«Ὅ,τι ἔφυγε, ριζώνει ἐδῶ, στήν ἴδια θέση, λυπημένο, ἀμίλητο…»

Για τη γενιά τη δικιά μου, για τη γενιά των πατεράδων μας, ήταν δεμένο με τη ζωή τους. Όμως χάθηκε κατόπιν για τις μεταγενέστερες γενιές η συνέχεια. Ήταν η εποχή που η τουριστική «ανάπτυξη» διέκοψε «βίαια» την κατοίκηση του οικισμού. Από την άλλη άλλες θύμισες και άλλα βιώματα έχουν στην πλειοψηφία τους αυτοί που διαμένουν σήμερα μόνιμα ή εποχιακά στο χωριό. Αλλού είναι οι ρίζες τους, χωρίς να αμφισβητούμε την αγάπη τους για τον τόπο, που τον επέλεξαν συνειδητά ως δεύτερη πατρίδα τους.

Το καμπαναριό του Αγίου Σπυρίδωνα ήταν χαρακτηριστικό δείγμα της ευρύτερης περιοχής του Αλεξάνδρου, καθώς έστεκε για δεκαετίες σε μια άκρη της ευρύχωρης πλατείας του μεγαλύτερου μαχαλά της, που ήταν και το πέρασμα από το χωριό. Έστω και αν δεν χτύπησε ποτέ το ρολόι του. Η καμπάνα του όμως ανήγγειλε όλα αυτά τα χρόνια χαρές και λύπες, Πασχαλιές και Μεγαλοβδόμαδα, πολέμους και ξεσηκωμούς, τις ώρες για το σκολειό… Ίσως να μην είχε καμιά ιδιαίτερη αρχιτεκτονική αξία. Από μπετόν και σίδερα ήταν, σε μια εποχή μάλιστα που μόλις είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του στα μέρη μας ως δομικό υλικό το τσιμέντο. Η αξία του ήταν όμως συναισθηματική. Και από αυτή την άποψη ήταν μεγάλη. Αυτή δεν την μέτρησε κανείς! Και πως να μετρηθεί εξάλλου από ανθρώπους που δεν έζησαν όλα αυτά τα χρόνια στο χωριό ή το είχαν με τη θέλησή τους πριν από χρόνια εγκαταλείψει.

Το καμπαναριό του Αγίου Σπυρίδωνα κατεδαφίστηκε τον περασμένο χρόνο. Το μπετόν είχε αποσαθρωθεί και η διάβρωση του σιδερένιου οπλισμού το είχαν καταστήσει πλέον επικίνδυνο. Τα κουφάρια του τα είχαμε φωτογραφήσει κάποτε σε ένα χωράφι, λίγο πιο έξω από την πόλη της Λευκάδας. Άποψή μας ήταν -και έχει καταγραφεί στην παρούσα σελίδα (Δες εδώ)– ότι θα μπορούσε να είχε διασωθεί, αφού γινόταν πρώτα οι απαραίτητες εργασίες για τη συντήρηση και την αναστήλωσή του.

Επανερχόμαστε με αφορμή το παρακάτω ποίημα του ποιητή της Ρωμιοσύνης που μας έστειλε, μαζί με το φωτογραφικό υλικό, ο Δ.Μ.:

«Ὅ,τι ἔφυγε, ριζώνει ἐδῶ, στὴν ἴδια θέση, λυπημένο, ἀμίλητο
ὅπως ἕνα μεγάλο βάζο τοῦ σπιτιοῦ, ποὺ πουλήθηκε κάποτε
σὲ δύσκολες ὧρες,
καὶ στὴ γωνιὰ τῆς κάμαρας, ἐκεῖ ποὺ στέκονταν τὸ βάζο,
ἀπομένει τὸ κενὸ πυκνωμένο στὸ ἴδιο σχῆμα τοῦ βάζου, ἀμετάθετο,
ν᾿ ἀστράφτει διάφανο στὴν ἀντηλιά, ὅταν ἀνοίγουν πότε-πότε
τὰ παράθυρα,
καὶ μέσα στὸ ἴδιο βάζο, πούχει ἀλλάξει τὴν οὐσία του
μὲ ἴδια κ᾿ ἰσόποσην οὐσία ἀπ᾿ τὸ κρύσταλλο τοῦ ἄδειου,
μένει καὶ πάλι τὸ ἴδιο ἐκεῖνο κούφωμα, λίγο πιὸ ὀδυνηρὰ ἠχητικὸ
μονάχα.
Πίσω ἀπ᾿ τὸ βάζο διακρίνεται τὸ χρῶμα τοῦ τοίχου
πιὸ σκοτεινό, πιὸ βαθύ, πιὸ ὀνειροπόλο,
σὰ νἄμεινε ἡ σκιὰ τοῦ βάζου σχεδιασμένη σὲ μία σαρκοφάγο –
Καί, κάποτε, τὴ νύχτα, σὲ μίαν ὥρα σιωπηλή,
ἢ καὶ τὴ μέρα, ἀνάμεσα στὶς ὁμιλίες,
ἀκοῦς βαθιά σου κάποιον ἦχο ὀξύ, πικρὸ καὶ πολυκύμαντο
σάμπως ἕνα ἀόρατο δάχτυλο νὰ ἔκρουσε
κεῖνο τὸ ἀπόν, εὐαίσθητο, κρυστάλλινο δοχεῖο».