Μια μαρτυρία για την Κάλας στο Φεστιβάλ Λευκάδας

Η Μαρία Κάλας τραγουδά στο Φεστιβάλ Λευκάδας το 1964

Μια μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα, του κ. Νώντα Γαζή, για την εμφάνιση της Μαρίας Κάλας το 1964 στο Φεστιβάλ Λευκάδας, που κατατέθηκε ως σχόλιο στην ομάδα «Λευκαδίτικα Νέα» που διατηρούμε στο fb. Αξίζει η αναφορά της:

«1964 Φεστιβάλ Λευκάδας! Ο Γιουγκοσλάβος Μπέλι από το Σεράγεβο χορεύει απίστευτα πάνω στην Πίστα και όντας στα γόνατα και με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στήθος κάνει ένα άλμα απίστευτο γύρω στα 50-60 ή και περισσότερα εκατοστά και παραληρεί όλη η πλατεία.

Στο πιάνο την συνοδεύει ο μαθητής στο Εθνικό Ωδείο του Καλομοίρη Κυριάκος Σφέτσας

Τελειώνοντας κατεβαίνει κάτω και πλησιάζει την Μαρία Κάλας, της κάνει μια υπόκλιση και ένα χειροφίλημα και της λέει στα Αγγλικά: «Η Πίστα είναι δική σας»! Αρνήθηκε αμέσως και ο Μπέλι επέμεινε. Όλη η πλατεία σείονταν για να σηκωθεί η Κάλας, αλλά αυτή αρνιόταν. Την θερμοπαρακάλεσε μία Κυρία, που ήταν στην Επιτροπή του Φεστιβάλ αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά. Οπότε ο Ωνάσης που βρίσκονταν δίπλα της της είπε επί λέξει: «Έλα τώρα ανέβα πάνω και κάνε τους το χατήρι».

Στην πρώτη σειρά η Μαρία Κάλας και ο Αριστοτέλης Ωνάσης

Ζήτησε κάποιον να παίξει Πιάνο, ίσως για να αποφύγει οριστικά το πάλκο! Όμως πετάχτηκε ο Κυριάκος ο Σφέτσας, που μάθαινε Ακκορντεόν στο Εθνικό Ωδείο Λευκάδας και είπε ΕΓΩ. Χαμός! Εγώ και όλοι οι συμμαθητές στο Εθνικό Ωδείο του Καλομοίρη, μείναμε έκπληκτοι γιατί Ακκορντεόν μαθαίναμε κι εγώ κι ο Κυριάκος και πολλά άλλα παιδιά στο Ωδείο, άρα δεν ήταν εύκολο να παίξουμε αριστερό χέρι στο Πιάνο γιατί διαφέρει πάρα πολύ το αριστερό χέρι από το Ακκορντεόν στο Πιάνο. Αναγκαστικά ανέβηκε τότε και η Κάλας και τραγούδησε μία Άρια από το Έργο Cavalleria rusticana του Pietro Mascagni.

Η υπογραφή της Κάλας στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ

Ήταν η μοναδική φορά που η Κάλας τραγούδησε χωρίς να πάρει ούτε ένα Δολάριο. Έτσι έγιναν τα πράγματα, όπως τα θυμάμαι γιατί ήμουν στη δεύτερη σειρά με τους Επισήμους μαζί με τον Στέφανο Δαρούσο το Α΄ Μηχανικό της θαλαμηγού ΧΡΙΣΤΙΝΑ, φίλου του πατέρα μου, που εκείνες τις μέρες φιλοξενούσαμε την οικογένειά του στο σπίτι μας στο Νυδρί, τη γυναίκα του τα παιδιά του και την πεθερά του. Μάλιστα συνεννοήθηκε με το Γουόκι τόκι και ήρθαν στο λιμανάκι του Νυδριού σε πομπή 5 Κρις Κράφτ από το Χριστίνα και μας πήραν εμάς τους δύο και πήγαμε όλοι μαζί στο Φεστιβάλ».

Τα παπούτσια που είχε χαρίσει στην Κάλας ο Γιουγκοσλάβος χορευτής Μπέλι