Εκεί ψηλά στον παράδεισο της Ελάτης…
Οδοιπορούμε εκεί που έχει μείνει ακόμη αγνή η Λευκαδίτικη φύση… σε μέρη και χώματα που έχουμε δουλέψει και αγαπάμε.
Πάμε πολλές φορές στα ορεινά, λες και μας μαγνητίζει η πέτρα, το σκληρό τοπίο …..
Βαδίζουμε εκεί στα ψηλώματα, σε μια άκρη της Ελάτης στην καρδιά της ορεινής Λευκάδας και ξαφνικά στο παραθυράκι μιας μπαρακούλας αντικρύζουμε ένα γυναικείο φωτεινό πρόσωπο να μας καλωσορίζει και χωρίς να μας ξέρει την ακούμε να λέει: ελάτε να σας κεράσουμε!
Πλησιάζουμε και όταν μας γνωρίζει και τη γνωρίζουμε από παλιά, το χαμόγελό της μεγαλώνει και γίνεται θάλασσα να μας αγκαλιάσει….
Η Γεωργία από το Μεγανήσι έχει όλη τη φρεσκάδα και ζωντάνια της παλιάς Λευκαδίτισσας και μένει εκεί πάνω βοηθώντας τον άντρα της που όλο το καλοκαίρι ανεβάζει και κρατάει το κοπάδι του στους βοσκότοπους της Ελάτης.
Πιάνουμε κουβέντα για τ’ αγριολούλουδα που αναζητάμε και θέλει να μας συνοδέψει παρακάτω να μας δει κι ο άντρας της ο Γιώργος που είναι πιο πέρα από τα Αλευρωτά με τα μοσχάρια του.
Με το κινητό της φωτογραφίζει κι’ αυτή αγριολούλουδα και τ’ ανεβάζει στο Facebook για τις φίλες της!
Στο δρόμο μας την απόλυτη ησυχία διακόπτουν κελαϊδίσματα πουλιών ενώ χιλιάδες πεταλούδες φτερουγίζουν και τρυγάνε τ’ αγριάγκαθα.
Τριγύρω μας Λεγκούσιες, Παπαρούνες, Αγριοτριανταφυλλιές, Καμπανούλες, Σαπωνάριες και τόσα άλλα!
Δεν αργούμε να φτάσουμε στο μέρος που ο Γιώργος συγκεντρώνει για πότισμα τα μοσχάρια που πριν λίγο καιρό αγόρασε από τον Καστό, πουλώντας τα γίδια που είχε πριν, γιατί τον κούραζαν αφάνταστα.
Μας καλωσορίζει κι’ αυτός και τον παρακαλούμε να μας δείξει το μονοπάτι που οδηγεί πάνω από το Άλατρο.
Τους αφήνουμε και διασχίζουμε με δυσκολία ένα ίχνος μονοπατιού που έχουν ανοίξει τα μοσχάρια, ενώ οι εικόνες που περνάνε από μπροστά μας είναι ανεπανάληπτες!
Ένας Παράδεισος από μέρη που αντικρύζεις λες και είσαι στο αεροπλάνο!
Μια Λευκάδα άγνωστη στους πολλούς μιά και όλοι σχεδόν προτιμάνε τις αμμουδιές και τα παράλια…
Νυδρί, Χαραδιάτικα, Άλατρο, Γένι, Άγιος Ηλίας, Μαραντοχώρι, Βασιλική και πλήθος νησάκια στον ορίζοντα μέχρι την Ιθάκη και Κεφαλονιά.
Κάτσαμε αρκετή ώρα στο ύψωμα ν’ απολαύσουμε μαγικές εικόνες και αφού τις χορτάσαμε πήραμε το δρόμο του γυρισμού κουρασμένοι από το κακοτράχαλο μονοπάτι και τον γδαρμένο από τις βροχές ανηφορικό αγροτικό δρόμο.
Ήταν ντάλα μεσημέρι όταν φτάσαμε στην καλύβα τους και θελήσαμε να τους αποχαιρετήσουμε.
Αυτοί μας περίμεναν στη πόρτα: «δεν θα πάτε πουθενά θα κάτσετε να φάμε» τους ακούσαμε να μας λένε….
Η Γιωργία είχε ήδη ετοιμάσει τηγανητές πατάτες, τυρί χωριάτικο, άγρια βλαστάρια, κοκκινιστή προβατίνα, ενώ ο Γιώργος είχε φροντίσει για ουζάκι και καλό γλυκόπιοτο κρασί.
Ένα παραδοσιακό χωριάτικο τραπέζι σ’ ένα καλυβάκι περίπου 3×4 που ο «αρχιτέκτονας» με τη σύζυγό του είχαν φροντίσει να είναι πεντακάθαρο και να μοιάζει σαν μικρό παλατάκι!
Από το ανοιχτό παραθυράκι η δροσιά της Ελάτης δημιουργούσε ένα φυσικό αιρ κοντίσιον!
Είπαμε πολλά, για τις δυσκολίες του κτηνοτρόφου, για την αλλοτρίωση που έχει φέρει ο τουρισμός, για την εγκατάλειψη του αγροτικού τομέα …. για τα παλιά της Λευκάδας.
Ο Γιώργος, εξακολουθεί και συνεχίζει την κοπιαστική δουλειά του κτηνοτρόφου που ξέρει από παιδί, μιά δουλειά που την αγαπάει και που ξεκίνησαν πριν από αυτόν ο παππούς του και ο προπάππος του από τότε που εγκαταστάθηκαν στον Άη Λιά.
Με την κουβέντα δεν καταλάβαμε πως κύλησε η ώρα, ήταν ώρα να πηγαίνουμε ο Γιώργος έπρεπε σε λίγη ώρα να ξαναγυρίσει στα μοσχάρια του ενώ η Γιωργία να συνεχίσει τις δουλειές της.
Φύγαμε με μια ανείπωτη ευχαρίστηση να μας συντροφεύει, γι’ αυτό το χαρούμενο ζευγάρι που συναντήσαμε πάνω στην Ελάτη.
Νάναι πάντα καλά, και να χαίρονται την ζωή τους!
Σημείωση
Ευχαριστώ πολύ την Καίτη Κακαβούλη για την άδεια που μου έδωσε να χρησιμοποιήσω τις υπέροχες φωτογραφίες της.
Μπάμπης Λάζαρης, Γεωπόνος
