Το χρονικό ενός επαναλαμβανόμενου θανάτου…

Της Dentista

Μιά μέρα πριν, άπλωναν τα όμορφα πρόσωπά τους στον ανοιξιάτικο ήλιο. Ένοιωθαν τους χυμούς της ζωής να κατακλύζουν το σώμα τους. Παιώνιες εξωτικές, ιέρειες της Φύσης, ιερουργούσαν εκεί, στο Ναό της ομορφιάς της ορεινής Λευκάδας. Φύλαγαν με πείσμα το μυστήριο της ζωής και χόρταιναν τα ωραία μάτια και τις καρδιές ξεχωριστών ανθρώπων, που με πολύ κόπο σκαρφάλωναν στα κακοτράχαλα μονοπάτια της επικράτειάς τους, μόνο για να τις συναντήσουν και ύστερα αποσύρονταν, αφήνοντάς τις στη σιγή ως την επόμενη Άνοιξη.

Σήμερα, πληγωμένες, αποκομμένες από το σώμα τους, με το μέλλον τους προδιαγεγραμμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών, στολίζουν εφήμερα το Κέντρο Υγείας Βασιλικής. Δώρο ευγνωμοσύνης ασθενών προς το προσωπικό… Ορδές κατοίκων της ορεινής περιοχής ξεχύθηκαν τις προηγούμενες μέρες στις ορεινές πλαγιές και κατακρεούργησαν τα φυτά.

Αποσύρθηκαν από το πεδίο της μάχης, αυτού του ακήρυχτου πολέμου, όπως κάθε χρόνο, με λάφυρα αγκαλιές λουλουδιών, εφήμερο στολίδι μικρών σπιτιών, καφενείων, δημόσιων κτιρίων… Άγνοια, αδιαφορία, σκληρότητα…

Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου…

Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μη ξαναβγείς!

Ή μήπως

Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις. Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι;