«Ποιό χέρι σε ξερίζωσε, ποιά δύναμη σ’ επήρε από τη ράχη του βουνού…»

Τα δέντρα δεν πεθαίνουν όρθια…

Ένα γέρικο ρουπάκι στο δάσος των Σκάρων αργοπεθαίνει. Στην τοποθεσία «Ντούσα». Μπαΐλισε από τα χρόνια. Ξάπλωσε να κοιμηθεί τον ύπνο τον αιώνιο. Ποιος ξέρει πόσων χρονών να ΄ναι! Λιγοστά τα κλωνάρια του. Είχε χάσει στο πέρασμα των αιώνων τα περισσότερα. Ποιο ευάλωτο στις ανεμοθύελλες από τους γειτόνους του.

Οι ρίζες του χάσκουν τώρα στον αέρα. Κάνα δυο αρτηρίες του δίνουν ακόμη ζωή. Αλλά που να προλάβουν να θρέψουν ολόκληρο γίγαντα! Τα φύλλα του είναι ακόμη καταπράσινα. Σε ψαχνά χώματα ήταν. Δεν το πείραξε αυτό η διάβρωση. Το ξερίζωσε, μάλλον, το μπουρίνι του περασμένου Σαββάτου 8 Οκτώβρη…

Χάνονται ένα-ένα τα αιωνόβια ρουπάκια στους Σκάρους. Μάρτυρες τα πολλά κουφάρια στις δυσπρόσιτες περιοχές του βουνού. Σε αυτά προστίθεται τώρα ακόμη ένα. Και τι έγινε; Πολύ αμφιβάλουμε αν έχουν καταγραφεί ποτέ σε κανένα κατάλογο…

«… Ποιό χέρι σε ξερίζωσε, ποιά δύναμη σ’ επήρε
από τη ράχη του βουνού………………………………..
Εσένα τα γεράματα δε σ’ είχαν σαρακώσει
στα ατάραγα κλωνάρια σου εκατοστάδες χρόνοι
χωρίς να τα λυγίσουνε, εστέκαν σωριασμένοι,
στη σιδερένια φλούδα σου, χωρίς να τηνε γδάρει,
του λόγγου τ’ αγριοδάμαλο τα κέρατα ετροχούσε.
Πες μου, πώς κείτεσαι νεκρό, ρουπάκι…………………..

… Όταν κι εσύ το δύστυχο, χλωρό και στολισμένο,
εσήκωνες μεσουρανίς τ’ αλύγιστα κλωνάρια,
βελάζοντας στον ίσκιο σου έτρεχε το κοπάδι,
ο πιστικός χαρούμενος σ’ αγάπαε σαν πατέρα.
Χήρες γριές, πανόρφανες και ξετραχηλισμένες
σου επαίρναν τ’ αντιρίμματα, ωσάν ελεημοσύνη,
κι όταν τα ρίχναν στη φωτιά κι ολόγυρα στα θράκια,
με το φτωχό προσάναμα τη νήστεια αποκοιμούσαν,
τότε σ’ ευχολογούσανε κι ελέγαν στην Παρθένο
να σου στοιχειώνει τα κλαριά, να σου χαρίζει χρόνια…
Τώρα, νεκρό στον άμμο μου, θα σε θυμούνται τάχα;…»

Το ξεριζωμένο δέντρο (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)