|
Χ Ι Ο Ν Ι Α Σ
Παγώσανε τα πάντα στην Αθήνα
Ολόλευκα τα σπίτια απ’ το χιόνι
Στην θύμηση ξανάρχονται εκείνα
Τα χρόνια τα παλιά που ΄μαστε μόνοι
Θυμήσου στο Βαλτί στην κούφια ελιά
Λουφάξαμε κι οι δυο να ζεσταθούμε
Πιο πέρα εβοσκούσαν τα γαλιά
Και κλαίγαμε μαζί μήπως χαθούμε
Τα χέρια σου που ήταν μαργωμένα
Τα πήρα να τα σφίξω στα δικά μου
Τα χείλη σου που ήταν πονεμένα
Τα φίλησα να γιάνουνε γλυκιά μου
Κι’ αμέσως ζεσταθήκαμε κι οι δυο
Και μούπες μ’ ανακούφιση μεγάλη
Τι κάθεσαι, τι κάνουμε εδώ
Βγες έξω θα ψοφήσουνε οι Γάλοι
Κουρνιάσαμε τους Γάλους στην κουφάλα
Και βγήκαμε εμείς μες τον χιονιά
Θυμάσαι που σε έπαιρνα καβάλα
Γιατί γλιστρούσες μες την παγωνιά;
Η τρύπια σου γαλότσα η σχισμένη
Στη θύμησή μου πάντα ζει
Το νιώθω το πιστεύω αγαπημένη
Πως την θυμάσαι κι εσύ την εποχή
Θυμάσαι τον ταμπάρο τον σχισμένο
Το στρίλινο βρακί μου το κοντό
Σε πείραζε που ήταν μπαλωμένο
Με τσάντιζες που ήσουνα μωρό
Στα δεκατρία περπατούσαμε κι οι δύο
Με φίλησες σε φίλησα μες τον βαρύ χιονιά
Δεν πίστευα δεν έλπιζα στο τελικό αντίο
Σε ήθελα με ήθελες εκείνη την χρονιά
Χιονιάς, ολόλευκα τα πάντα στην Αθήνα
Στην θύμησή μου γύρισες πάλι ξανά εσύ
Θυμήθηκα, δεν ξέχασα τα λίγα χρόνια εκείνα
Που ήσουνα για μένανε ολόκληρη ζωή
Χιονιάς κι εγώ ζεστάθηκα στην θύμηση εκείνη
Που στο Βαλτί σε φίλησα και μου ΄πες σ’ αγαπώ
Μακάρι και να κράταγε Άνοιξη να μην γίνει
Να σκέφτομαι εσένανε που πάντα νοσταλγώ
ΚΩΣΤΑΣ ΣΠ. ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
|
