Εβδομαδιαία στήλη «Το Κέρας της Αμάλθειας»: «Ο Βασιλεύς του πόνου»

Του Χρήστου Σκιαδαρέση,
-Φιλολόγου,
-Μέλους της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών

Διανύουμε την εβδομάδα των παθών!

Την εβδομάδα του πόνου!

Την εβδομάδα που ο Κύριος και Θεός μας βίωσε τον άυπνο, τον αγαλήνευτο πόνο, τον πόνο της προδοσίας, τον πόνο του ασήκωτου Σταυρού, τον πόνο της απόλυτης εγκατάλειψης, τον πόνο του πιο επονείδιστου θανάτου.

Μια Μεγαλοβδομαδιάτικη πυρκαγιά οδύνης μάς κατακλύζει όλους, μια εκθεμελιωτική σχεδόν θλίψη, μια ανεκλάλητη δοκιμασία, καθώς ολοκληρώνουμε σιγά – σιγά την περίοδο της Σαρακοστής.

Ο Ιησούς Χριστός ανέρχεται τον Γολγοθά, για να σταυρωθεί.

Αυτό που τελεσιουργείται μοιάζει υπερκόσμιο και σωστικό μαζί.

Ο μόνος Αναμάρτητος, ο μόνος Αθώος θα κρεμαστεί στο ξύλο της αισχύνης, θα περάσει μέσα απ’ του πόνου το καμίνι, θα φορτωθεί τις αμαρτίες μας, για να εξαλείψει κάθε δάκρυ απ’ τα μάτια μας, να ξεράνει τις πληγές μας, να νεκρώσει κάθε φρόνημά μας κοσμικό και να μας συνανυψώσει μαζί Του.

Η ίδια η Ζωή, ο Άρτος της, ο Ήλιος της δόξας θα καρφωθεί στον Σταυρό, για να τραυματίσει το διάβολο, να νικήσει το θάνατο, να σκυλεύσει τον Άδη.

Για να συντρίψει, ωστόσο, τα κλείθρα του, χρειάστηκε πρώτα να Τον ζώσουν οι πόνοι, να Τον πυρακτώσει ο πυρετός, να Τον καταβάλει η δύσπνοια, να Τον σφυροκοπήσει ο φρενήρης καρδιακός σφυγμός, να τον εξαντλήσουν τα θανατηφόρα δήγματα των ανθρωπόμορφων φιδιών!

Για να διαλύσει τα σκοτάδια της αγνωσίας μας με τη φωτεινή Του λυχνία, χρειάστηκε πρώτα να συρθεί σαν το άκακο αρνί στη σφαγή, να δοκιμάσει έναν άφατο ψυχικό και σωματικό πόνο, να βιώσει όλες τις παραλλαγές του στον ύψιστο βαθμό!

Και δεν είναι μόνο οι εμπτυσμοί ή τα ραπίσματα… Ούτε ο ποτισμένος με ξύδι σπόγγος…

Πολύ πριν κατατροπώσει τον ακοίμητο εχθρό και γείρει αναπαυμένος το κεφάλι Του στη ξύλινη «βακτηρία», πριν σκίσει το χειρόγραφο της αμαρτίας και ξανανοίξει για χάρη μας την κλειστή πόρτα της Εδέμ, ο Ιησούς είχε εισπράξει ήδη πολύ πόνο… Απροσμέτρητο πόνο!

Σε όποιο πανδοχείο της Βηθλεέμ και να προσέτρεξε η Αγία Οικογένεια, λίγο πριν από τη γέννησή Του, ενδιαίτημα της προκοπής δεν Του παραχωρήθηκε.

Από τρώγλη σε τρώγλη περιφερόταν και από χαμόσπιτο σε χαμόσπιτο συρόταν, αλλά χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.

Αυτός που είχε για θρόνο Του τον ουρανό, βρήκε σε μια φάτνη, τελικά, τον τόπο της «ανάπαυλας» που αναζητούσε, σε μια σπηλιά το οχύρωμα που χρειαζόταν απέναντι στους κάθε λογής βαρβάρους που τον κατεδίωκαν.

Ωστόσο, από το πρώτο κιόλας βράδυ της κατά σάρκα γέννησής Του, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας είχε πονέσει πολύ.

Τα μουγκανητά των όνων και τα μουγκρητά των βοδιών στον ταπεινό στάβλο της Βηθλεέμ δεν Το άφησαν λεπτό να κοιμηθεί.

Ούτε οι ποιμένες που κατέφθαναν για να επιβεβαιώσουν τη θεία Του γέννηση ούτε οι μάγοι που προσπέφτανε στα πόδια Του ευλαβείς.

Γιατί, οι στρατιώτες που εξαπέστειλε ο Ηρώδης, λίγη προσέφεραν στην Αγία Οικογένεια ταραχή;

Έκτοτε, ο Κύριός μας, ο Μονογενής Υιός και Θεός και τέλειος άνθρωπος, έμεινε νύκτες και νύκτες άγρυπνος!

Νύκτες και νύκτες μόνος και έρημος, από όλους και όλα εγκαταλελειμμένος!

Ακόμα και τα χρόνια της διάδοσης του Ευαγγελικού Λόγου, δεν έβρισκε πουθενά επίγειο καταφύγιο να γείρει το κεφάλι Του.

Αυτός που είχε όλο τον κόσμο δικό Του και τη Γη υποπόδιό Του, δεν κατόρθωνε να βρει ούτε μια τόση δα στέγη να στεγαστεί ούτε μια στενή οικία να κατοικήσει!

Μα και αργότερα, όταν σιγά – σιγά «αναστήθηκε» και έγινε έφηβος, σήκωσε πάλι μεγάλο σταυρό, αφού εργαζόταν καθημερινά ως χειρώνακτας, ως μαραγκός, αρχικά στο πλευρό του θετού Του πατέρα, Ιωσήφ, και, κατόπιν, μοναχός Του ή σε σύμπραξη με τους θετούς αδελφούς Του.

Ο Υιός του Θεού έβγαζε τον επιούσιο άρτο των συγγενών Του και του εαυτού Του ως μεροκαματιάρης – βιοπαλαιστής, με τον ίδιο Του τον ιδρώτα, με τα ίδια τα ροζιασμένα χέρια Του…

Είχε γεννηθεί άσημος ανάμεσα σε άσημους… Κι απέραντα πτωχός!

Και ο πτωχός Αυτός, που ελέησε άλλους πτωχούς, που έντυσε γυμνούς, που τάισε νηστικούς, που θεράπευσε αρρώστους, που ανέστησε νεκρούς, που έδωσε όλη Του την καρδιά, όλο το Είναι Του, το Σώμα και το Αίμα Του, για να μας καταστήσει συμμέτοχους στη χαρά της Βασιλείας Του, βασανίστηκε από εμάς, υπέφερε από εμάς, δέχτηκε κολαφισμούς από εμάς, σταυρώθηκε από εμάς, διότι προτιμήσαμε να παραδοθούμε θεληματικά στις αμαρτωλές έξεις και ροπές μας απ’ το να κάνουμε τον Λόγο Του σωστική κλίμακα να ανέβουμε ως τα ύψη του ουρανού και να καταστούμε σύνθρονοι της δόξας της Αιωνιότητας.

Από τα μικράτα Του ήδη ο Χριστός είχε συνειδητοποιήσει ότι ανήκε στη «μερίδα» των απόκληρων της κοινωνίας, μαζί με τους αγύρτες, τους άστεγους, τους δούλους, τους παρίες, τους παρανόμους, τις ιερόδουλες κ.λπ.

Και μόνο το γεγονός ότι καταγόταν από μια πάμφτωχη οικογένεια χειρωνακτών και, μάλιστα, από την άσημη Ναζαρέτ, ήταν πρόκριμα για τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς να τον ειρωνευτούν και να τον περιφρονήσουν, όταν, προσπαθώντας να κατανοήσουν το περιεχόμενο του κηρύγματός Του και τη σκοποθετική της πνευματικής Του αποστολής, «προσέκρουσαν» στην ταπεινή κοινωνική προέλευσή Του και στο «ανυπόληπτο» -με τα ανθρώπινα μέτρα- παρελθόν Του.

Μια ζωή μέσα στον πόνο και στα δάκρυα…

Αυτή ήταν η πραγματική διάσταση της πορείας του Θεανθρώπου πάνω στη Γη!

Δάκρυα καυτά σαν αυτά που έχυσε στον κήπο της Γεθσημανή τη νύχτα της εγκαταλείψεως…

Την τελευταία Του εκείνη νύκτα, που η ανθρωπότητα, Του φόρτωσε έναν ασήκωτο, πραγματικά αβάσταχτο, Σταυρό!

Διότι, κατάμονος μέσα στο σκοτάδι της νύκτας, είχε ζητήσει από τους μαθητές Του να αγρυπνήσουν για λίγο, έστω, μαζί Του.

Κι όμως, εκείνοι, που τους είχε δώσει το παν, Τον απαρνήθηκαν!

Δεν Του έκαναν ούτε αυτή την ελαχιστότατη χάρη!

Διότι δεν ήταν, τελικά, ένας ο Ιούδας που τον πρόδωσε -στην κουστωδία που πήγε να Τον συλλάβει- αλλά και εκατομμύρια άλλοι από εμάς -οι συγκαιρινοί Του ή οι σύγχρονοί μας, μικρή σημασία έχει- οι οποίοι, παρά τις ευεργεσίες που απολαύσαμε από τον μέγα ευεργέτη μας, Του προσφέραμε το πικρό ποτήρι της κατάδοσης και του εξαγορασμένου φιλήματος.

Ήρθε στον κόσμο για να μας σώσει και να μας κηρύξει την αστείρευτη αγάπη Του και εμείς Του φερθήκαμε όπως οι γεωργοί «στον Κληρονόμο του Αμπελώνος»˙ Τον θανατώσαμε.

Κι ας είχαμε πιει από το ποτήρι Του. Κι ας είχαμε φάει από το ψωμί Του.

Σα να μην αποδεχόμαστε, σα να μην καταλαβαίνουμε ότι οι θλίψεις και οι ταλαιπωρίες της Γης είναι το μόνο λύτρο που πρέπει να καταβάλουμε για να εξαγοράσουμε τη γνήσια χαρά και την αναλλοίωτη ευτυχία του ουρανού!

Αντί να κάνουμε τα πάντα για να ικανοποιήσουμε τη δίψα της αγάπης Του, Τον κεράσαμε -και συνεχίζουμε να Τον κερνάμε- χολή, Τον εχθρευόμαστε, όπως ακριβώς κάνουμε στο χειρότερο από τους εχθρούς μας, στον πιο μισητό από τους αντιπάλους μας!

Τον σημαδεύουμε κατάκαρδα με τα βέλη της αχαριστίας μας.

Κραυγάζουμε μανιακά εναντίον Του «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν»!

Τον υποβάλλουμε καθημερινά στο μαρτύριο της αναρρίχησης του Γολγοθά!

Του αντιπροσφέρουμε τον πιο ατιμωτικό θάνατο!

Κάνουμε τα πάντα για να Τον δούμε καθηλωμένο στον Τρισμακάριστο Σταυρό!

Ενώ Εκείνος αγρυπνεί μαζί μας, ενόσω εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο της αμαρτίας!

Ενώ Εκείνος βαδίζει μόνος Του την οδό του μαρτυρίου Του, αλλά εμείς οι ουτιδανοί δεν Του ρίχνουμε ούτε το ελάχιστο παρηγορητικό βλέμμα!

Απεναντίας, ως γνήσιοι απόγονοι των Ρωμαίων στρατιωτών, Τον ειρωνευόμαστε και τον ραπίζουμε, όπως έκαναν και εκείνοι στα… κακοποιά στοιχεία!

Κι όμως, τα δάκρυά Του, δάκρυα αιμάτινα, δάκρυα συγχωρητικά, στάζουν πάνω μας σα σταγόνες ζωοποιές, σα στάλες μιας ακένωτης πηγής, που δε στερεύει ποτέ, που πλένει τις στολές μας και τις λευκαίνει εξαφανίζοντας κάθε δάκρυ απ’ τα μάτια μας!

Οι κόκκινες και βαριές σταγόνες Του που έσταξαν στον τόπο του Κρανίου δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με έναν ωκεανό ανθρώπινων δακρύων!

Φοβερά τα πάθη Του και οδυνηρότατος ο θάνατός Του!

Δεν συγκρίνονται οι θλίψεις μας με τον πόνο Εκείνου!

Εκείνος υπήρξε ο Βασιλεύς του πόνου!

Και υπέφερε τα πάνδεινα όχι για δικά Του αμαρτήματα αλλά για τη δική μας εξιλέωση!

Γι’ αυτό είναι χρέος μας να διαβούμε μέχρι το τέλος του το στενωπό στρατί της ζωής!

Κι ας είναι ανηφορικό, κι ας είναι γεμάτο τσουκνίδες και αγκάθια!

Αν είναι, στο τέλος του, να νιώσουμε το σπλαχνικό χέρι Του να θωπεύει το δακρυσμένο μας πρόσωπο, τότε αξίζει τον κόπο!

Όταν διαπλέουμε πελάγη, πρέπει να αναμένουμε ότι θα πέσουμε και σε φουρτούνες ταραχώδεις.

Ίσως, διότι ο πόνος, ο μόχθος και η κάθε λογής δοκιμασία σε ετούτο τον κόσμο είναι η μόνη γέφυρα που οδηγεί στην προαγωγή της πνευματικής μας φύσης, στην κατάρτιση της ψυχής μας, στην όντως ζωή.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη στην Πανάγαθη Πρόνοιά Του!

Μετά από μια μακρά νύκτα, μας προσμένει πάντοτε μια χαραυγή!

«Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν, και την ένδοξόν σου Ανάστασιν!»

(Φωτό: Τοιχογραφία στο ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στο Άλατρο Λευκάδας)