Λιβάνι και ψαλμωδίες μετά από πολλές δεκαετίες στο ξωκλήσι της Παναγιάς στους Σκάρους

Είς τό βουνό ψηλά ἐκεί
εἶν΄ ἐκκλησιά ἐρημική,
τό σήμαντρό της δέ χτυπᾶ,
δέν ἔχει ψάλτη οὔτε παπά.

Έτσι μαθαίναμε, κάποτε, στο αναγνωστικό της Β΄ Δημοτικού (δες εδώ) του Βασίλη Οικονομίδη, που είχε εικονογραφήσει ο ζωγράφος Γιώργος Μανουσάκης.

Τώρα, το ξωκλήσι της Παναγιάς (Ευαγγελίστριας) στην ομώνυμη περιοχή των Σκάρων δεν γνωρίζουμε αν είχε κάποτε σήμαντρο και καμπαναριό. Μάλλον δεν πρέπει να είχε, δεν σώζεται τίποτε. Εκείνο όμως που γνωρίζουμε με σιγουριά, μέσα από μαρτυρίες υπερενενηντάχρονων σήμερα Κολυβιατών (κατοίκων του χωριού Κολυβάτα), είναι ότι είχε πολλές δεκαετίες να λειτουργήσει. Οι ίδιοι δεν το πρόλαβαν να λειτουργεί, μόνο θυμούνται να χρησιμοποιείται κατά καιρούς από τσοπαναραίους για τον κούρο και το άρμεγμα των γιδοπροβάτων, που ήταν χιλιάδες παλιότερα στην περιοχή του Αλεξάνδρου.

Την Κυριακή όμως το πρωί, μετά από πολλά χρόνια, λιβάνι και ψαλμωδίες γέμισαν και πάλι το ξωκλήσι της Παναγιάς. Αφορμή στάθηκε ο ορεινός αγώνας δρόμου που διεξήχθη την ίδια μέρα στους Σκάρους και η απόφαση της Μητρόπολης να τελέσει με την ευκαιρία αυτή στον ερειπωμένο σήμερα ναΐσκο Όρθρο και Θεία Λειτουργία.

Καθήκοντα θρησκευτικού λειτουργού άσκησε ο Αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος Ζαμπέλης, ενώ λιγοστοί ήταν ομολογουμένως οι εκκλησιαζόμενοι. Ίσως να μην το γνώριζαν αρκετοί Αλεξανδρίτες, ίσως πάλι το δυσπρόσιτο κατά κάποιο τρόπο της περιοχής να απέτρεψε πολλούς από το να έρθουν μέχρι το ξωκλήσι.