Να ΄σαι πάντα καλά θειά Τασούλα!

Από μακρυά έμοιαζε με κορομηλιά. Μπα… τέτοια εποχή κορόμηλα, σκεφτήκαμε.

Ζυγώσαμε κοντά και προσπαθούσαμε να θυμηθούμε πως το λένε. Ολόκληρο δέντρο, το είχαμε ξαναδεί κάνα δυο φορές κι αλλού (στο χωριό μας παλιά δεν υπήρχε).

Κλωθογύριζε στο μυαλό μας, αλλά … τίποτε. Ώσπου ακούσαμε πίσω μας μια φωνή να απαγγέλλει. Τότε μας ήρθε: Τζιτζιφιά!…

Τα χείλη σου είναι τζίτζιφο
το μάγουλό σου μήλο
ο κόρφος σου παράδεισος
και το κορμί σου κρίνος

Να φίληγα το τζίτζιφο
να δάγκωνα το μήλο
να ΄βγαινα στον παράδεισο
ν΄ αγκάλιαζα τον κρίνο.

«Σ΄ αρέσει», μας λέει… Πολύ ωραίο, για ξαναπές το. Την βιντεοσκοπήσαμε.

«Πως σε λένε θειά;», τη ρωτάμε. «Να βάλεις το όνομα του άντρα μου», μας απαντά, αφού μας παρότρυνε να κόψουμε κάποια τζίτζιφα που είχαν ήδη αρχίσει να ωριμάζουν.

Κρίμα που δεν σταθήκαμε περισσότερο. Βιαζόμαστε,… το μετανιώσαμε. Να ΄σαι καλά θειά Τασούλα (Κατωπόδη-Λιανού), να ζήσεις χίλια χρόνια!