Για τη διαχείριση των αδρανών υλικών από τις κατολισθήσεις στον επαρχιακό δρόμο στα «Πευκούλια»

Ποιος διαχειρίζεται την απομάκρυνση των αδρανών από τους σεισμούς στα «Πευκούλια» και αλλού;! Ή μήπως ο λύκος στην …αναμπουμπούλα χαίρεται;!

Του ανταποκριτή μας

Το ερώτημα πλανάται στους κάτοικους της περιοχής και δεν βρίσκει άλλη λογική εξήγηση για τον τρόπο που γίνεται η διαχείριση των αδρανών υλικών παρά μόνο τη λογική της εκμετάλλευσής τους από ιδιώτες.

Το έργο της απομάκρυνσης των αδρανών από τα «Πευκούλια» ενώ περπατά με ρυθμούς χελώνας, έχοντας βεβαίως τις απαραίτητες βάσιμες δικαιολογίες του απαγορευτικού της εντατικοποίησης των εργασιών λόγω της σεισμικής ακολουθίας που συνεχίζεται, αρχίζει να δημιουργεί περίεργα ερωτηματικά για τον παράδοξο στη κοινή λογική τρόπο που αυτά απομακρύνονται απ’ τα σημεία πτώσης τους.

Φορτηγά μεταφέρουν προς άγνωστη κατεύθυνση εκατοντάδες κυβικά μετρά αδρανών με σημαντικό οικονομικό κόστος για το δημόσιο και σημαντική καθυστέρηση για την έστω μερική αποκατάσταση του δρόμου, αντί αυτά (τα αδρανή) να ακολουθήσουν τη φυσική τους πορεία προς την ακτή με ελάχιστο κόστος, κάτι που άλλωστε γινόταν πριν δημιουργηθεί ο επαρχιακός δρόμος. Τα αδρανή θα έφταναν έτσι με σχεδόν φυσικό τρόπο στη θάλασσα και θα μετατρέπονταν σε άμμο που θα εμπλούτιζε τις τοπικές παραλίες.

Ένα αντίστοιχο ζήτημα είχε δημιουργηθεί -τότε αυτό είχε να κάνει με την αποφόρτωση των πλεγμάτων από αντίστοιχα αδρανή υλικά- όταν ήταν ακόμα αντιπεριφερειάρχης ο κ. Θ. Βερύκιος.

Και τότε είχαν «διαρρεύσει» σε άγνωστη κατεύθυνση πολύτιμα αδρανή υλικά (προφανώς για εκποίηση ή άλλη εκμετάλλευση), αλλά στη συνέχεια είχε εξομαλυνθεί η κατάσταση με την παρέμβαση τότε του κ. Αντιπεριφερειάρχη, όταν του τέθηκε το ζήτημα, και τα πολλά κυβικά απομακρύνθηκαν εύκολα και οικονομικά χωρίς μεταφόρτωση, από τα ανάντη στα κατάντη κι από κει στη θάλασσά για να γίνουν και πάλι άμμος.

Ο κ. Αντιπεριφεριάρχης πρέπει να δει άμεσα το ζήτημα για να εξοικονομηθεί πολύτιμος χρόνος και να αποκατασταθεί έστω και στοιχειωδώς το επαρχιακό δίκτυο, ώστε να σταματήσει να βασανίζεται, πλέον του σεισμού, και να επιβαρύνεται οικονομικά το μισό νησί και ν’ αρχίσει κάπως η αποκατάσταση των ζημιών των συμπολιτών μας πριν ακόμη μας βρουν οι μπόρες.