Κρανίου τόπος…τα έργα στο Κάστρο, οι Άρχοντες κι εμείς….!

Του Ανδρέα Γεωργάκη,
Παιδιάτρου

Το οικολογικό έγκλημα που συντελέστηκε στην ομορφότερη παραλία της Λευκάδας, όπως φαίνεται κανείς από τους δημότες δεν το πήρε είδηση διαφορετικά θα είχαν ξεσηκωθεί εναντίον όλων των φωστήρων μηχανικών που ανέλαβαν να κατασκευάσουν ένα έργο χιλιάδων ευρώ ίσως και εκατομμυρίων και να παραδώσουν στο νησί αυτό το έκτρωμα με τις ευλογίες πάντα της Περιφέρειας και την ανοχή του Δήμου.

Εκείνο που είναι σοκαριστικό εκ πρώτης όψεως είναι όλες αυτές οι πέτρες που εναπόθεσαν κάτω ακριβώς απο τον πρώην Φάρο, εκεί δηλαδή που κάποτε υπήρχε μια μικρή μαγευτική παραλία όπου κάποτε σαν παιδιά κολυμπήσαμε και τώρα ούτε να το σκεφτείς να περάσεις δεν μπορείς, αφού το πλέον βέβαιο είναι ότι θα σπάσεις χέρια και πόδια.

Κρανίου τόπος παντού και πλήρης εγκατάλειψη, ένας χώρος που μετά την παρέμβαση των επαγγελματιών μηχανικών θα έπρεπε να είναι καλύτερος από πριν, τώρα μοιάζει βομβαρδισμένο τοπίο…

Το βέβαιο είναι ότι οι τοπικοί παράγοντες δεν πρέπει να πάτησαν το πόδι τους εκεί για να δουν τι άφησε στο κατόπι της η εταιρία που ανέλαβε το έργο, διαφορετικά θα αντιδρούσαν! Δεν το πιστεύω ότι υπάρχει τόση αναλγησία, τόση απονιά απο Λευκαδίτες άρχοντες που υποτίθεται αγαπάνε τούτο τον τόπο.

Η αμμόγλωσσα όπως την ξέραμε και η μικρή αμμουδιά κάτω από τον Φάρο (όπως κι ο ίδιος ο Φάρος άλλωστε) δεν υπάρχουν πια, τα πήρε παραμάζωμα ο Καρνάβαλος και τα πανηγύρια που σε αυτά οι άρχοντες είναι πάντα παρόντες και δεν αφήνουν χορό για χορό που να μην πάνε. Στα πανηγύρια έχουμε την πρωτιά βλέπεις ίσως γιατί είναι εύκολα και χαζεύει ο κόσμος, στα άλλα τα πιο σοβαρά, εκεί που χρειάζεται πολιτική παρέμβαση από ανθρώπους με τόλμη (για να μην πω κάτι άλλο), έχουμε δρόμο ακόμα…

Αυτή η σιωπή του κόσμου όμως είναι που με ανησυχεί περισσότερο, γιατί κανείς δεν αντιδράει, κάτι μας ρίχνουν στο νερό φαίνεται και μας έχουνε κάνει όλους κότες, αλλιώς δεν εξηγείται αυτή η μούγκα παντού, αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος για το σπίτι μας που το λυμαίνονται οι εταιρείες και τα λαγωνικά τους κι εμείς απαθείς θεατές παρακολουθούμε το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου μας.

Λυπάμαι πολύ για την κατάντια της αμμόγλωσσας, λυπάμαι για την οικολογική καταστροφή του χώρου γύρω από το ΤΑΟΛ που δείχθηκε κι αυτός με την σειρά του τόνους άμμου που δεν φαίνεται να φεύγει από κει ίσως και για αρκετά χρόνια ακόμα, λυπάμαι για την αδιαφορία των Αρχών, για το μπαλάκι που πετάνε ο ένας στον άλλον, για την κατάντια του τόπου μας και των φυσικών του καλλονών που γίνονται βορά στα συμφέροντά τους, μα πιο πολύ λυπάμαι τους συμπατριώτες μου που δέχονται με απάθεια ό,τι τους σερβίρουν και λένε κι ευχαριστώ….!