Σαν σήμερα το 1964, ισχυρότατη έκρηξη νάρκης με νεκρούς και τραυματίες στον Γοργοπόταμο
Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε λίγα δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη της νάρκης
Σαν σήμερα, στις 29 Νοέμβρη του 1964, ισχυρότατη έκρηξη νάρκης -προϊόν προβοκάτσιας- σημειώνεται κατά τη διάρκεια του επίσημου εορτασμού της επετείου από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, με αποτέλεσμα το θάνατο 13 και τον τραυματισμό 39 ατόμων.
Στις 29 Νοέμβρη 1964 ορίστηκε για πρώτη φορά ο γιορτασμός της επετείου του Γοργοπόταμου, με κυβερνητική ευθύνη (κυβέρνηση Ένωσης Κέντρου). Τούτος ο γιορτασμός δεν ήταν σαν τους άλλους. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγαλύτερη παρά ποτέ. Σε χιλιάδες υπολογίζονται τα πλήθη που κατέκλυσαν το χώρο κάτω από τη γέφυρα και τις γύρω πλαγιές. Παρούσα με τις οργανωμένες δυνάμεις της η ΕΔΑ και η «Νεολαία Λαμπράκη», παρόντα τα σωματεία της ΕΑΜικής Αντίστασης με χιλιάδες αντιστασιακούς αγωνιστές. Εκεί και ο στρατηγός Αυγερόπουλος του ΕΛΑΣ, καθώς και ο εκπρόσωπος αγωνιστών του ΕΔΕΣ στρατηγός Κοσίντας. Την κυβέρνηση εκπροσωπούσε ο υφυπουργός Άμυνας Μιχ. Παπακωνσταντίνου.
To πρωτοσέλιδο της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» (Κυριακή 1 Δεκ. 1964) κάνει λόγο για «παλαιά νάρκη»
Ένταση προκλήθηκε όταν απαγορεύτηκε στους εκπροσώπους του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ να καταθέσουν στεφάνι. Το πανδαιμόνιο που ακολουθεί καλύπτεται από έναν εκκωφαντικό κρότο και πυκνός καπνός κάλυψε τα πάντα. Τι είχε συμβεί; Μια νάρκη που είχε σκάσει προκάλεσε το θάνατο 13 ατόμων και τον τραυματισμό 45.
To πρωτοσέλιδο της «ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ» (Δευτέρα 30 Νοεμ. 1964) αναφέρει ότι η νάρκη ήταν Αμερικανική
Ο δημοσιογράφος-ιστορικός Γιώργος Πετρόπουλος στο προλογικό του σημείωμα στο βιβλίο «Οι δίκες του Γοργοπόταμου (1964-1966). Άγνωστα ντοκουμέντα απ΄ την πολύκροτη υπόθεση», αναφέρεται σε σειρά στοιχείων που κλονίζουν την επίσημη τότε κυβερνητική εκδοχή περί νάρκης του Εμφυλίου. Σημειώνει ότι σύμφωνα με εκθέσεις του υπουργείου Αμύνης είχαν προηγηθεί τρεις εκκαθαρίσεις του ναρκοπεδίου της περιοχής (1951, 1955, 1957). Αναφέρει, ακόμη, έγγραφο των αμερικανικών υπηρεσιών, το οποίο δημοσιεύτηκε στο «Έθνος» στις 5 Αυγούστου 1965 και το οποίο έλεγε ότι την αιματοχυσία στο Γοργοπόταμο οργάνωσαν πράκτορες της CIA, που είχαν έρθει από τη Δ. Γερμανία και καταλήγει:
«Το μετεμφυλιακό καθεστώς φρόντισε να κλείσει την υπόθεση, θεωρώντας ενόχους, ουσιαστικά, τα θύματα της αιματοχυσίας. Συγκεκριμένα 17 αντιστασιακοί παράγοντες -ανάμεσά τους ο στρατηγός Γεράσιμος Αυγερόπουλος (του ΕΛΑΣ) και ο στρατηγός Ν. Κοσίντας (του ΕΔΕΣ)- και άλλοι απλοί πολίτες βρέθηκαν ξαφνικά κατηγορούμενοι για τα «γεγονότα του Γοργοπόταμου». Αρκετοί από αυτούς προφυλακίστηκαν και στις 26 Μαΐου 1965 άρχισε στη Λαμία η σχετική δίκη αποτέλεσμα της οποίας ήταν 12 από τους 18 κατηγορούμενους να καταδικαστούν και 6 να αθωωθούν».
(902.gr, rizospastis.gr)
Από τον Καλοκαίρι του 1964,όταν ο Έλλην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου αρνήθηκε την βίαια επίθεση του Αμερικάνου cowboy προέδρου Τζόνσον, για την συνάντηση με την Τούρκικη πολιτική ηγεσία, που είχε κατασκηνώσει στην Ουάσιγκτων 1 μήνα πρίν και περίμενε (πείνοντας Τζάκ Ντάνιελς Τενεσί Whisky) την διχαστική Made in usa Κυπριακή λύση κατά πρόταση Τζόνσον . Και αυτή την λύση έπρεπε ( κατά τον Τζόνσον) να την επιβάλει η Ελληνική κυβέρνηση στην Κύπρο, ερήμην του Κυπριακού λαού και της Κυπριακής πολιτικής ηγεσίας.
Η αντίδραση του Έλληνα πρωθυπουργού στην πρόταση Τζόνσον και η άρνησί του να συναντηθεί με τον Τούρκο ομόλογό του, η σκηνή του Γ. Παπανδρέου από κινηματογράφηση της εποχής, που κάθεται στην άκρη του καναπέ και λέει ότι: » προς τούτο δεν βλέπω τον λόγο συναντήσεώς μου με τον την Τούρκικη ηγεσία, είναι χαρακτηριστική.
Μετά γίνανε τα όσα »Γαλλικά» σε εκδοχή μάτσο usa , είπε βρίζοντας ο πρόεδρος Τζόνσον στον Έλληνα πρέσβη στην Ουάσιγκτων ,που τον κάλεσε για να του προαναγγείλει λέγοντας »ότι ουσιαστικά η usa επειδή είναι ελέφαντας και η Ελλάδα και η Κύπρος ποντίκι μπορεί η usa να τις συντρίψει . Συνέχισε με γενετήσιες βρισιές cowboy απέναντι στην Ελλάδα και την Ελληνική κυβέρνηση». Οι βρισιές και οι απειλές όπως τον μετέφερε ο τότε Έλληνας πρέσβης είναι απείρου αισθητικού και φιλολογικού και νοηματικού κάλους.
Ο πρέσβης ειδοποίησε και το τότε παλάτι βλέποντας ότι ουσιαστικά ετοιμάζετε αποσταθεροποίηση στην χώρα με επικίνδυνη συνέχεια. Και το παλάτι τρόμαξε, αν μετέπειτα είπε αλήθεια δημόσια αλήθεια ο σύμβουλος του παλατιού Ποταμιάνος.
Στα εγκαίνια των εργατικών κατοικιών στον Ταύρο- Αγ Ιωάννη Ρέντη της Αθήνας, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου είπε στον Νεαρό τότε Απόστολο Κακλαμάνη , μέσα στο αυτοκίνητο , Απόστολε ανεβαίνουμε τον γολγοθά», δημόσια αφήγηση του Απόστολου Κακλαμάνη.
Το 1964 τον Νοέμβριο έσκασε η βόμβα στον Γοργοπόταμο.
Στην αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας, αν κάποιος νεαρός σύμβουλος της ,έλεγε ότι, δεν πρέπει να βιάσουμε την Ελληνική δημοκρατία , η επίσημη πολιτική άποψη του πρώτου συμβούλου της πρεσβείας ήταν:» μια ήδη πόρνη δεν θεωρείται ότι την βιάζουμε».
Από το 1961 με την υπογραφή σύνδεσης Ελλάδας -ΕΟΚ , έπρεπε η Ελλάδα να αρχίσει να προασαρμόζεται Ευρωπα’ι’κά προοδευτικά.
Η βιομηχανία μπύρας fix είχε διαφορετικά μπουκάλια σε χωρητικότητα απ ότι επέβαλλαν οι ευρωπα’ι’κές νόρμες. Η βιομηχανία έπρεπε να προσαρμόσει την γραμμή παραγωγής-εμφιάλωσης στον νέο τύπο μπουκαλιών, αυτό κόστιζε δραματικά.
Ο υπουργός Εθνικής αμύνης της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου ( του εκλογικού 53%) είχε παντρευτεί την χήρα του Ιωάννη ή Φιξ ιδιοκτήτη της βιομηχανίας μπύρας fix. Η αλλαγή κυρίως της φιάλης μπύρας fix για την ευρωπαίκή προσαρμογή, ήταν προ των πυλών. Το κόστος για την βιομηχανία μεγάλο.
Ο πρωθυπουργός ζήτησε να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Ο υπουργός Εθνικής Αμύνης ( σύζυγος της χήρας fix) αρνήθηκε να το παραδώσει και κατέφυγε στο παλάτι και στον άνακτα νεαρό τότε και άπειρο πολιτικά . Δηλαδή ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Γαρουφαλιάς κατέφυγε στους βασιλικούς συμβούλους Χο’ι’δά και Ποταμιάνο.
Η ολιγαρχία βλέποντας τα βήματα ριζοσπαστικοποίησης και φιλελευθεροποίησης στην Ελληνική κοινωνία, μετά από μια 6ετη για τα καλά οικονομική ανάπτυξη, και φοβούμενη την ανατροπή της ολιγαρχικής κρατούσας τάξης και την αμφισβήτηση της, συναίνεσε στην εκτροπή, με τη σύμφωνη γνώμη και ενθάρυνση της αμερικανικής εν Ελλάδι πρεσβείας, που θεωρούσε την Ελληνική κοινοβουλευτική τότε οργάνωση, ως πόρνη. Οι λίγες οικογένειες γύρω απ την πλατεία συντάγματος που νέμονταν τον Εθνικό πλούτο και ήταν απρόθυμες να πληρώσουν φόρους , όπως τους περιέγραψαν οι Αμερικανοί απεσταλμένοι του σχεδίου Μάρσαλ από το 1947, είχαν αποφασίσει ως Ελληνική ολιγαρχία να μην απεμπολήσουν τίποτα από τα δραστικά συμφέροντά των.
Από το 1961 είχαν αρχίσει για τα κσλά να βαράνε τα όργανα της ολιγαρχικομοναρχοπαρακρατικής αρπαχτής.
Τα κομάντα των ολιγαρχών της εποχής – η ολιγαρχία στην Ελλάδα είχε και έχει κρατικόοικονομικό προσδιορισμό και όχι αστικά ιστορικά χαρακτηριστικά- έβλεπαν ότι η αναπτυξιακή μεταπολεμική αναγκαστική διαδικασία και ιδιαίτερα το πενταετές πρόγραμμα 1958-1963 το οποίο και ο συντηρητικός αυταρχικός τότε πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής είχε για τα καλά ενστερνιστεί και μεθοδεύσει, θα αλλοίωνε για τα κσλά την δυνατότητα ολιγαρχικής πσρέμβασης και ελέγχου που ασκούσε η ολιγαρχία της καλοπέρασης και της αρπαχτής.
Εδώ εξηγείται και η εξφρασθείσα την αρχή της δεκαετίας του 1960 άποψη από τους συμβούλους (Χο’ι’δά και Ποταμιάνου) του άνακτά Παύλου , ότι :»οι στρατιωτικοί θα αχρηστέυσουν και τον Καραμανλή».Η βαθιά τομή ( αλλαγή άρθρων του συντάγματος για την ενίσχυση του κοινοβουλίου) απερίφθηκε από το ανακτορική καμαρίλα , δείχνοντας και στον ίδιο τον Καραμανλή τότε τα όρια που ήταν διατεθιμένη η ολιγαρχία να μην υπερβεί.Γιατί θα έχανε τον μπεζαχτά και τις κοσμικές ψευτοαστικές εκδηλώσεις διαβίωσης και φολκλορικου τύπου, χωρίς ουσιαστικό αστικό παραγωγικό και οικονομικό αντίκρυσμα.Δηλσδή αστισμός μούφα και αστική κουλτούρσ μα’ι’μού.
Η μηχανιστική της ύπαρξης αστικής τάξης είναι ιστορικά προσδιορισμένη δομικά σε μια χώρα- κράτος.Και συνίσταται στην παραγωγική δυνατότητα μιας κατηγορίας ανθρώπων στην χώρα να παράγουν και να εξάγουν ώστε με τους πόρους απ την εξαγωγή των παραχθέντων, να μπορούν οι ίδιοι κσι η χώρα νσ εξαγοράζει το εξωτερικό χρέος της.
Στην Ελληνική μεταπολεμική πραγματικότητα αυτά δεν υπήρχαν, για τούτο τον ρόλο της αναπτυξιακής διεργασίας την είχε αναλάβει η κρατική αρχή.Την οποίσ κρατική αρχή δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν όσοι την είχαν καταλάβει καιπαρουσιάζονταν ώς » αστική τάξη», γιατί έτσι θα έχαναν τα ανέξοδα κρατικοαστικά τσιγάρα ,ποτά και ξενύχτια.
Τα καλύτερα τότε » αστικά σπίτια» δεν κινδύνευαν να κλείσουν απ τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια ( κατά το λα’ι’κό άσμα της δεκαετίας του 1990), αλλά κινδύνευαν από την παραγωγική εργασία των πολιτών και τα δικαιώματα που προοδευτικά κατακτά ο κόσμος της εργασίας. Και η όποιά όσο και στραβή να ήταν μεταπολεμική αναπτυξιακή διαδικσσία , κινητοποιούσε αναγκαστικά τον συντελεστή εργασία.
Στα παραπάνω κρύβεται η απομάκρυνση του Κ.Καραμανλή ( πιθαναγκασμός παραίτησης του τον Ιούνιο του 1963) και αφού σε μια απέλπιδα προσπάθεια του ίδιου να αποκρούσει την πίεση δεν τα κατάφερε παρά το κύρος που του προσέδωσε η επίσκεψη του Ντε Γκώλ στην Ελλάδα , λίγο πρίν την παραίτησί του από πρωθυπουργός. Οι αμετανόητοι ολιγαρχικοί φαγάδες και επαγγελματίες άεργοι της αρπαχτής του μοναρχοστρατιωτικόοικονομικόαρπαχτικού απ τα κρατικά ταμεία κατεστημένου, δεν δίστασαν σε ευνομούμενο όσο γινόνταν κοινοβουλευτικό πρωτόλειο βίο της χώρας που προσπαθούσε να εξελιχτεί , να αντιπαραβάλουν την δολοφονία Λαμπράκη για να δείξουν ότι ακόμα και παρακρατικά λειτουργώντας δεν είναι διαθέσιμοι να εγκαταλείψουν την ανέξοδη λαγνοβοούσα και πυρέσουσα ξεκούραστη διαβίωση , την οπολια ταύτιζαν χωρίς υπόβαθρο με τις εκδηλώσεις της πραγματικής αστικής τάξης και των πραγματικών εκδηλώσεών της , ιστορικά.
Έτσι κσι εξηγείται η οργή, η αγανάκτηση, η απογοήτευση του πρωθυπουργού Κσραμανλή τότε και ταυτόχρονα η απορία του , όταν αμέσως μετά το δολοφονικό χτύπημα του Γρ.Λαμπράκη κάθησε βαρύς τη διάθεση και απαγοητευμένος σε μια πολυθρόνα και αναρωτήθηκε: » ποιός κυβερνά αυτόν το τόπο???».
Και αυτή η αφήγηση της σκηνής ,της οργής απογοητεύσης και απορίας του Κ.Καραμανλή , προέρχεται από τον άμεσότατο περίγυρό του.