Μια επιστολή με αφορμή τον γιορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας για την Τρίτη Ηλικία

Ένας έπαινος και μια κραυγή αγωνίας συνάμα για το «Βοήθεια στο Σπίτι»…

Η επιστολή ενός συντοπίτη μας αναγνώστη που μας κοινοποιήθηκε με αφορμή τον γιορτασμό την 1η Οκτώβρη της Παγκόσμιας Ημέρας για την Τρίτη Ηλικία. Ένας έπαινος και μια κραυγή αγωνίας συνάμα για το «Βοήθεια στο Σπίτι»:…

«Καλημέρα σας.

Ονομάζομαι Παναγιώτης Φίλιππας και μένω στο Νυδρί Λευκάδας. Είμαι Συνταξιούχος 88 ετών σήμερα. Δάσκαλος. Μπήκα στο πειρασμό να σας γράψω διότι κάπου άκουσα στο ραδιόφωνο ότι την 1η Οκτωβρίου εορτάζεται η Τρίτη ηλικία. Και ένιωσα μια χαρά, μια ικανοποίηση. Ένιωσα και θυμό μαζί. Εορτάζουμε την Τρίτη ηλικία σκέφτηκα. Ευτυχώς που μας θυμούνται ακόμα, είπα. Για όλα αυτά που κάναμε. Και έχουμε προσφέρει. Στις οικογένειές μας. Στην κοινωνία μας. Στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας. Και ακόμα συνεχίζουμε. Η καρδούλα μου το ξέρει. Τι έχω περάσει. Όπως όλοι οι ηλικιωμένοι. Και τι περνάμε ακόμα. Γιατί αγαπητοί συμπολίτες μου, στη πράξη αλήθεια, πως με τιμούν;

Με την πετσοκομμένη Σύνταξη που μου δίνουν; Που νιώθω εγκαταλελειμμένος; Με την αποδεκατισμένη Δημόσια Υγεία που όταν πάω στο Νοσοκομείο περιμένω ώρες να εξυπηρετηθώ διότι δεν υπάρχουν αρκετοί Ιατροί να εξυπηρετήσουν; Ώρες. Σκεφτείτε το αυτό. Σας παρακαλώ. Και δεν είμαι από αυτούς που θέλουν να κάθονται σε μια γωνιά και να γκρινιάζουν. Όσο μπορώ, θέλω ακόμα να κάνω ότι μπορώ. Προσπαθώ. Να ετοιμάσω το πρωινό, το γεύμα μου, το βραδινό μου κ.λπ.. Να πάω στο καφενείο να πιώ έναν καφέ να συνομιλήσω με τους συγχωριανούς μου, να ρίξω μια ματιά στην εφημερίδα για να ξεφύγω λίγο από τη μοναξιά μου. Να γυρίσω σπίτι να φάω το μεσημέρι και ούτω καθ εξής.

Η αλήθεια είναι ότι μόνος σου, πολύ δύσκολα παίρνεις κουράγιο. Δύναμη. Πολύ δύσκολα αντιμετωπίζεις το τέρας που λέγεται μοναξιά. Απομόνωση. Η μοναξιά, είναι ένα θηρίο που σε τρώει κάθε μέρα. Ύπουλα. Λίγο λίγο. Σε μαραζώνει. Σου παίρνει κάθε όρεξη και ενδιαφέρον για τη ζωή.
Έχω τρία παιδιά. Οκτώ εγγόνια και δύο δισέγγονα. Ζούνε άλλα στην Αθήνα, άλλα στη βόρειο Ελλάδα, άλλα στο εξωτερικό και άλλα σπουδάζουν. Δεν είναι διόλου εύκολο. Ούτε για αυτούς. Οι συνθήκες βλέπετε. Της σύγχρονης ζωής. Το αμαρτωλό αποτέλεσμα των πολιτικών μας θα πω εγώ. Που δεν μας ρωτήσανε για τίποτε. Και συγκεντρώσανε τα παιδιά μας σαν σε ένα άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αθήνα και άλλες μεγαλουπόλεις της πατρίδας μας.

Όμως, έχω μια παρηγοριά. Σκέφτηκα. Σαν χαμόγελο. Τα κορίτσια. Τα κορίτσια από τη «ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ».

Αυτά που κάθε βδομάδα έρχονται στο σπίτι μου και με στηρίζουν. Με φροντίζουν. Με βοηθάνε. Αυτά που μου δίνουν δύναμη να αντέξω. Μια παρηγοριά. Με τον λόγο τους. Με κάθε τι που μπορούν. Και θέλω να πω ένα ευχαριστώ. Σε αυτούς τους ανθρώπους που για μένα είναι σαν παιδιά μου……………

Δεν μπορείτε να καταλάβετε. Δε μπορείτε να με νιώσετε. Τι σημαίνει για μένα η παρουσία τους. Κάθε φορά που έρχονται. Που τους περιμένω. Και κάπως έτσι συνεχίζω. Σαν τα νιάτα τους να δίνουν κάτι και σε μένα. Εδώ και δέκα χρόνια, έχω τη βοήθειά τους. ΔΕΚΑ ολόκληρα χρόνια.
Εύχομαι, αυτό το κράτος, αυτή η πολιτεία, να μην πειράξει ούτε τρίχα από αυτά. Όπως σας το λέω. Γιατί έτσι που μας φτάσανε, όλα τα περιμένω. Αλλά δεν θα ανεχτώ. Δεν θα συγχωρήσω…………..

Εύχομαι, σαν ηλικιωμένος, σαν Δάσκαλος, σαν γονέας και Παππούς που νοιάζεται για τον τόπο του, αυτά τα παιδιά, η Βοήθεια στο σπίτι, να πάρει τη θέση που της αξίζει και να εξασφαλιστεί μια και δια παντός θεσμικά. Νιώθω ότι αν δεν το πω, δεν έκανα το χρέος μου. Για τι ξέρω πως αγωνίζονται κάθε χρόνο. Για την εργασία τους. Και αυτό με θυμώνει πιο πολύ. Με ταράζει αν θέλετε. Και πιστεύω ότι είναι υποχρέωση από το κράτος να με τιμά. Εμένα και όλους τους ηλικιωμένους. Με πράξεις. Και όχι με λόγια. Είδα στη ζωή, ότι σε αυτή τη χώρα πρέπει να κοπιάσεις πολύ για τα αυτονόητα. Για αυτά που έτσι και αλλιώς θα έπρεπε να υπάρχουν. Αλίμονο θα πω. Και δε θα συγχωρήσω».