Οι μεταφορικές δαπάνες θα λογίζονται για πρώτη φορά στο «χτίσιμο» του αφορολόγητου
Ένα ευνοϊκό για τους κατοίκους των νησιών μέτρο
Ένα σημαντικό μέτρο, ενίσχυσης των νησιωτών, εμπεριέχεται στην εγκύκλιο που υπεγράφη σήμερα από την Υφυπουργό Οικονομικών, Κατερίνα Παπανάτσιου. Η Υπουργική απόφαση που αναφέρεται στον καθορισμό των κατηγοριών εκείνων των δαπανών που υπολογίζονται στο ελάχιστο ποσό που πρέπει να πραγματοποιήσουν με ηλεκτρονικά μέσα πληρωμής οι πολίτες για το φορολογικό έτος 2017, εμπεριέχει και τις δαπάνες των μεταφορικών εισιτηρίων.
Συγκεκριμένα, από την ρύθμιση αυτή ευνοούνται, ιδιαίτερα, οι νησιώτες αφού η δαπάνη για ακτοπλοϊκά και αεροπορικά εισιτήρια ήταν ένα πάγιο και ανελαστικό έξοδο ώστε να ικανοποιηθούν οι βασικές τους ανάγκες και το οποίο επιβάρυνε κατά πολύ τον οικογενειακό τους προϋπολογισμό.
«Μετά από συντονισμένες παρεμβάσεις του Υφυπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής και σε στενή συνεργασία με το Οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης, εντάχθηκαν για πρώτη φορά οι μεταφορικές δαπάνες στο «χτίσιμο» του αφορολόγητου. Έτσι για πρώτη φορά, οι κάτοικοι των νησιών, που εδώ και πολλά χρόνια αναγκάζονται να μετακινηθούν αρκετές φορές μέσα σε ένα έτος για ιατρικές εξετάσεις, λόγους εκπαίδευσης, ακόμη και για να εξυπηρετηθούν από δημόσιες υπηρεσίες, θα δουν την έμπρακτη αναγνώριση του Κράτους μέσω της σχετικής φοροελάφρυνσης που συνεπάγεται το συγκεκριμένο μέτρο», αναφέρει η ανακοίνωση.
Επιπλέον, το μέτρο επεκτείνεται και για τα νησιά εκείνα που έχουν πληθυσμό κάτω των 3.100 κατοίκους, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, και δεν πρόκειται για τουριστικούς τόπους (έτσι όπως περιγράφονται στα ΠΔ 899/76 (Δες εδώ) και 664/77 (Δες εδώ), «Περί ανακηρύξεως περιοχών της Χώρας ως τουριστικών τόπων»).
Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών και πάλι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα ακτοπλοϊκά και αεροπορικά τους εισιτήρια για να φτάσουν το αφορολόγητο, με τη διαφορά ότι δεν είναι απαραίτητη η χρήση ηλεκτρονικής πληρωμής.
Θα ήταν προτιμότερο η μηχανιστικόεργαλειακή φοροεισπραχτική πρακτική να ξεφωνίσει μια και καλή την άποψη προς τους πολίτες ότι: το αφορολόγητο όριο του εισοδήματος φιλοδοξούμε να πέσει χαμηλά ( ας ορίσουν ένα όριο έστω που να τείνει στο μηδέν) ,παρά όλο αυτό το φοροαποδειξιακό και υπολογιστικό νταραβέρι που χρόνια τώρα εκπονείται και ποσοτικά και σαν λειτουργική αποδείξεως του αφορολόγητου ορίου του εισοδήματος.
Σε μια οικονομική ζωή ουσιαστικά μακροχρόνια υφεσιακή – και θα συνεχίσει- κάθε μπερδεψοεξαγγελία ώς θεσμισμένη υπολογιστική καθημερινότητα , επιβαρύνει το ήδη υφεσιαο περιβάλλον, αποθαρύνοντας και απογοητεύοντας τους πολίτες πιότερο.
Η άποψη ότι μέσω της προοδευτικής μπερδεψοδουλειάς των πολιτών θα επιτευχθεί μια προοδευτική εμπέδωση της φορολογικής αναγκαιότητας ώς λειτουργία, είναι από φαιδρή έως γελοιωδέστατη.Και το μόνο που κάνει είναι η αναδραστική απομάκρυνση των πολιτών από την φορολογική κουλτούρα και συνέπεια.
Το γνωρίζει αυτό η κάθε εξουσία και για τούτο εξηγείται το σύμπτωμα των τελευταίων ετών της κατανομής χρέους ( υπό την συγκεκαλυμένη μορφή προκαταβλητέων ή εκτάκτων φόρων) το οποίο υποχρεούνται να εξαγοράσουν στον τωρινό ή και μέλλοντα χρόνο οι πολίτες. Έτσι εξηγείται και η λειτουργική μεγαθυμία του εκμηχανισμένου φοροεισπρακτικού μηχανισμού , για την παροχή ρυθισεων των φόρων κάθε λογής στον μέλλοντα διηνεκή χρόνο.
Το αν οι φόροι αποτελούν στοιχείο μιας θεσμισμένης έστω και εξοικονομητικής κοινωνικοοικονομικής ζωής , ή οι φόροι αποτελούν χρέος που απομειώνει την ίδια την οικονομικοκοινωνικής ζωής, φινεται ανάγλυφα στο αποτιμησιακό στοιχείο του περιουσιακού πλούτου της οικονομικοκοινωνικής αυτής πραγματικότητας.
Και στην Ελληνική πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια ( αυτά του εκμηχανισμένου λειτουργικού φοροεισπρακτισμού ) ο πλούτος της χώρας έχει εξανεμιστεί. Έτσι εξηγείται η αύξηση της φτωχείας.
Και είναι υπεργελοιωδέστατο οι θεσμισμένοι »2αποδεδειγμένα έγκυροι»μηχανισμοί των ποσοτικών μετρήσεων του Ευρωπαίκού Ευρωσυνοθυλεύματος , να λαλούν ξεφωνημένα περί διαχειριστικών νομισματικών πλεονασμάτων και την ίδια στιγμή να υπολογίζουν ότι αυξήθηκαν τα ποσοστά της φτωχείας στην Ελληνική οικονομικοκοινωνική πραγματικότητα από 25% σε 36% μέσα σε διάστημα 18 και ούτε μηνών.
Η εκμηχανισμένη λειτουργική της φοροεισπρακτικής κουλτούρας δεν μπορούσε παρά να αναζητά για να εκφραστεί και την αισθητική της παράμετρο. Και αυτή η παράμετρος δεν είναι άλλη παρά το υπολογιστικά εκμηχανισμένο ψεύδος των ποσοτικών πλεονασμάτων και οικονομικών δήθεν προσαρμογών των τελευταίων ετών στην χώρα. Μια και η μόνη αληθείς προσαρμογή είναι η προσαρμογή προοδευτικά στην φτώχεια.