Πρόγραμμα Δημοτικού Κινηματογράφου «Απόλλων»

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ «ΑΠΟΛΛΩΝ»

Σκηνοθεσία: Τζ.Τζ.Έιμπραμς- Ηθοποιοί: Χάρισον Φορντ, Κάρι Φίσερ, Μαρκ Χάμιλ, Ντέιζι Ρίντλεϊ, Τζον Μπογιέγκα, Όσκαρ Άιζακ, Λουπίτα Νιόνγκ’ο, Ντόμναλ Γκλίσον, Άντονι Ντάνιελς, Πίτερ Μέιχιου – Διάρκεια: 136 λεπτά

Περίληψη
Το έβδομο κατά σειρά επεισόδιο του Πολέμου των Αστρων. Η δράση της ταινίας «Star Wars: The force awakens» που σκηνοθετεί ο J.J. Abrams τοποθετείται χρονικά 30 χρόνια μετά τα γεγονότα που είδαμε στην «Επιστροφή των Τζεντάι».

Υπόθεση
Η αυτοκρατορία έχει μεταμορφωθεί σε μια χούντα γνωστή ως «Η Πρώτη Τάξη», ενώ οι πιλότοι των Χ-Wings έχουν δημιουργήσει μία ομάδα αποστατών γνωστή ως Αντίσταση…

Το ότι ο Εϊμπραμς πετυχαίνει σε όλα, παραδίδοντας μια ταινία ταυτόχρονα νοσταλγική και σημερινή, ταυτόχρονα παιδική και ενήλικη, ταυτόχρονα συγκινητική και διασκεδαστική, ταυτόχρονα blockbuster και σε στιγμές έργο τέχνης, δεν οφείλεται φυσικά μόνο στο γεγονός στην αδιαμφισβήτητη ικανότητά του να χειρίζεται ως auteur μεγάλα franchises – το έκανε με εξίσου μεγάλη επιτυχία και με το «Star Trek.

Κριτική
Το 1977 πρωτοκυκλοφόρησε η ταινία «Πόλεμος των άστρων». Από τότε κατηγορείται ότι έβαλε τέρμα στη χρυσή εποχή της κοινωνικής συνείδησης, που είχε μπολιάσει την κινηματογραφική κουλτούρα στην Αμερική της δεκαετίας του ’70. Και ο Τζορτζ Λούκας θεωρήθηκε ότι προλείανε το έδαφος για την εμφάνιση των παιδαριωδών μπλοκμπάστερ με τα οποία συμβιώνουμε σήμερα. Λέγεται ότι αυτό είναι αλήθεια! Ο Λούκας, βέβαια, δεν ήταν ο μόνος που έκανε μεγαλειώδεις, ευκολοχώνευτες ταινίες – ποπ κορν, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, αλλά και δεν προσποιούνταν σε σχέση με το ότι ο «Πόλεμος των άστρων» σχεδιάστηκε και πραγματώθηκε έτσι ώστε να δίνει έναυσμα στην πώληση παιχνιδιών…

Η σκηνοθεσία του 7ου επεισοδίου της σειράς «Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει» ανατέθηκε στον Τζέι Τζέι Εϊμπραμς, ο οποίος, με παλιές αναφορές και καινούριες περιπέτειες, στο σύμπαν λέιζερ των γιγαντιαίων διαστημόπλοιων στον πόλεμο των γαλαξιών, επιμένει στην ικανοποίηση των επιθυμιών των παλιών θαυμαστών και ταυτόχρονα θέλει να «εισαγάγει» τον «Πόλεμο των άστρων» στις καινούριες γενιές. Βέβαια, το σημερινό κοινό συνίσταται από θεατές από 7 έως 77 χρόνων και ο Εϊμπραμς έχει μάλλον πολλές επιθυμίες να ικανοποιήσει. Εμείς σήμερα δεν θα σας μιλήσουμε για το τελευταίο «Star Wars» που βγαίνει 30 χρόνια μετά το «Η επιστροφή των Τζεντάι» (1983), που οι μηχανισμοί πώλησης του εμπορεύματος έχουν ήδη -πριν από την εμφάνισή του- αναγάγει σε «must», σε κάτι δηλαδή που απαξάπαντες πρέπει να δουν (και να πληρώσουν), γιατί δεν το είδαμε. Και δεν το είδαμε γιατί ήταν «ειδική» δημοσιογραφική προβολή, όπου το προσωπικό ιδιωτικής ασφάλειας προβαίνει σε έλεγχο διαπιστευτηρίων, μη χρήσης κινητών τηλεφώνων, γενικότερη δηλαδή συμμόρφωση προς τας υποδείξεις. Αρχή μας είναι ότι σε προβολές με αυτές τις συνθήκες εμείς δεν μπαίνουμε, δεν βλέπουμε την ταινία και δεν γράφουμε γι΄ αυτήν. Σημειωτέον, το συγκεκριμένο φιλμ προβάλλεται από την προηγούμενη βδομάδα παντού στον υπόλοιπο κόσμο, το διαδίκτυο «βρωμάει» από πληροφορίες, κριτικές και φωτογραφίες κι εδώ ίσχυε μέχρι χτες το «εμπάργκο»… Ημαρτον! (rizospastis.gr)

Ανακαλύψτε ξανά μία από τις πιο αγαπημένες ιστορίες όλων των εποχών με πρωταγωνίστρια Το Μικρό Κορίτσι, που η αγχωτική μητέρα του το προορίζει για το καλύτερο κολλέγιο της πόλης. Μόνη του διέξοδος είναι ο εκκεντρικός και καλόκαρδος γείτονας, ο Αεροπόρος, που την ξεναγεί σε έναν εκπληκτικό κόσμο όπου όλα είναι πιθανά.

Έναν κόσμο που ο ίδιος γνώρισε πριν καιρό από τον Μικρό Πρίγκιπα. Εκεί ξεκινά το μαγικό και συναισθηματικό ταξίδι του στο σύμπαν του Μικρού Πρίγκιπα. Εκεί ανακαλύπτει ξανά την παιδικότητα του και μαθαίνει ότι δεν βλέπεις καθαρά παρά μόνο με την καρδιά. Η ουσία είναι αόρατη στα μάτια. Διάρκεια: 108’.

Περίληψη
Ο Νοτιάς είναι μια μεγάλη ελληνική παραγωγή που αφηγείται τη συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης του Σταύρου, ενός ρομαντικού νέου, που ωριμάζει με εφόδια την ιστορία, τους μύθους, τις προσδοκίες και τα όνειρα μιας ολόκληρης χώρας.

Υπόθεση
Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός επινοητικού μυαλού καθώς αναζητά την ταυτότητα του μέσα από τη φαντασία και την τέχνη. Από τη μέρα που εμφανίζονται στον Σταύρο οι πρώτες ερωτικές ανησυχίες φουντώνει και η επιθυμία του να λέει ιστορίες με ένα δικό του, ανατρεπτικό, τρόπο. Οι ταραχώδεις, αλλά και ταυτόχρονα πολλά υποσχόμενες για την Ελλάδα, δεκαετίες του ’60,’70 και ’80 πυροδοτούν την φαντασία του ασταμάτητα. Στο ταξίδι από την εφηβεία προς την ενηλικίωση, για να κατακτήσει αυτά που ποθεί, θα σκαρφιστεί ιστορίες για αρχαίους μύθους, μακρινά ταξίδια και όμορφες γυναίκες. Όταν έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, θα κάνει τις ιστορίες του εικόνες, και θα ανακαλύψει τον εαυτό του.

Ο Τάσος Μπουλμέτης στη νέα του ταινία «Νοτιάς», σκιαγραφεί με χιούμορ και συγκίνηση την ιστορία της Ελλάδας, μέσα από τα μάτια ενός ονειροπόλου νέου που αγαπά τους μύθους και το σινεμά! Ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει τον πρωταγωνιστή ως «έναν δημιουργικό νέο που αντιμετωπίζει προβλήματα με τα πρώτα σκιρτήματα της ερωτικής του ζωής και παρακολουθούμε τον τρόπο που προσπαθεί να τα διαχειριστεί στον κοινωνικό του περίγυρο, στην οικογένειά του και στο περιβάλλον του».

Τον Σταύρο υποδύεται ο Γιάννης Νιάρρος, ενώ στο πλευρό του πρωταγωνιστή θα δούμε πολλούς ταλαντούχους ηθοποιούς, μεταξύ τον οποίων τους: Θέμη Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχη Χάνο, Αργύρη Ξάφη, Ερρίκο Λίτση, Όμηρο Πουλάκη, Μελισσάνθη Μάχουτ, Δημήτρη Ήμελλο και τον μικρό Φοίβο Ταραμπίκο. Σε μια εμφάνιση-έκπληξη θα ξαναδούμε στη μεγάλη οθόνη τη Zωζώ Σαπουντζάκη, σε έναν καταλυτικό για την πλοκή της ταινίας ρόλο.

Κριτική
Κοντά στη ρήση «πολύ κακό για το τίποτα» βρίσκεται η καινούρια, χωρίς ουδεμία θεματική ή άλλη πρωτοτυπία, ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, που κάνει χρήση, κάπου και κατάχρηση, καθιερωμένων, επιδερμικών πια συνταγών για το είδος της εμπορευματικής, τρυφερής νοσταλγικής ταινίας ενηλικίωσης. «Ο νοτιάς», που βγαίνει 12 χρόνια μετά την επιτυχημένη «Πολίτικη κουζίνα», διαθέτει ένα και μόνο άξιο συζήτησης στοιχείο, εκείνο της οπτικής του σκηνοθέτη πάνω στον ήρωα που επέλεξε σε σχέση με την ιστορική εποχή στην οποία αναφέρεται και το πώς συνδέεται με το σήμερα και λειτουργεί στο σήμερα η χαρακτηριστική αυτή οπτική.

Μοναχοπαίδι ο μικρός Σταύρος, γόνος μικροαστικής οικογένειας καθωσπρέπει νοικοκυραίων, μεγαλώνει τη δεκαετία του ’60, σ” ένα υπερπροστατευτικό σπίτι που υποκλίνεται απαρέγκλιτα στις «ελληνοχριστιανικές αρχές» του έθνους και καλοδέχεται, ως φυσική απόρροια των παραπάνω αρχών, τη χούντα των καραβανάδων με όλα της τα ιδεολογικά μπαγκάζια και τα εκχυδαϊσμένα θεάματα ναζιστικής αρένας. Ο μικρός Σταύρος ζει και κινείται στο ως άνω περιβάλλον που συμβιώνει μια χαρά και με έναν επιπρόσθετο «οικογενειακό μύθο», επινόηση του μικρέμπορα πατέρα, για παλιά φιλία του με τον εφοπλιστή Ωνάση. Μύθος φτιαγμένος για ενίσχυση της κοινωνικής εικόνας του πατέρα, που όμως αποφέρει και κέρδη… Στο σπιτικό και σε συναφή του σπιτικού του περιβάλλοντα παραμένει εγκλωβισμένος ο μικρός, που πυροδοτείται μόνο από την επιτρεπτή – από το σπίτι – αρχαιοελληνική μυθολογία και προσπαθεί να εξασκήσει τη χρήση του μυαλού του. Χωρίς βοήθεια, φυσικό είναι οι ανατρεπτικές – όπως τις αποκαλεί το περιβάλλον του – απορίες, να συνίστανται σε διαδικαστικά, παιδαριώδη ερωτήματα… Ετσι όμως φουσκώνει το μυαλό του με ψήγματα αλαζονείας… Η κεντρική ωστόσο κατάσταση που διαπερνά καθ” όλη την ταινία τον ήρωα είναι η αναζήτηση διαχείρισης από τον ίδιο της παιδικής του, αρχικά, λίμπιντο – σφόδρα ερωτευμένος με τη βασίλισσα Αννα Μαρία – και αργότερα των εφηβικών και νεανικών ερωτικών του ορμών.

Η μεταπολίτευση τον βρίσκει ρομαντικό φοιτητή στο Πανεπιστήμιο και μαθητευόμενο φωτογράφο. Ανήκει σε παρέα πολιτικοποιημένων φοιτητών, ο ίδιος όμως δεν εμπλέκεται σε πολιτικές συζητήσεις και ξεκινά αποτυχημένες σχέσεις με «χειραφετημένες» κοπέλες της εποχής. Δεν τον ακούμε να εκφράζει κάποια, όποια, πολιτική άποψη και η σχέση του με το φοιτητικό κίνημα περιορίζεται στο μέλος της κινηματογραφικής λέσχης. Η πολιτική, για τον Σταύρο, αντιπαράθεση εστιάζεται στην τεχνική λήψης της εικόνας και στη διαπάλη ανάμεσα σε «ευρυγώνιο» και «τηλεφακό». Ο Σταύρος παρακολουθεί τα πάντα από μακριά και αφ” υψηλού, η ξεκάθαρα «απολιτίκ» στάση ζωής του παρουσιάζεται στην ταινία ως δήθεν «αντικειμενικού» παρατηρητή, ανεξάρτητου και ελεύθερου, που δεν σκαλώνει, δεν συμπαρασύρεται από το ιστορικό γίγνεσθαι, γιατί απλά δεν αξίζει τον κόπο… Μια που όλοι πουλιούνται στο συμφέρον… Ολοι ανεξαιρέτως! Αυτός ο νεαρός, με το παρελθόν που κουβαλά, είναι σε θέση να διακρίνει οτιδήποτε άλλο; Ποια «φόντα», ποια γνώση, ποια βιώματα κι εμπειρίες διαθέτει ώστε να καταστεί δυνατόν να διακρίνει, να δει, και κάτι άλλο; Ειδικά, μάλιστα, όταν ανακαλύπτει τον λόγο ύπαρξής του… κι αποφασίζει να φύγει για την Αμερική για να σπουδάσει σινεμά, να διηγείται ιστορίες με εικόνες… Τι ιστορίες όμως;