Ορεινή Λευκάδα: Εδώ ο άνθρωπος προσκυνάει την γη όπου τον ανέστησε…

Του Μπάμπη Λάζαρη

Ασπάζομαι αυτό το τοπίο που «είναι σκληρό σαν την σιωπή».

Φιλώ «τα πυρωμένα του λιθάρια».

Πέτρες άγονες, σκληρές περιφρονημένες.

Πέτρες ζυμωμένες με τον ανθρώπινο ιδρώτα, με τον ανθρώπινο μόχθο.

Προσκυνώ τα κοντριά του τόπου μου, τα γεμάτα αγκούσες και πόνο.

Σκύβω και φιλώ τούτες τις πέτρες που κρατάνε μέσα τους την αγωνία των γονιών μας.

Σε τούτο το τοπίο έμειναν μόνο οι πέτρες να μας γλυκαίνουν την μνήμη,

Εδώ τα δέντρα προσκυνάνε το βράχο και τα σόμπολα,

Εδώ οι ρίζες μάχονται με τις πέτρες και ο αγέρας συντρίβεται πάνω τους.

Εδώ ο άνθρωπος προσκυνάει την γη όπου τον ανέστησε.

Ευλογημένη αυτή η γη, ευλογημένοι και οι άνθρωποι που την αγκάλιασαν!

Σημείωση: αισθάνομαι αγαλλίαση που ο τόπος αυτός δεν περιλαμβάνεται ποτέ στο «τουριστικό προϊόν» που κατά καιρούς κάποιοι αρμόδιοι πλασάρουν ….