Ο «καρνάβαλος» … της ορεινής Ναυπακτίας

Του Αλέξανδρου Β.

Ορεινή Ναυπακτία, πρώην Δήμος Αποδοτίας: Στα σύνορα του νομού Αιτωλοαακαρνανίας με τη Φωκίδα. Μικροί πετρόχτιστοι οικισμοί χαμένοι μέσα στο πράσινο από δάση ελάτων, οξιών, πλατανιών, βελανιδιών και καστανιών. Κέντρο της σήμερα το άλλοτε κεφαλοχώρι Άνω Χώρα, χτισμένο σε υψόμετρο 1.060 μέτρων, στις δυτικές απολήξεις των Βαρδουσίων.

Συνεχίζει να είναι το πιο ζωντανό χωριό της περιοχής, με τις περισσότερες επίσης τουριστικές υποδομές. Στην πλατεία δεσπόζει ο ναός της Αγ. Παρασκευής με τα δύο καμπαναριά.

Δίπλα ακριβώς έχει αράξει μετά από πολλά ταξίδια ο «καρνάβαλος», που τείνει να γίνει «σήμα κατατεθέν» του οικισμού. Πρόκειται για το λεωφορείο που έκανε μέχρι και το 1983 τα δρομολόγια από τη Ναύπακτο. Στον ίδιο χώρο, στην ταβέρνα του κυρ Γιώργου Λώλου, γιου του οδηγού του ιστορικού «καρνάβαλου», του μπάρμπα-Γιάννη Λώλου, υπάρχει μία μικρή έκθεση φωτογραφίας παλαιών λεωφορείων. Σε ένα κορνιζαρισμένο απόσπασμα εφημερίδας (ίσως τοπικής, δεν γνωρίζουμε το συντάκτη και τον τίτλο της εφημερίδας) διαβάζουμε:

«Ο μπάρμπα-Γιάννης ο Λώλος ήταν ο οδηγός του ιστορικού Καρνάβαλου, του συνδετικού κρίκου της πόλης με τα χωριά της ορεινής Ναυπακτίας. Του ανθρώπου που ένωνε τον πολιτισμό με την άγονη γραμμή. Το δρομολόγιο περιπετειώδες, γιατί δεν μετέφερε μόνο επιβάτες, αλλά και ζώα γουρούνια, κατσίκες, κότες. Ο ίδιος, «μάγκας» όπως τον αποκαλούσαν, σε κάθε στάση άφηνε ό,τι έπρεπε και συνέχιζε ακάθεκτος το ταξίδι του.

Απ΄ όπου περνούσε οι άνθρωποι πετάγονταν κυριολεκτικά όρθιοι έξω για να τον δουν από κοντά, να τον χτυπήσουν στην πλάτη και να του πουν να μεταφέρει τα χαιρετίσματά τους στο πιο πάνω χωριά. Στο τιμόνι ήταν αρχηγός και αθυρόστομος. Έτσι κι έλεγες κάτι την ώρα που δεν έπρεπε, πάνω στη φούρια της δουλειάς δηλαδή, θα σε στόλιζε κανονικά. Κακίες όμως δεν κρατούσε. Μέχρι να φτάσει και στο τελευταίο χωριό τα τα ΄χε ξεχάσει όλα!

Θυμάμαι ακόμα τον πολύχρωμο λεβιέ των ταχυτήτων, που ήταν προέκταση του χεριού του. Θυμάμαι να κορνάρει ασταμάτητα φτάνοντας στα χωριά και όλοι να σπεύδουν, παππούδες, γιαγιάδες, ιδιοκτήτες μπακάλικων-καφενείων προκειμένου να παραλάβουν εμπόρευμα, εγγόνια… Το μουστάκι του χαρακτηριστικό, στοιχείο ανδρισμού στις αλλοτινές εποχές, αρχηγού και άνδρα που μιλά με λόγια σταράτα και κρατάει το λόγο του, άνδρα μπεσαλή, που θαρρώ πως αξίζει τον κόπο που τον θυμηθήκαμε και τον μνημονεύσαμε. Μας πήγε πολλά ταξίδια, γι΄ αυτό και μεις του αφιερώσαμε αυτό το ταξίδι ζωής αλλοτινών εποχών.

Πιο κάτω παραθέτουμε υλικό φωτογραφικό και όχι μόνο που μας διέθεσε ο γιος του Γεώργιος Ι. Λώλος προς δημοσίευση στην εφημερίδα μας».

Η ορεινή Ναυπακτία είναι μια περιοχή με πλούσια και ποικίλη χλωρίδα και πανίδα. Στην περιοχή απαντώνται αγριογούρουνα, ζαρκάδια, ελάφια, αλεπούδες, κουνάβια, λύκοι. Άλλα χωριά της είναι: η Κάτω Χώρα (5-10 κάτοικοι το χειμώνα), η Ελατού (3-4 οικογένειες), η Αμπελακιώτισσα, η Λιμνίτσα κ.ά. Η περιοχή προσφέρεται για μια σειρά εναλλακτικές δραστηριότητες: πεζοπορία, ράφτινγκ, mountain bike.

Τα μονοπάτια που συνέδεαν κάποτε τα χωριά είναι ακόμη βατά και οδηγούν μέσα από ρεματιές σε τοπία που κόβουν την ανάσα. Σχετικές πληροφορίες θα πάρετε από την Άνω Χώρα, απ’ όπου αρχίζει και το Φαράγγι του Κάκαβου με το πέτρινο γεφύρι, ένα από τα πιο διάσημα μονοπάτια της περιοχής.

Η κρίση βέβαια των τελευταίων χρόνων δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστη την κίνηση των επισκεπτών στην όμορφη αυτή γωνιά της πατρίδας μας. Ο κόσμος που έρχεται είναι λιγότερος, λένε οι κάτοικοι, ενώ συνεχίζεται περαιτέρω η ερήμωση των πιο δυσπρόσιτων οικισμών.