Εβδομαδιαία στήλη «Το Κέρας της Αμάλθειας»: «Where’s the revolution?»
| «ΤΟ ΚΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ» του Χρήστου Σκιαδαρέση, Φιλολόγου, Μέλους της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών |
Τετάρτη 17 Μαΐου. Οι Depeche Mode, ένα από τα πιο εντυπωσιακά μουσικά σχήματα της μοντέρνας μουσικής ιστορίας, θα βρεθούν στο Terra Vibe Park της Μαλακάσας, στα πλαίσια της κυκλοφορίας του νέου τους δίσκου με τον τίτλο «Spirit» στις αρχές του 2017.
Από τα τραγούδια του πολύ ωραίου αυτού δίσκου, ξεχωρίζει εύκολα κανείς το «Where’s the revolution?».
Δεν είναι μόνο η πρωτοποριακή μουσική που το κάνει να ξεχωρίζει αλλά και ο βαθιά ευαισθητοποιημένος πολιτικός και κοινωνικός στίχος του.
Ας απολαύσουμε ορισμένα αποσπάσματά του:
«You’ve been kept down…
You’ve been pushed ’round…
You’ve been lied to…
You’ve been fed truths…
Who’s making your decisions?
You or your religion?
Your government, your countries?
You, patriotic junkies?
Το ρεφρέν…
Where’s the revolution?
Come on, people, you’re letting me down!
Και συνεχίζει λίγο παρακάτω…
Your rights abused…
Your views refused…
They manipulate and threaten
with terror as a weapon…
Scare you till you’re stupefied…
Wear you down until you’re on their side…
Και, ξανά, το ρεφρέν…
Where’s the revolution?
Come on, people, you’re letting me down!
Συγκλονιστικοί στίχοι. Και πέρα για πέρα αληθινοί.
Ακούω τραγούδια σαν και αυτά και, αμέσως, ρίχνω κλεφτές ματιές γύρω μου.
Κλεφτές ματιές μέσα μου.
Και βλέπω παντού ανθρώπους με μουδιασμένα αντανακλαστικά. Διαβρωμένους μέχρι το μεδούλι.
Απρόθυμους να ζυμωθούν με τα κοινωνικά προβλήματα.
Θέσει αντιεπαναστάτες.
«Πού πήγε η επανάσταση;»
Βλέπω ανθρώπους πρόωρα γερασμένους και υποτασικούς. Με ναρκωμένη τη συνείδηση. Ποδοπατημένη. Βαθιά αλλοτριωμένη.
Που, όσο κι αν έχουμε αηδιάσει με την τρέχουσα κατάσταση, έχουμε συμβιβαστεί και σχεδόν παραδοθεί.
Άνευ όρων.
Οι κρατούντες κινούν και ελέγχουν κάθε νήμα της δράσης μας.
Δεν μας αφήνουν παρά ελάχιστα ψιχία ελεύθερου αυτοκαθορισμού.
Πατρονάρουν κάθε μας διάθεση για εξέγερση.
Τυποποιούν τη σκέψη μας, χειραγωγούν κάθε πτυχή της ζωής μας.
Καταστέλλουν εν τη γενέσει του κάθε ενοχλητικό ερώτημα. Κάθε απορία μας, κάθε μας ένσταση, κάθε μας αμφιβολία πατάσσεται βίαια.
Μπαίνει απευθείας σε καραντίνα, σε ψυγείο. Άλλοτε ξεθυμαίνει μπροστά στις άφθονες καταναλωτικές παροχές και τις υλικές τέρψεις.
Η ανεξαρτησία της σκέψης και η αντιπολιτευτική συνείδηση, που είναι οι πνευματικοί και ψυχικοί βηματοδότες μας, διοχετεύονται σε τομείς ακίνδυνους για την κυρίαρχη ιδεολογία, όπως είναι η υπερπαραγωγή, η εντατικοποίηση της εργασίας, ο αυτοματισμός και η τάση για πολυτελή διαβίωση.
Και, αναπόφευκτα, εκφυλίζονται.
Βάλαμε σε προτεραιότητα τις ποσοτικές αξιώσεις και τις οικονομικές απολαβές.
Αυτό έκαναν και οι μεγάλες επαναστάσεις του περασμένου αιώνα, γι’ αυτό λοξοδρόμησαν ή «εξατμίστηκαν».
Κάθε ελπίδα για διαφυγή από το παλιό, κάθε υπόσχεση για δραπέτευση από το αποστεωμένο, απέβη φραστικό σχήμα, λεκτικό πυροτέχνημα.
Δεν αρκεί ο αντιρρητικός λόγος.
Ούτε η αντίδραση για την αντίδραση.
Κάποιοι μεγαλοσχήμονες νομίζουν ότι οι περιστασιακές απεργιακές κινητοποιήσεις, οι μετωπικές συμπλοκές με την αστυνομία, η ολοσχερής καταστροφή δημόσιων κτισμάτων, η βεβήλωση και η λεηλασία πανεπιστημιακών ιδρυμάτων εγγράφονται στις μορφές επαναστατικής κινητοποίησης.
Δεν αρκούν οι κραδασμοί και οι φασαρίες για να αλλάξει ή να ανατραπεί το status quo.
Δεν αρκεί να διχάσεις έναν λαό, να τον κατακερματίσεις ψυχικά, να του διαστρέψεις την ηθική του βούληση, για να τον επανενεργοποιήσεις.
Ούτε απλώς να λες πράγματα αλλόκοτα, να φέρεσαι παράταιρα, να καταγγέλλεις τα σκοτεινά κυκλώματα και να σπιλώνεις αρχές και πρόσωπα, μόνο και μόνο για να δημιουργήσεις εντυπώσεις ή να παγιδέψεις σε νέα πλεκτάνη ή σε νέα ρητορική μίσους και υποταγής τον αποκαμωμένο και παραπαίοντα συμπολίτη σου.
Να εξαγριώσεις ή να αναστατώσεις έναν λαό, μια ολόκληρη κοινωνία είναι το σχετικά εύκολο «κομμάτι».
Να τον αναμορφώσεις εσωτερικά είναι το δύσκολο.
Επανάσταση που δεν ξεκινά από μια διευρυμένη συνείδηση πολιτικής ευθύνης, είναι πολύ δύσκολο να ευοδωθεί και να τελεσφορήσει.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο να είσαι πρόθυμος να γκρεμίσεις αλλά και να έχεις ζυγίσει, να έχεις σταθμίσει τα επακόλουθα της πράξης σου.
Στην καλύτερη, να έχεις καταστρώσει ένα σχέδιο, ένα πλάνο ως προς το τι σκοπεύεις να κάνεις τα «μπάζα», τα απομεινάρια του παλιού, αλλά και ως προς το τι, κατόπιν, θα χτίσεις με τη «φόδρα», τη «μαγιά» του καινούργιου.
Η ανταρσία δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός.
Στο κάτω – κάτω της γραφής, επανάσταση μερικές φορές είναι και η συντήρηση, η διατήρηση ή, καλύτερα, η διάσωση μιας κατάστασης και όχι μόνο η καταστροφή κάποιας άλλης.
Για παράδειγμα, στην Ελλάδα του σήμερα, το να αγωνίζεται κάποιος για να διασώσει τα ελάχιστα εναπομείναντα δάση από την πύρινη λαίλαπα και την παράνομη υλοτομία, επικεντρωνόμενος είτε στο στάδιο της πρόληψης είτε σε αυτό της καταστολής, συνιστά πλέον την ύψιστη επαναστατική πράξη.
Ή το να θες να διασώσεις την παλιά Αθήνα από τις «συμμορίες των εργολάβων», που προσπαθούν να ξεθεμελιώσουν με μπουλντόζες και κομπρεσέρ κάθε τι εκλεπτυσμένο και παραδοσιακό εμπνεύστηκε και υλοποίησε η πρακτική σοφία του ελληνικού λαού, μόνο και μόνο για να υψώσουν στη θέση του «φρικαλέα» αρχιτεκτονικά «εξαμβλώματα» (Γιώργος Ιωάννου, «Στου Κεμάλ το σπίτι»), είναι μια εξίσου γενναία πράξη συλλογικής αντίστασης.
Κοινωνική έκρηξη, επομένως, χωρίς βαθύτερο ανακαινιστικό και μεταμορφωτικό στόχο, είναι μια ασυνείδητη συλλογική εκτόνωση, μια επανάσταση χωρίς αιτία.
Όλα τ’ άλλα γίνονται για να ταρακουνάμε λίγο τη ρουτίνα μας και τα «λιμνάζοντα ύδατα» της βαλτωμένης μας καθημερινότητας.
Σήμερα ζούμε την απόλυτη νιρβάνα.
Πολλοί από εμάς θα δίναμε και τη ζωή μας ακόμη, για να μην μας τη διαταράξει κανείς!
Όμως, μόνο με ξόρκια ή ευχολόγια δε λύνονται τα προβλήματα.
Ούτε με λαό αποβλακωμένο ή φανατισμένο.
Η Ελλάδα δεν είναι φέουδο και τσιφλίκι κανενός.
Οι «εθνοσωτήρες» μας, όμως, εμμένουν να το αγνοούνε.
«Άρπαξε να φας και κλέψε να έχεις»!
Αυτό είναι το αγαπημένο επαναστατικό «μότο» τους.
Το πλιάτσικο των δημόσιων ταμείων.
Γι’ αυτό, ίσως, και οι Depeche Mode άδουν «Where’s the revolution? Come on, people, you’re letting me down!»
Διότι τόσες και τόσες επαναστάσεις έγιναν στο παρελθόν αλλά όλες πήγαν στο βρόντο.
Δεν θέλουμε πια άλλες επαναστάσεις που να χρυσώνουν το χάπι ή να στιλβώνουν τα ανομήματα κάποιων επιτήδειων! Όχι!
Θέλουμε επαναστάσεις που να αφορμώνται από την ψυχή και όχι την ψυχρή λογική.
Που να δονούνται από την ανάγκη διαφύλαξης και προάσπισης των ανθρώπινων συμφερόντων.
Που θα προωθούν ποιοτικά αιτήματα και θα στοχεύουν στις πιο υψηλές διεκδικήσεις.
Που αποστολή τους θα έχουν να μας δώσουν έναν νέο τύπο ανθρώπου.
Ειδάλλως, με νεκρωμένη τη συνείδηση και με μακάρια και απαθή την κράση, οι επαναστάσεις καταντούν παραφωνία. Παρεκτροπή. Χίμαιρα. Παροξυσμός.
Έλεος! Μην τις αποφλοιώνουμε άλλο από το γνήσιο νόημά τους!
Οι επαναστάσεις προσφέρουν διέξοδο στα τούνελ.
Ανοίγουν δρόμους.
Οδηγούν στο φως.
(Φωτό από το βίντεο των Depeche Mode «Where’s the Revolution»)
