Θεατρική παράσταση του Δ.Ν. Μαρωνίτη: «Προς εγκατάστασιν ΙΙΙ… Μαύρη Γαλήνη»

Την Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017 στις 21:00 στο Πνευματικό Κέντρο

Το εκρηκτικό και απόλυτα συνειρμικό κείμενο του Δ. Ν. Μαρωνίτη, «Προς εγκατάστασιν ΙΙΙ… Μαύρη Γαλήνη», βρίσκει ξανά φωνή και όψη στη σκηνή, ως φόρος τιμής στον δημιουργό του. Ο Γιάννης Τσορτέκης δημιουργεί μια performance με αφορμή το κείμενο, γραμμένο σε κελί απομόνωσης το 1973, πάνω σε φθαρμένες χαρτοπετσέτες, ένα ημερολόγιο απελπισίας και εγκλεισμού.

Παραγωγή: Εταιρεία θεάτρου «η ρόζμαρυ στην κορφή των λόφων».

Γενική είσοδος: 10 ευρώ, Φοιτητικά – Ανεργίας: 7 ευρώ. Τα εισιτήρια θα βρίσκονται στην είσοδο του Πνευματικού Κέντρου την ημέρα της παράστασης από τις 20:00 και μετά. Κρατήσεις – πληροφορίες: 6948 744988 (Δόμνα Ζαφειροπούλου).

Γραμμένο σε κελί απομόνωσης το 1973, πάνω σε φθαρμένες χαρτοπετσέτες, ένα ημερολόγιο απελπισίας και εγκλεισμού, συνδιαλέγεται με το παρόν, σε μια δημόσια ιδιωτική συνθήκη. Το πρόσωπο του «ημερολογίου» μέσα από μιαν απρόσμενη επιδρομή της μνήμης, αιωρούμενο μεταξύ γενναιότητας και δειλίας, εξομολογείται, προσπαθεί να αποδιώξει με αξιοπρέπεια τη μαύρη μνήμη για να συναντήσει την γαλήνη του. Για «ένα κείμενο βαθύ, αυθόρμητο και εκρηκτικό που διαθέτει κρυμμένους θησαυρούς», κάνει λόγο ο Γ. Τσορτέκης, υπεύθυνος για τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία, υπογραμμίζοντας: «Σχεδόν χρωστάω στον Μαρωνίτη την «Μαύρη Γαλήνη» σαν φόρο τιμής. Μέσα από αυτήν συναντήθηκα με έναν άνθρωπο που θα χαρακτήριζα βαθύ αισθηματία και νομίζω ότι μάλλον έτσι έφυγε, πλήρης αισθημάτων και όχι πλήρης ημερών».

Το κείμενο αποτελεί σπαράγματα σκέψεων που γεννήθηκαν σε συνθήκες εγκλεισμού, όταν –κρατούμενος ο Μαρωνίτης στα κελιά της ΕΑΤ-ΕΣΑ το 1973 την περίοδο της δικτατορίας- προσπαθούσε απελπισμένα έως απεγνωσμένα να επικοινωνήσει, να μοιραστεί κάτι από το βαρύ φορτίο των σκέψεων που τον κύκλωναν μέσα του. «Ο Μαρωνίτης μιλάει για μια πολύ βαθειά προσωπική πλευρά του, εκστομίζοντας από ανάγκη, δημόσια, λόγια που υπό άλλες συνθήκες θα παρέμεναν επτασφράγιστα μυστικά» τονίζει ο Γ.Τσορτέκης. «Ο εγκλεισμός και η απομόνωση οδηγούν σε μιαν αντίληψη περί χρόνου που τρέχει και διαστέλλεται τόσο απρόβλεπτα αφήνοντας τον χώρο στην μνήμη να εισβάλει δραματικά στο παρόν. Εκεί τα φαινόμενα καθίστανται αδιάφορα και αρχίζει να γαζώνεται η στιγμή ως εφιάλτης».

Το έργο επί της ουσίας είναι «μία σκηνή, μία εικόνα. Όχι επειδή είναι μονόλογος, αλλά επειδή είναι ημερολογιακού χαρακτήρα η καταγραφή του». Πρόκειται για «σκέψεις, σκόρπιες κάποιες στιγμές ή ασύνδετες μεταξύ τους, όπου το πέρασμα του χρόνου δεν ακολουθεί καθόλου μια γραμμική ανάπτυξη και εξέλιξη. Υπ’ αυτήν την έννοια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται περισσότερο για μία συμπυκνωμένη στιγμή στον χρόνο, που την βλέπουμε σε ανάπτυξη παρά για χρόνο που καταλαμβάνει χώρο μέσα στον χρόνο». Από ένστικτο o Γιάννης Τσορτέκης «έμεινε» στο κείμενο, το οποίο στην αρχή έκανε «τρομερή προσπάθεια να τον αποθαρρύνει. «Δικαιώνομαι μέσα μου γι’ αυτήν την επιλογή, διότι μετά από επτά χρόνια εμπλοκής μου με αυτό τώρα κατανοώ κάποια από τα κλειδιά του, κάτι από τα μυστικά του, κάτι από την οδύσσεια αυτού του προσώπου η οποία με συγκινεί» καταλήγει. (Πηγή: ethnos.gr).