Χρηματοδεία και εγχρηματισμός της συναλλακτικότητας (Μέρος 1ον)

(Το γενικό συναλλακτικό ισοδύναμο -νόμισμα- και παράμετροι)

Του Θεόδωρου Αραβανή

Το μείγμα επιδιωκόμενης οικονομικής ανάπτυξης και αντιπληθωρισμού (στα όρια της παγίδας ρευστότητας) -αυτό που είναι η οικονομική κρατούσα Ευρωπαϊκή διαχείριση στις μέρες μας- και με εργαλείο την περιοριστική πρακτική Κεντροευρωπϊκής νομισματικής ορθολογικότητας (το ευρώ ως και αυτό αποθεματικό νόμισμα έναντι του δολαρίου), δεν οδηγεί ασφαλώς και προοπτικώς, σχετικά με την μέχρι τούδε μεταπολεμική ασκηθείσα νομισματική πρακτική με μόνο αποθεματικό νόμισμα το δολάριο, στην αναπτυξιακή μεταπολεμική ευημερία μέσω των μειώσεων των συνδεδεμένων νομισμάτων (άρα την ισχυροποίηση του αποθεματικού νομίσματος δολαρίου).

Το ευρώ και με μια βίαιη και καθόλου μελετημένη εισαγωγή εις αντικατάστασιν των όποιων Εθνικών ιστορικών νομισμάτων αντικατέστησε, (στην χώρα μας δεν έγινε καμία προετοιμασία-ενημέρωση και προσαρμογή για τα έτη πριν το 2002 που εισήχθη το ευρώ), πασχίζει ακόμη να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά του αποθεματικού νομίσματος και στην Ευρωζώνη και στην Ευρώπη αλλά και να καταλάβει χώρο του δολαρίου παγκοσμίως, και αυτή η προσπάθεια (το πάσχισμα) είναι κοινωνικογεωπολιτικής τάξεως λειτουργία, που εμπεριέχει περισσότερο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και Εθνικές παραμέτρους (γεωγραφικά και θεσμικά παραγωγικά πλεονεκτήματα των χωρών, αναγκαιότητες δημιουργίας παραγωγικών ζωνών επιρροής και διανομής) και πέρα και έξω και από την αναγκαία νομισματική ορθολογικότητα, ως θεσμισμένο κεκτημένο του πολιτισμού.

Ακόμα παρακάμπτει και την πρόσφατη ιστορικά μεταπολεμική νομισματική διευθέτηση του 1944, επιχειρώντας έτσι μια διακριτή ασυνέχεια της καίριας λειτουργίας της νομισματικής βάσης ως γενικό συναλλακτικό ισοδύναμο. (Το νόμισμα ως συναλλακτικό κοινωνικό ενδιάμεσο).

Καίτοι μέσα στην θεσμοθέτηση – δημιουργία – κοπή του νομίσματος ευρώ, βρίσκονται καλές στιγμές της νομισματοκοπίας του πολιτισμού ως τεχνική για την κοινωνική συναλλακτικότητα, με τη δημιουργία χαλκού υποδιαίρεσης και συνολικά 6 υποπολλαπλασίων της μονάδος ευρώ (αστοχία ήταν η δημιουργία κέρματος-μονάδος και όχι η δημιουργία της χάρτινης μονάδος – κερματικό γραμμάτιο), άρα απ΄ τη μια το νόμισμα άπλωνε ως ισοδύναμο σε όλες τις τάξεις και τα μεγέθη συναλλακτικοτήτων, αλλά ταυτόχρονα υποδείκνυε και μια τάση επιλογής της πρωτοκαθεδρίας της ονομαστικότητάς του έναντι της διατιμησεώς του (εσωτερική αξία).

Πλέον της βιαίας και απότομης εισαγωγής του μαζί με τους νομισματικούς κανόνες που το συνόδευαν ως εμφατικούς στην διασπορά του, μαζί με τις δημοσιονομικές πρακτικές απελευθέρωσης των καταναλωτικών συναλλακτικοτήτων σε μια αναγκαία απ΄ το ευρώ δημιουργούμενη διεθνική αγορά και χωρίς ουσιαστικά σοβαρά τις απαιτούμενες μελέτες για την συνολική αναγκαία να εισαχθεί νομισματική κυκλοφορία, το νόμισμα ευρώ ονομαστικοποιήθηκε αντί να διατιμηθεί ως ενδιάμεσο κοινωνικό γενικό συναλλακτικό ισοδύναμο.

Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλέως πέρα απ΄ την ονομαστικότητά του (δηλαδή της υπερβολικής νομισματικής κυκλοφορίας) το φαινόμενο της υπερβολικής αύξησης (πληθωριστικής) των τιμών εν τη Ελληνική συναλλακτικότητα μετά την εισαγωγή του ευρώ στην βάση του πρώην ιστορικού νομίσματος (κοινώς υπερβολική ποσότητα νομίσματος ακολουθούσε και εγχρηματοποιούσε τα αγαθά και τις υπηρεσίες).

Και εδώ παρουσιάζεται και ανιχνεύεται ανάγλυφα μια αντίφαση.

Το ευρώ ως γενικό συναλλακτικό ισοδύναμο εν Ελλάδι -αλλά και αλλαχού ίσως- απ΄ την μια παρουσιάζεται ως σκληρό νόμισμα (πολλαπλάσιο των Εθνικών νομισμάτων τα οποία αντικατέστησε, υπονοώντας την αξιακότητα του – εσωτερική αξία) και ταυτόχρονα επ΄ αυτού εφαρμόστηκε η ονομαστικότητά του (αυξημένη νομισματική κυκλοφορία).

(Συνεχίζεται)