Μικρές φτερούγες

Να ξαναθυμηθούμε το γλυκό καλοκαιράκι, έτσι όπως ολόξανθο πρόβαινε στα παιδιάστικά μας μάτια, στις κάτασπρες μικρές ασβεστωμένες μας αυλές!!! (Ποίημα από ανέκδοτη ποιητική μου τριλογία).

ΜΙΚΡΕΣ ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ

Στις ασβεστωμένες μικρές αυλές, π’ ανασταίνει η ζωή,
τα παιδικά χαμογέλια σκορπάνε στο πρώτο φως της μέρας!
Οι χλωροί ήλιοι το παιγνίδισμα ξεκινάνε,
μ’ αντιφεγγιές στο δισκοπότηρο της νιότης…

Πέταξε το πρώτο χελιδόνι, με την έγνοια της μητρότητας στο ράμφος.
Μεθυσμένα άνοιξαν τα πρώτα ρόδα τον πυρετό τους να ξοδιάσουν!
Τα όνειρα της παιδούλας αμαξηλάτες,
στης προσμονής το μαξιλάρι δακρύζουν στη σκέψη της αγάπης…

Η απέραντη θάλασσα φύτεψε τον πρώτο εγωισμό της στα παιδιάστικα μάτια!
Μια μικρή ασβεστωμένη αυλή! Αυλή των θαυμάτων! Κρυσταλλώνει τις μνήμες!
Οι μυστικές πηγές της την έπαρση του καλοκαιριού μεταφέρουν
στις δύσκολες καρδιές, το μεγαλείο που μέσα του κρύβει ο ξανθός Αλωνάρης να νοιώσουν!

Χαίρε λαμπρή, περήφανη οικονομία της κτίσης!
Προχώρα στο μεγάλο βάθος το μαχαίρι!
Να γυρίσει ο ήλιος… Ν΄ ακούσει της αλκής τον λεύτερο ξανασασμό,
της αιώνιας νεότητας, που παντρεύεται το πρώτο φως της μέρας…

Ξεκίνησε η αϋφάντρα μάνα τ’ όνειρο στο στημόνι να χωρέσει…
Αιματόχρωμη σαϊτα με φωτιές να θρέψεις τα παιδιά της! Αείζωα!
Όμοια προφήτης Ηλιού στο Καρμήλιον όρος στην αιώνια νεότητα να βυθισθούν ολόσωμα!
Ρόδα αμάραντα της γενιάς οι κλώνοι, από θεούς κι ανθρώπους παινεμένα!
Μαζί τους κουβαλάνε μια φούχτα γης,
πλασμένη απ’ το πρωτόχωμα με τις χρυσοκίτρινες λαμπηδόνες…

Ξεκίνησε ο λιονταρόψυχος πατέρας τους ρόζους των χεριών του να γλυκαίνει,
με του καντηλιού το λάδι…
Μέσα στα θέρη, όλα να τα μολογήσει, με τον αλέγρο χορό του!
Ζορμπάς καμωμένος! Τις μέρες της δημιουργίας να ψάχνει…

Ένα, δύο, τρία, άπειρα όνειρα, αραδιασμένα στα ογρά του μάτια…
Φωτιές αναβλύζουν, που οι μικροί άγγελοι ταΐζουν τα βυζασταρούδια…
Μικρές φτερούγες! Κάτασπρες αυλές ασβεστωμένες!
Τα τυλιγάδια της νοσταλγίας μας κρατάτε…

Ανέμη η μνήμη τρελλά να χωρέσει στης ζωής το διασίδι…
Με τα μικρά δάχτυλα απαλά σας θωπεύω, τη σκόνη του χρόνου να μεριάσω!
Απ’ το ξύλινο αρμάρι, με τα φιρφιρένια σκεύη, ένα διάφανο κρύσταλλο να πάρω.
Μέσα του τους ροδώνες της ανατολής ν’ αντιφεγγίσω…

Τόσα, μα τόσα χαμογέλια και δάκρυα που να χωρέσουν!
Σε ορθρινές κατανύξεις; Μήπως στων ύπνων τα ονειροφάνταστα πελάγη;
Στην ετοιμόγεννη θάλασσα; Στα στολισμένα με τα λιόφυλλα των κοριτσιώνε στήθη;
Στο ζαχαρόμελο του πρώτου φιλιού της μάνας; Στο ιλαρό φως τ’ Αποσπερίτη;

Στο δεμένο με στάχυα μάτσο των λουλουδιών που έκοψαν οι κόρες,
μέσα απ’ τις αλήθειες του έρωτα ν’ αποστάξουν;
Σταλαματιά – σταλαματιά θα πιώ ολάκερη τη ροή σου χρόνε…
Μαζί σου στα κοφτερά λιθάρια της ακύμαντης ζωής το χορό θα σύρω…