Κάπου την έχουμε πατήσει…

Το αφορολόγητο όριο εισοδήματος σήμερα αν είναι κοντά στις ευρώ 9000,00 , ζητείται να μειωθεί . Και αν πέσει π.χ στις 5000,00 ευρώ , τότε η διαφορά φόρου που θα καταβάλει ο φορολογούμενος θα είναι (με συντελεστή 22% ή αν οριστεί άλλος συντελεστής αντίστοιχα ποσά) 4000,00 χ 22% = 880,00 ευρώ (πρόσθετη φορολογία).
Περίπου έτσι λειτουργεί η όλη ανάλυση και για κάθε ποσό και συντελεστή αντίστοιχα διαμορφούται και ποσό φόρου.
Είδωμεν.
Θα πρέπει να είναι κανείς αφελής και να νομίζει ότι δεν θα μειωθεί το αφορολόγητο, για να αυξηθούν οι εισπράξεις – (το που πάνε ώς νομισματική κυκλοφορία αυτές οι εισπράξεις είναι άλλο θέμα)- απ την φορολογία . Και πλέον και για το έτος 01/01-31/12/2017 ερευνάται αν το σύστημα δόμησης του αφορολογήτου μέσω πλαστικού ή μεταβατικού χρήματος, θα ικανοποιείται και δεν θα προκύπτει παραπάνω φόρος απ την τυχούσα αδυνατότητα συγκρότησης του αφορολογήτου μέσω ηλεκτρονικότητας των συναλλαγών.
Και όλο αυτό το θέμα της διαρκούς φορολόγησης πλέον σωρευτικά για 7 χρόνια πλέον, δεν έχει να κάνει τελικά με τις προσπάθειες των Ελληνικών κυβερνήσεων για διάφορα μίγματα οικονομικής πολιτικής – που πρεσβεύει κάθε πολιτικός σχηματισμός- που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν έστω να σταθεροποιήσουν το οικονομικό -κοινωνικό τοπίο της χώρας, μακροχρονίως πλέον λογιζόμενο ως υφεσιακό από το 2008 και μετά.
Η μόνιμη επιδίωξη – και είναι περίεργο που εξ αρχής της ύφεσης οι πολιτικές ηγεσίες όλων των κομμάτων και οι διαμορφωτές επικοινωνιολόγοι των ( των κομμάτων) , δεν ξεκαθάρισαν στους πολίτες ότι,: αυτό το οποίο επιβάλλεται ( ο όρος είναι κυριολογικός) στην χώρα είναι η αφαίρεση σε πολύ μεγάλο ποσοστό της υπαρχούσης νομισματικής κυκλοφορίας στην Ελλάδα. Και τούτο θα επιτυγχανόνταν – όπως και γίνεται – με την σωρρευτικότητα φόρων εκτάκτων και τακτικών που η λειτουργικότητά των, θα ήταν θέμα εργαλειακά μηχανιστικό.
Μπροστά και πρίν στο υιοθετημένο – απόλυτα σκόπιμο- σχέδιο για την αφαίρεση της νομισματικής κυκλοφορίας στην χώρα μέχρι μεγάλου ποσοστού -( ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί και αυτό είναι ουσιαστικά που εννούν ότι η Ελλάδα θέλει μεταρρυθμίσεις αλλά φοβούνται και την μεταρυθμιστική κόπωση)- μπροστά και πρίν λοιπόν στο σχέδιο για την νομισματική αφαίρεση, έπρεπε να έχει εξασφαλιστεί και η δυνατότητα του να μην συμμετέχει η Ελλάδα σε διαδικασίες ποσοτικής χαλάρωσης του νομίσματος – δηλαδή καίτοι να κόβεται νόμισμα στην Ευρωευρώπη να μην παίρνει μερίδιο – ως όφειλε ως χώρα της ευρωζώνης – η Ελλάδα. Και το σχέδιο αφαίρεσης της νομισματικής κυκλοφορίας- για την υποτίμηση συνολικά της οικονομίας της Ελλάδος ώστε να προσαρμοστεί στα αξιακά Ευρωπα’ι’κά μεγέθη- ξεκίνησε από το 2010 με χρονιά αρχικής εφόδου το 2011, μέσω της φορολογικής αρχικής κύριας εφόδου, ώστε το σύστημα να αποκτήσει την κανονικότητά του ως σωρευτικό προοδευτικά στα επόμενα χρόνια.
Το φαινόμενο παρουσιάζει στις μέρες μας σοβαρά δείγματα, διότι σύμφωνα με τηνειδησιογραφία και τις εκθέσεις που αμολάει η διεθνής των ευαγών αυτών οργανισμών- μέχρι φιλόπτψχης κουλτούρας οπργανισμοί-, ή πρέπει να αυξηθεί ο φπα πλέον του 24%!!!! ή πρέπει να πέσει το αφορολόγητο του εισοδήματος και ταυτόχρονα η χώρα δεν μπορεί να συμετάσχει στην ποσοτική νομισματική χαλάρωση που και τώρα ετοιμάζουν οι εγκέφαλοι της Φρανκφούρτης ( Ευρωπα’ι’κή Τράπεζα). Πλεον στο πλαίσιο της παραπέρα σωρευτικότητας της φορολόγησης ετοιμάζεται και κατά πάντα την ειδησιογραφία και μια πρόσθετη πηγή φορολογίας με την μορφή περιουσιολογίου , πλέον του Ενφια μπορεί να φορολογούνται ίσως και οι καρέκλες, τα τραπέζια αν είναι και από ξύλο καρυδιάς ίσως έχουν και πρόσθετο φόρο, τα σεντόνια, οι κληματαριές όπου έχει μείνει καμμία, τα μάνταλα οι κλειδαριές και οι φρεμενέλες απ τα τα πορτοπαράθυρα , οι σανίδες απ το πάτωμα, πλέον βέβαια εξ αρχής φορολογία σε κάθε λογής τιμαλφή χρυσά, ασημένια, βεργέτες , δακτυλίδια γάμων, ποντάλια, κ.α. Και γενικά θα υπάρχει μια καταγραφή του περιουσιακού πλούτου (όπως αυτός ίσως εξειδικεύεται στις εγκυκλίους και ερμηνευτικούς πολύγραφους των νόμων) όλων των πολιτών. Τελευταία υπάρχει και μια πληροφορία ότι θα καταγράφονται για να φορολογούνται και οι δακτυλίθρες για το ράψιμο ρούχων και οι ορκέλες.
Απ ότι φαίνεται θα γίνει σκούπα καταγραφής σε κάθε σπίτι και καλύβι για να ικανοποιηθεί το περιουσιολόγιο.
Ευρωπα’ι’κής καταγωγής συνάδελφος με τον οποίο διατηρώ επαφές χρόνια και γνωρίζει για το όλο χρεωστάσιο της χώρας, υπεραμύνεται των απόψεων που πολλοί τεχνοκράτες στους διεθνείς οργανισμούς είχαν απ την αρχή της Ελληνικής περιπέτειας το 2010, και υπεστήριζαν ότι αυτά τα μέτρα που από τότε μεθοδεύονταν, δεν μπορούσαν παρά να προκαλέσουν τραγωδία ( η λέξη τραγωδία είναι δική του), γιατί η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα με αυταρχικές κυβερνήσεις . Είναι κοινοβουλευτική χώρα με θεσμούς, του όποιου Ευρωπα’ι’κού κεκτημένου τότε, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας , που δεν μπορείς να την παίζεις αλλά κάρτ και σύμφωνα με τις εισπρακτικές διαθέσεις και ετήσιες μεγάλες αποδόσεις των συγκεντρωθέντων κεφαλαίων στα »ευαγή φιλόπτωχα ιδρύματα των δανειστών».
Και μάλιστα αιφνιδιάζοντάς με το 2012 μου είπε ότι καίτοι οι αξίες των Ελληνικών τίτλων για μια εποχή το 2010-2011 ήταν σε κατηγορία σκουπίδια ( δεν είχαν αξία ), εν τούτοις είχαν μεγάλη ζήτηση διότι ήταν τίτλοι οι οποίοι αφού μπαίνανε κάτω από μνημονιακούς τίτλους και υποχρεώσεις, ήταν ασφαλή και άρα θα είχαν υπεραποδόσεις σε όσους έτρεχαν να τους αγοράσουν φτηνά.
Και επί λέξει μου ανέφερε: το 2011 ότι αυτή η κατάσταση στην Ελλάδα θα τρώει πολλές απανωτές κυβερνήσεις, όχι γιατί η χώρα δεν μπορεί να συγκροτήσει κυβερνητική σχήματα σταθερά τετραετίας, αλλά διότι αυτή είναι η μεθόδευση για την επιτυχία της εισπρακτικής κουλτούρας των διεθνών ιδρυμάτων και κυβερνήσεων κρατών ου εμπλέκονται στην περίφημη χρεωκοπία της χώρας.
Ο οικονομολόγος ( αξιόλογος και ευγενής ως άνθρωπος κατά την προσωπική μου άποψη) και κοντοπατριώτης εκ Πρεβέζης, Ευκλείδης Τσακαλώτος, ασφαλώς έχει και περιθώρια υποχωρήσεως της οικονομολογικής του κουλτούρας και συμβιβασμών σαν κάποιος που ασχολήθηκε με το συνθετικότερο φαινόμενο της πολιτικής. Ακόμα δικαιολογούνται και αστοχίες ή αβελτηρίες στην διαχείρηση της πολιτικής καθημερινότητας).
Αλλά θα πρέπει πλέον μαζί με το επιτελείο του, και δεδομένου ότι η οικονομική κρίση και κοινωνική δισλειτουργία , στην χώρα έχει πλέον αποκτήσει χαρακτηριστικά συμπαγή μακροχρόνια ( τονίζεται ο όρος συμπαγή με την έννοια της συνεκτικότητας) , θα πρέπει πλέον εισηγητικά να υπενθυμίζει ότι: ο μηχανισμός διακίνησης του οικονομικού στοιχείου σε μια χώρα- Έθνος δεν είναι παρά η κοινωνία αυτής της χώρας- έθνους.
Και ο βαθμός συγκρότησης μιας χώρας, είναι ο βαθμός κοινωνικής συνεκτικότητας της χώρας. Δηλαδή οι πολίτες όλοι μαζί – συμπαγώς- . Και αυτός είναι ο κοινωνικός παίχτης.
Τον οποίο κοινωνικό παίχτη κανένα κυβερνητικό σχήμα από το 2008 και μετά στην χώρα λίγο έως καθόλου τον αφουγκράστηκε, δεν τον αναβίβασε ( με κυβερνητικές ενεργητικές πράξεις και αποφάσεις και παραλείψεις όπου χρειαζόνταν) , ως για την κίνηση της Ελληνικής ιστορίας μακροχρονιότερα στις μέρες μας.