Συνάντηση Μητσοτάκη με Μέρκελ και Σόιμπλε
Της Ιωάννας Φέτση
Συνάντηση Μητσοτάκη με Μέρκελ και Σόιμπλε
Για σκίτσα και γελοιογραφίες της κ. Ιωάννας Φέτση κάντε [ΚΛΙΚ ΕΔΩ].
Published On: Τε, Φεβ 15th, 2017
Τετάρτη 24 Απριλίου, 2024
- ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ:
- Γέννησε...
- Συνάντηση του Δ. Κουτσούμπα με τη ΓΓ του ΚΚ Καναδά Liz Rowley (VIDEO - ΦΩΤΟ)
- ΕΛΜΕ Κέρκυρας: Αποτελέσματα εκλογών για την ανάδειξη αντιπροσώπων για το 21ο συνέδριο της ΟΛΜΕ
- Μήπως κ. Δήμαρχε περίσσεψε καμιά γλάστρα με λουλούδια για τη Νικιάνα;
- Ορίσθηκαν με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Λευκάδας οι διαχειριστές της πάγιας προκαταβολής των κοινοτήτων
Πίσω από τον Υπουργό οικονομικών εκάστοτε της Γερμανικής
ευρύτερης πολιτείας , ενυπάρχει και στοιχίζεται η από ίδεολογια συμπεριφοράς Γερμανική βιομηχανική τάξη πρώτιστα συμπαρασύροντας και την επιχειρηματική τάξη.
Η βιομηχανική τακτότητα στην Γερμανία προηγείται κάθε άλλης ομάδος και κοινωνικού λόμπυ, μια και εκπροσωπεί την πρακτική της αυξημένης παραγωγικά εγχώριας υπεραξίας με τις δραστηριοτητές της, έναντι άλλων επιχειρηματικών λόμπυ.
Οι Γερμανοί βιομήχανοι – μεταξύ των οποίων ο μεγαλύτερος είναι η ίδια η Γερμανική κρατική εκάστοτε τάξη ( δηλαδή η Γερμανική κυβέρνηση)- όποιοι ιδιώτες έχουν μείνει ως απόγονοι με μερίδια συμμετοχής στις εταιρείες, απολαμβάνουν τεράστιο κοινωνικό ιστορικό κύρος στην Γερμανική κοινωνία και οι απόψεις των ως συντεχνία λαμβάνονται σοβαρότατα υπ όψιν από τον κεντρικό βιομήχανο που είναι η ίδια εκάστοτε η Γερμανική κυβέρνηση , ως κπρόσωπος και των τοπικών κρατιδίων που και η περιφερειακή κυβέρνηση κάθε κρατιδίου συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της κάθε Ανωνύμου εταιρείας που έχει την έδρα της στα όρια του κρατιδίου.
Από τους παλιούς βιομήχανους ως γεννεαλογία – η αρχή γίνεται με την οικογένεια κυρίως των Κρούπ στην Έσση από τα μέσα του 19 ου αιώνα- δεν έχουν μείνει παρά μετέχοντες στο μετοχικό σχήμα κάθε εταιρείας με κάποιο ποσοστό, αλλά διατηρούν ως απόγονοι έστω και εξ αγχιστείας αυξημένο κύρος – και αφάνεια όμως μαζί- στην Γερμανική κοινωνία.
Η περίφημος ηθελημένη αφάνεια των Γερμανών πλουσίων- έναντι των προβεβλημένων κοσμικά στην Αγγλοσαξωνική κουλτούρα- είναι το τίμημα που πληρώνουν οι απόγονοι και επίγονοι των ιδρυτών της Γερμανικής βιομηχανίας κυρίως στα τέλη του 19ου αρχές του 20ου αιώνα, για να παραμένουν ως μέτοχοι στα εταιρικά κεφάλαια ( εισπράτοντας ανέξοδα σε κόπο το αντιστοιχούν εταιρικό κέρδος) και διαβιούντες.
Στην γεννεαλογία της Γερμανικής βιομηχανίας και βιομηχανικής των ιδιοκτητών τάξης, από τους απόγονους εξ αίματος των ιδρυτών τις Γερμανικές βιομηχανίες 120 χρόνια περίπου πίσω, δεν υπάρχουν εναπομείναντες πολλοί και περισσότεροι είναι οι εξ αγχιστείας απόγονοι, από επιγαμίες, ως τις μέρες μας.
Σε αυτό έπαιξε ρόλο ιδιαίτερα η προπολεμική ναζιστική εποχή, όπου οι ναζιστές καθυπέταξαν ουσιαστικά την Γερμανική βιομηχανία στα ναζιστικά οράματα- χρησιμοποιώντας της για την χρηματοδότηση και οργάνωση του Β παγκοσμίου πολέμου. Το φίλμ » οι καταραμένοι» του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη Λουκίνο Βισκόντι καταδικνύει με σαφήνεια ως ιστορικός πυρήνας και αναφορά, την διαδρομή και τις μεθοδεύσεις των κάθε λογής τότε ναζιστών για την οικειοποίηση και άλωση ουσιαστικά της ως τότε Γερμανικής Βιομηχανικής παραπαίουσας ως ποιότητα απογόνων τάξης, και την επάνδρωση και διαχείρηση του βιομηχανικού φορτίου της Γερμανίας με κάθε λογής ξετροχιασμένο ναζιστή.
΄Και αυτός είναι ο λόγος που μεταπολεμικά χάθηκαν απ το προσκήνιο οι όποιοι εξ αίματος απόγονοι των αρχικών Γερμανών βιομηχάνων, και κυρίως απέμειναν οι εξ αγχιστείας επίγονοι, συμετέχοντες και μόνο στο μετοχικό κεφάλαιο με κάποια μερίδια.
Η αποδυνάμωση των αρχικών οικογενειών και των απογόνων των, ως βιομήχανοι βρήκε ουσιαστικά την διέκφανσή του στην μετοχοποίηση των κεφαλαίων και των εταιρικών βιομηχανικών σχημάτων, στο όνομα των ΄κυβερνήσεων των κρατιδίων της Γερμανίας ( όπου η έδρα κάθε επιχείρησης) . Και αυτή η συμμετοχή των κρατιδίων δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια της εκπεφρασμένης ιδεολογικής Γερμανικής άποψης για την πολιτική συμμετοχικότητα ( κοινωνική συσσωμάτωση στην μεταπολεμική- μεταναζιστική ουσιαστικά -Γερμανία των πολιτών.
Η κοινωνική συσσωμάτωση( ως συμμετοχικότητα των πολιτών στην διαχείρηση της χώρας) η οποία στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά επιδιώχθηκε στην βάση του κοινοβουλευτισμού , στην Γερμανία μεταπολεμικά και κυρίως μετά το 1953 όταν οι Αμερικανοί διέγραψαν το μεγάλο μέρος του ΓΕρμανικού χρέους στο ΛΟνδίνο, η πολιτική συσωωμάτωση επιδιώχθηκε μέσω του παραγωγικού μετασχηματισμού ( κυρίως βιομηχανία).
Αυτή είναι και η εξήγηση της μεταναστευτικής ροής από την Νότια Ευρώπη προς την Γερμανία απ την αρχή της δεκαετίας του 1960 κυρίως και ταυτόχρονα ανταποδοτικά η Γερμανική βιομηχανική επέκταση μέσω θυγατρικών στην Νότια Ευρώπη και ,ως αντιδάνειο ( αντιστάθμισμα) κέρδους υπεραξίας υπερ του Γερμανικού κράτους, για τις δαπάνες που πραγματοποιούσε το Γερμανικό κράτος για την ένταξη των μεταναστών στην Γερμανική κοινωνία.
Η Γερμανική οργανωτική της βιομηχανίας ( ως το στρατηγικό παραγωγικό πλεονέκτημα μιας βόρειας χώρας) οργανώθηκε στην βάση του οικονομικού και κοινωνικού εμπειρισμού,ώς χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί τον Γερμανικό ιστορικισμό έναντι του θεωρητικότερου και αναλυτικότερου Αγγλοσαξονικού μοντέλου.
ΠΟυ τελικά αυτός ο Κοινωνικοοικονομικός ιστορικός εμπειρισμός αποτελεί και την βάση του πολιτικοιδεολογικού Γερμανικού μοντέλου.
Εδώ χρωστάει την ύπαρξή της η δυνατότητα συνεργασιών των πολιτικών δυνάμεων της Γερμανίας, για την σύμπτυξη της κάστοτε κυβερνητικής τάξης.
Τα χρόνια από το τέλος της δεκαετίας του 1960 ώς τα μέσα της δεκαετίας του 1970 είναι βασικής σημασίας για την σύγχρονη Γερμανία.
Και τούτο για δυό λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι ο σκληρός πυρήνας του Γερμανικού ιστορικού εμπειρισμού βρήκε την έκφανσή του στην άρνηση της Γερμανικής οικονομικής σκέψης, στην ανατίμηση του Γερμανικού νομίσματος τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και την μετέπειτα σταθεροτητά του εν μέσω των νομισματικών αναταράξεων παγκοσμίως ( κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολλαρίου την 15/08/1971, πετρελα’ι’κή κρίση του 1973 και νομισματικές διολισθήσεις μέχρι υποτιμήσεις των νομισμάτων πολλών χωρών).
Το Γερμανικό εμπειρικό νομισματικοοικονομικό δόγμα , : πρόλαβε τον πληθωρισμό ή την κρίση, πρίν αυτός ο πληθωρισμός- ή η κρίση εκδηλωθεί, βρίσκει τέλεια την εφαρμογή του στρην οικονομική και νομισματική πολιτική της Γερμανίας τα χρόνια 1968-1975. Έναντι της Αγγλοσαξωνικής οικονομικής περισσότερο θεωρητικής άποψης, που αναδέχεται ένα φαινόμενο για να το μελετήσει και να το αντιμετωπίσει στην συνέχεια, εξάγοντας και ιστορικά συμπεράσματα.
Για την οικονομική άποψη της εποχής , το τέλος της δεκαετίας του 1960 είχαμε μικρή 8% ανατίμηση του Γερμανικού τότε Μάρκου, έναντι των φαινομένων νομισματικής ασφυξίας και απροσδοριστίας των διεσπαρμένων ανά τον κόσμο Αμερικανικών δολλαρίων , που απειλούσαν την ίδια την αξιακή διάσταση του Αμερικανικού νομίσματοςώς αποθεματικό μεταπολεμικό νομισματικό εχέγγυο και νόμισμα παγκόσμιας αναφοράς ( Bretton Woods 1944).
Η ανατίμηση αυτή του Γερμανικού Μάρκου και η μετέπειτα σταθεροτητά του , δεν ήταν τίποταλλο παρά η κατάδειξη και η καταμέτρηση ποσοτικά της μέχρι τότε αυξημένης παγιωμένα παραγωγικότητας της Γερμανικής οικονομίας, έναντι των οικονομικών άλλων χωρών στις οποίες η πρωτοκαθεδρία εδίδετο στον τομέα της θερμάνσεως των οικονομιών των κυρίως μέσω της ζήτησης στην οικονομία και της εγχρηματοποίησης αυτής της ζήτησης, είτε μέσω υποτιμήσεων ή διολισθήσεων των νομισμά των τους, είτε μέσω του μικρού ως τότε δανεισμού των κρατών. Είτε και τα δύο μαζί.
Η ανάγνωση της αυξημένης παραγωγικότητας στην βάση της εγχρηματοποιήσεώς της για την ΓΕρμανική οικονομία, ( άρα η προκύπτουσα ρευστότητα ήταν διαθέσιμη για επένδυση σε κεφαλαιουχικά αγαθά και την ανανέωση του κοστοβόρου παγίου εξοπολισμού), έδωσε το περιθώριο στις δομές της Γερμανικής οικονομίας να ανανεώσει την παραγωγική παγιοποίηση και να αντικαταστήσει τις γραμμές μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, για την αύξηση του τελικού βιομηχανικού προ’ιόντος φθηνότερου ως κόστος παραγωγής στην μονάδα του παραγωγικού χρόνου, άρα και εξαγωγιμότερο
ποιο κερδοφόρο, αλλά και για την διεύρυνση της εσωτερικής αγοράς, μέσω της διευρύνσεως της εσωτερικής ζητήσεως. Βασικοί κανόνες της οικονομικής επεκτάσεως , ενόε διευρυμένου μοντέλου προσφοράς και ζήτησης.
Το χαρακτηριστικό παράδειγμα – αποτέλεσμα της παραπάνω πολιτικής, ήταν η η στροφή της Γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας ( από τα αναπτυξιακά μοντέλα μεταπολεμικά του ΟΑΣΑ και της παγκόσμιας τράπεζας η αυτοκίνηση είχε χαρακτηριστεί τομέας αναπτυξιακής αιχμής), στα μικρά και λα’ι’κότερα αυτοκίνητα ως βιομηχανικά προ’ιόντα, αφού όμως οι βαριές και σιδερόφρακτες ουσιαστικά βιομηχανικές γραμμές παραγωγής αυτοκινήτων της Μεταπολεμικής Γερμανίας, είχαν αντικατασταθεί – ως η παραπάνω ανάλυση- με εύπλαστες και μικρότερου βιομηχανικού παραγωγικού κόστους μαζικά ανά μονάδα παραγώμενου προ’ι’οντος ( αυτοκινούμενου).
Συμβολικό στοιχείο προς αυτή την κατεύθυνση, είναι το ότι το πρώτο ελαφρύ οικονομικό και αξιόπιστο Γερμανικό αυτοκίνητο παρήχθη το 1974 σαν τύπος ( type VW GOLF) και ήταν εξ ολοκλήρου σχεδιασμένου από τα Ιταλικά στούντιο σχεδιασμού συνολικά βιομηχανικών προ’ι’όντων. ΣΧεδιάστηκε από το Ital studio Τζουτζάρο,μια και η μέχρι τότε Γερμανική βιομηχανική λειτουργική και σχεδιαστική ήταν προσαρμοσμένη στα βαριά οχήματα με πλαίσια απαρχαιωμένα που χρωστούσαν την ύπαρξή τους ουσιαστικά προπολεμικά.
Και κάποιες μεταπολεμικές προσπάθειες της Γερμανικής Βιομηχανίας αυτοκινήτου μέχρο το 1970, είχαν τελματώσει στην ανακύκλωση μεγάλων βαριών πλαισίων ιχ αυτοκινήτων , ακριβού κόστους ενεργειοβόρων και κοστοβόρων στην συντήρηση.
Η πρόοδος στην αυτοκίνηση που είχε αρχίσει από το 1950 σε άλλες χώρες με την στροφή στα μικρά εξελιγμένα φτηνότερα σε απόκτηση και συντήρηση σύγχρονα αυτοκίνητα της εποχής, δεν εύρισκαν εφαρμογή στις παραγωγικές γραμμές της βιομηχανίας της Γερμανίας ως το 1974.
Το κομβικό σημείο εκκινήσεως μεταπολεμικά της Γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας ως προσαρμογή της στην σύγχρονη μεταπολεμική ανανεωμένη προοδευτική έννοια της αυτοκίνησης, ήταν τα μέσα της δεκαετίας του 1970, και κύριο προ’ιόν σε αυτή την προσαρμογή, δεν μπορούσε να επιλεχτεί άλλο παρά το βιομηχανικό προ’ι’όν της Βιομηχανίας που έφερε το όνομα του Λα’ι’κού Αυτοκινήτου-Volks Wagen-.
Η Γερμανική βιομηχανική κουλτούρα είχε μεταλαχτεί και προσαρμόστηκε έστω και καθυστερημένα 15 χρόνια περίπου από το 1960, στις προσπάθειες για το φθηνό, ελαφρύ, λιγώτερο ενεργειοβόρο βιομηχανικό προ’ι’όν, που για χρόνια ήταν και είναι κύριο εξαγωγικό προ’ό’ν όλων των χωρών στο πεδίο του εξαγωγικού ανταγωνισμού, και ένα απ τα μεγαλύτερα εμπορεύματα της σύγχρονης ιστορίας ( μετο πετρέλαιο το μέγιστο εξαγωγικό εμπόρευμα), το αυτοκίνητο.
Έστω και αν αυτό ήταν σχεδιασμένο ολικά ( αιδθητικά και μηχανολογικά) στην Ιταλία.
Αυτή είναι η ιδεολογική μανιέρα και δομή της σύγχρονης Γερμανικής βιομηχανικοπαραγωγικής και οικονομικής κουλτούρας. Και αυτό βρίσκει την έδρασή του και το αποτελεσμά του στην σύγχρονη εκδοχή, των περιορισμένων επενδύσεων της Γερμανίας σε δαπάνες έρευνας, εξέλιξης, αλλά και την διάθεση πόρων για το επενδυτικό αγαθό που λέγεται εκπαίδευση , προτιμώντας την εισαγωγή επιστημόνων ( με τους ιατρούς σε πρώτη ζήτηση) που τις δαπάνες μακροχρόνιες μεγάλες δαπάνες εκπαίδευσης ( 25 ετών δαπάνη θεωρείται η επένδυση στην εκπαιδευση) τις επωμίστηκαν και τις πραγματοποίησαν άλλες χώρες.
Και αυτή η πρακτική μεταφοράς επενδεδυμένων αλλοτρίως ( χωρίς Γερμανικό κόστος) πόρων για την εκμεταλευσή των από το ΓΕρμανικό κράτος προς όφελος της Γερμανικής οικονοίας και κοινωνίας.
Και κατόπιν, διαμαρτύρονται οι Ευρωπαίοι Γερμανοί Ευρωεταίροιμας, για τους πόρους δήθεν που μας διάθεσαν και για τα δάνεια δήθεν που δίνουν ως μνημόνια.!!!!
Απλά μπορούν και μας καρο’ι’δεύουν ακόμα, ως κατεργαραίοι, γιατί δεχόμεθα να μας κορο’ι’δεύουν.
ΤΟ δόγμα βέβαια , ότι: όποιος γελάσει το άλλον, είναι μόνιμη παγκόσμια ιστορική αμετάβλητη σταθερά.