούσε την δραχμή, θα ήταν εξ ορισμού πληθωρισμένο. Και έτσι η αξιακή διάσταση του νομίσματος (στην διατίμηση αγαθών και υπηρεσιών), θα εξαρτιόνταν υποχρεωτικά από την κυβερνητική απόφαση για την ισοτιμία. Δηλαδή έφερνε μεθοδικά την οντότητα (αξία και χρήση) του νομίσματος στην Ελληνική οικονομία, να εξαρτάται από την κυβερνητική -ιδεολογική ουσιαστικά- απόφαση που θα έπαιρνε η ίδια αυτή η κυβερνητική γύγκλα – κάστα για την ισοτιμία. Για τούτο και βιάστηκαν -παρά το απαράσκευον της χώρας- να υιοθετήσουν το ευρώ ως Εθνικό νόμισμα.

Δηλαδή η ιδεολογία αυτής της κυβερνητικής διαχείρισης των ετών αυτών, εγγεγράφετο εις το ίδιο το νόμισμα (για τούτο και βιάστηκαν να μπούμε στο ευρώ) και γίνονταν έτσι επίσημη ιδεολογία του κράτους, μέσω των κρατικών αποφάσεων και των νομοθετημάτων.

Δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος ποιά ήταν αυτή η ιδεολογία της συγκεκριμένης κυβερνητικής γύγκλας – ομάδας – κάστας των ετών 1996-2003. Ο συμβολισμός (που εξηγεί και αυτή την ιδεολογία) είναι πλέον το αυτομολογημένο θέσφατο στην πολιτική ιστορία της χώρας, για να διδάσκεται στους μαθητές -και φοιτητές- και να τον ερευνούν οι μελλοντικοί ιστορικοί ερευνηταί: …Ο σύμβουλος-στρατηγός (κατά τον τύπο της εποχής) του τότε προέδρου της κυβερνήσεως, αυτοομολόγησε λίγα χρόνια μετά, ότι πήρε μια βαλίτσα με χρήματα ενός εκατομμυρίου τότε ξένου νομίσματος (δηλαδή τοτινά 175 εκατομμύρια δραχμές από ταμεία αλλοδαπού προμηθευτή του κράτους) και τα παρέδωσε στα ταμεία του κόμματος, που τότε διακονούσε την κυβέρνηση της χώρας. Και μάλιστα σε δημόσια αυτοομολογία!!!!!.

Ας μην αναρωτηθούν οι εργαζόμενοι πολίτες (όποιοι εργάζονται ακόμα), γιατί το μεροκάματο ή ο μισθός τελειώνουν ακόμα πριν φτάσουν στα χέρια των εργαζομένων, ή στην καλύτερη περίπτωση διαρκούν -ως μηνιάτικο- το πολύ τις 2-3 πρώτες μέρες του μήνα. Γιατί, γι΄ αυτό το νόμισμα = γενικό ισοδύναμο στιγμιαίας ισχύος. (Η διάρκεια του, ως νόμισμα, στα χέρια του εργαζομένου το πολύ 2-3 μέρες).

Η ροπή προς αποταμίευση στελεχών που χρόνια συμμετείχαν στις κυβερνητικές θέσεις, και αυτές οι αποταμιεύσεις ερευνώνται σποραδικά τελευταία από την δικαιοσύνη, εδώ βρίσκει την εξήγησή της. Διότι η κατάθεση -αν έχεις- σου επιτρέπει να εκταμιεύεις και να έχεις χρήματα όλο τον μήνα. Δηλαδή το νόμισμα να μην έχει την ιδιότητα του ισοδυνάμου στιγμιαίας ισχύος που έχει για τους εργαζόμενους (δηλαδή το αποταμιευτικό απόθεμα να σου επιτρέπει να έχεις διάρκεια χρήσης του χρήματος). Και εδώ μέσα, σε αυτό τον μηχανισμό για το νόμισμα κρύβεται και η τρομακτική δύναμη αναπαραγωγής της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα. Και για τούτο αρκετοί εκάστοτε κυβερνήσαντες την χώρα το ρίξανε στην αποταμίευση.

Διότι τα κριτήρια ύπαρξης και χρήσης του νομίσματος για τους πολίτες πρέπει να είναι -και ήταν- διαφορετικά απ΄ τα κριτήρια του νομίσματος που ίσχυαν και ίσχυσαν για τους πολιτικούς αυτούς. (Η πρακτική των διπλών standars). Για όσα χρόνια διατηρούνται ως κουλτούρα των όποιων απ΄ τους κρατούντες αυτά τα διπλά standars για το νόμισμα, η πολιτική τάξη της χώρας, θα πουλάει μπαλκονάτες προεκλογικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, για να μην αλλάξει τίποτα. (1)*.

1*. Σημείωση. Ο Ιταλός συγγραφέας Ντι Τομάζο Λαμπεντούζα, στο μυθιστόρημά του «ο Γατόπαρδος ή Το λιοντάρι της Σικελίας» έβαλε έναν απ΄ τους ήρωες του να λέει στον θείο του (γαιοκτήμονα της Σικελίας στο μυθιστόρημα): «Πρέπει να γίνουν αλλαγές για να μην αλλάξει τίποτα».