Σαν σήμερα, στις 21 Σεπτέμβρη του 1933, αρχίζει στη Λειψία η δίκη για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ
Ο Γκ. Ντιμιτρόφ (στο βάθος όρθιος) αντιμετωπίζει τον Χ. Γκαίρινγκ (με την πλάτη στο φακό) κατά την διάρκεια της δίκης
Σαν σήμερα, στις 21 Σεπτέμβρη του 1933, αρχίζει στη Λειψία η δίκη για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ (γερμανικό Κοινοβούλιο) – προβοκάτσια των Ναζί που έγινε το Φλεβάρη.
Κατηγορούμενοι ήταν ο Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, ηγετικό στέλεχος του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι Βούλγαροι κομμουνιστές Ποπόφ και Τάνεφ και ο αρχηγός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο Ράιχσταγκ, Ερνστ Τόργκλερ.
Ο Γκ. Ντιμιτρόφ (δεξιά στην τέταρτη σειρά) στο εδώλιο. Διακρίνεται με την ριγέ στολή ο Βαν ντεν Λούμπεν
Ο γερμανικός φασισμός βγήκε ηττημένος από τη δίκη της Λειψίας. Στη διάρκειά της, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Η προβοκάτσια ξεσκεπάστηκε. Οι φασίστες δεν τόλμησαν να βγάλουν καταδικαστική απόφαση. Ο Ντιμιτρόφ και οι σύντροφοί του αθωώθηκαν πανηγυρικά και το Φλεβάρη του 1934 η κυβέρνηση Χίτλερ υποχρεώθηκε να τους απελευθερώσει και να τους επιτρέψει να μεταβούν στην ΕΣΣΔ.
Επρόκειτο για μια μεγάλη νίκη του κομμουνιστικού κινήματος, που έμελλε να αποτελέσει παγκόσμιο σύμβολο στον αγώνα κατά του φασισμού.
Στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» στο φύλλο της Πέμπτης 21 Σεπτέμβρη του 1933 διαβάζουμε:
«Στη χώρα που βασιλεύει ακόμα ο ματοβαμμένος κυρτός, στη χώρα των ατέλειωτων βασανιστηρίων και δολοφονιών, αρχίζει από σήμερα μια πρωτοφανής για την ιστορία δικαστική σκηνοθεσία. Πρόκειται για τη δίκη του Ράιχσταγκ.
Στο σκαμνί του κατηγορουμένου δεν κάθονται οι ατρόμητοι ήρωές μας, οι αγαπημένοι αρχηγοί του Γερμανικού και Βουλγαρικού προλεταριάτου σ. Τόργκλερ, Ντιμιτρώφ, Ποπώφ και Τάνεφ. Στο σκαμνί των κατηγορουμένων κάθονται οι πραγματικοί εμπρηστές του Ράιχσταγκ, οι δήμιοι και δολοφόνοι της εργατικής τάξης της Γερμανίας.
Γιατί δεν υπάρχει κανείς εργάτης, κανείς εργαζόμενος και τίμιος διανοούμενος, που να πιστεύη σήμερα την άτιμη χιτλερική συκοφαντία για τον εμπρησμό του Ράισταγκ. Κάθε εργάτης και καταπιεζόμενος ξέρει σήμερα πολύ καλά ότι ο εμπρησμός αυτός ωργανώθηκε και εκτελέστηκε από τους εγκληματίες, σαδιστές, έκφυλους, μορφινομανείς και ομοφυλόφυλους που κυβερνάν σήμερα και βασανίζουν έναν ολόκληρο λαό εκατομμυρίων της Γερμανίας. Όλος ο κόσμος ξέρει σήμερα ότι η σκηνοθεσία της πυρκαγιάς του Ράιχσταγκ, το μεγαλύτερο αίσχος του αστικού πολιτισμού, έγινε από τους σημερινούς κυβερνήτες της Γερμανίας Γκέρινγκ-Γκέμπελς, που έχουν υποστηρικτές τους προδότες αρχηγούς της σοσιαλδημοκρατίας…
 |
 |
Στη Λειψία, με κλειστές τις πόρτες, κάτω από την προστασία των μισθοφόρων οργάνων του, και χωρίς καμιά δικαστική υπεράσπιση, ο δολοφόνος φασισμός ετοιμάζεται να στείλει στην κρεμάλα τους αγωνιστές μας. Έτσι ελπίζει πως θα μπορέσει να σώσει το ματοβαμμένο καθεστώς του, που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και της καταστροφής. Έτσι νομίζει πως θα αποτρέψει το ανερχόμενο κύμα της προλεταριακής επανάστασης στη Γερμανία.
Στη Λειψία τις μέρες αυτές παλεύει το Γερμανικό προλεταριάτο ενάντια στον ματοβαμμένο κυρτό σταυρό, δίνεται μια μάχη του παγκόσμιου προλεταριάτου ενάντια στην παγκόσμια φασιστική αντίδραση…».
To κτίριο του Γερμανικού κοινοβουλίου ( Ρά’ι’χστάγκ) το έκαψε ο ίδιος ο Πρόεδρός του Χέρμαν Γκαίρινγκ τον Φεβρουάριο του 1933. Την πυρκαγιά την φόρτωσαν σε έναν ψυχικά ασθενή Ολλανδικής καταγωγής πολίτη, ο οποίος κατά τους στημένους μάρτυρες της δίκης περιφερόνταν στα χαμένα μέσα στο κτίριο πρίν και κατά ΄την αρχή της πυρκαγιάς.
Τα έφλεκτα υλικά, μεταφέρθηκαν από την υπόγεια στοά διάδρομο που συνέδεε τις αποθήκες του κτιρίου και μεταφέρονταν τα βαγονέτα με το κάρβουνο , για την θέρμανση του γραφείου του εκάστοτε προέδρου του Ρά’ι’χστάγκ.
Η όλη διερεύνηση και αναφορά στον εμπρεισμό του Ρά’ι’χστάγκ, δεν έγινε από την Γερμανική πολειτιακή, πολιτική, και κομματική τάξη ποτέ σε βάθος ακόμα και μέχρι της μέρες μας. Τα χρόνια του εμπρεισμού βέβαια δεν μπορούσε να γίνει λόγος για διερεύνηση και αλήθεια μια και από το τέλος Ιανουαρίου του 1933 , οι Ναζί ήταν επίσημη κυβερνητική εξουσία στην Γερμανία με τον Χίτλερ Καγκελάριο και τον Χέρμαν Γκαίρινγκ πρόεδρο του Ρά’ι’χστάγκ. Και σε λιγώτερο από 1 μήνα , απ την ανάληψη της κυβέρνησης , κάψανε το Ρά’ι’χστάγκ.
Ακόμα όμως κάποια ψήγματα δικαιόσύνης υπήρχαν στην Γερμανία και λόγω και του διεθνούς θόρυβου που έγινε για τον ίδιο τον εμπρησμό και τους εσκεμένα κατηγορηθέντες Κομμουνιστές της εποχής οι κατηγορούμενοι απηλλάγησαν από την κατηγορία. Παρά την παρουσία του ίδιου του Γκαίριγκ στο δικαστήριο ως μάρτυρας κατηγορίας.
Το ίδιο το κτίριο του Ρά’ι’χστάγκ , παρέμενε καμμένο και ερειπωμένο για χρόνια , όπως και η γύρω απ αυτό περιοχή και ο χώρος ( πλατεία) μπροστά απ το καμμένο και βομβαρδισμένο στον Β παγκόσμιο πόλεμο κτίριο, κοντά στο τοίχος που χώριζε το Δυτικό και Ανατολικό Βερολίνο και κοντά στην πύλη του Βραδεμβούργου ( η οποία με μια παράκαμψη του τοίχους προς το Δυτικό Βερολίνο είχε συμπερηληφθεί στον Ανατολικό τομέα της πόλης.
Στον παρηκμασμένο αυτό χώρο μπροστά απ το καμμένο Ρά’ι’χστάγκ στο Δυτικό Βερολίνο, από την δεκαετία του 1950 μαζεύονταν και έπαιζαν ποδόσφαιρο αλάνας οι Κούρδοι, οι Τούρκοι, οι Έλληνες φοιτητές και κάθε λογής μετανάστης που σωρρεύονταν στο παρηκμασμένο Δυτικό Βερολίνο. Αλλά και από την άλλη πλευρά την Ανατολική εκδοχή του τοίχους του Βερολίνου ( που ουσιαστικά ανήκε το κύριο μέρος της προπολεμικής σπουδαίας Πόλης για τον Πολιτισμό) εκεί και αμέσως μετά το τοίχος που έγινε το 1961, στην νεκρή ζώνη κυριαρχούσαν τα Κουνέλια που είχαν ρίξει οι ΑνατολικοΓερμανικές αρχές και τελικά την δεκαετία του 1970 αναγκάστηκαν να τα εξοντώσουν γιατί πλήθύνθηκαν τόσο και προσαρμόστηκαν τρώγοντας χώμα της νεκρής ζώνης ( ακονίζοντας τα δόντια των), που άρχισαν να περνάν κάτω απ το τοίχος του Βερολίνου προς τον Δυτικό τομέα. Πολλά απ αυτά τα κουνέλια ακόμα και σήμερα έχουν μείνει ως απόγονοι και είναι ατραξιόν στο γρασίδι του ενωμένου Βερολίνου, που είναι σε σημεία που έπεσε το τοίχος και έγινε πάρκο.
Μια αναφορά στην Αίγλη και την σπουδαιότητα στον πολιτισμό της Ευρώπης και παγκοσμίως, της πόλης του Βερολίνου ιδιαίτερα από το τέλος του 18 αιώνα όλο τον 19ο αιώνα και την πολιτισμική και ιδεολογική έξαρση του τέλους του 19ου και κατά τον μεσοπόλεμο , θα ήταν ένα σημαντικό αφιέρωμα.
Η αναφορά δεν θα πρέπει να μείνει έξω από το βουβό ασπρόμαυρο αριστούργημα του σινεμά, το φίλμ του 1927 του Βάλτερ Ρούτμαν με τίτλο :» Βερολίνο η συμφωνία μιας μεγαλούπολης»που είναι μια ολιστική συμβολική αναφορά στο προπολεμικό Βερολίνο και ότι αυτό συσωωμάτωμε για τον πολιτισμό.
Συνίσταται – όποιος θέλει βέβαια σε κάποιο κινηματογραφικό αφιέρωμα να αναζητήσει να δεί το βουβό αυτό ασπρόμαυρο αριστούργημα του Βάλτερ Ρούτμαν, το οποίο είναι διαθέσιμο -στην γνήσια βουβή εκδοχή του και όχι με εκ των υστέρων μουσική επένδυση- και στο you tube.