Ορεινή Λευκάδα: Εκεί που μόνο η Φύση ξέρει να δίνει τόση «λαμπράδα στα θαύματά της»!

Στην ορεινή Λευκάδα, πάλι, πριν λίγες μέρες. Εκεί που μόνο η Φύση ξέρει να δίνει τόση «λαμπράδα στα θαύματά της». Ανόθευτη και αρχέγονη ομορφιά. Αψεγάδιαστη, χωρίς επίπλαστα φκιασίδια. Γι΄ αυτό και τόσο αληθινή. Που προσελκύει χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερους επισκέπτες, έστω και περαστικούς λόγω έλλειψης υποδομών. Εκδρομείς, που θέλουν να γνωρίσουν από κοντά την ενδοχώρα του νησιού μας, τους ανθρώπους και τα προϊόντα τους. Τους συναντά κανείς παντού, όση στραβωμάρα κι αν έχει. Ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νησιού μας. Κι όσοι το προσπερνούν αυτό, εσκεμμένα ή αθέλητα, δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία στον τόπο. Ούτε στην όποια μελλοντική του ανάπτυξη.

Στάση για πρωινό καφέ στην Εγκλουβή. Στο πιο ορεινό χωριό της Λευκάδας, που αρχίζει σιγά-σιγά να βγαίνει από τη χειμερία νάρκη και να γεμίζει ξανά με ζωή. Τόσο από κάποιους απόδημους που επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη για να ξεκαλοκαιριάσουν, όσο για και από περαστικούς επισκέπτες του τόπου μας. Φίλεμα αυτή τη φορά ο καφές από τον Μίμη, τον ποιητή, που είχε πιάσει καρέκλα στο καφενεδάκι της Υπαπαντής, στην πλατεία του χωριού με τα αιωνόβια πλατάνια. Μαζί και το «υποβρύχιο» βανίλια. Κάτι σκαριάζει πάλι, αλλά θα το ανακοινώσει όταν έρθει η ώρα, δεν θα τον προκαταλάβουμε.

Ήταν κι η ώρα που έφτασε ο φούρναρης με το φορτηγάκι και το ψωμί. Τον είχαμε συναντήσει λίγο νωρίτερα στα Πλατύστομα. Πιο κάτω σε μια γωνιά, μια ηλικιωμένη γυναίκα του χωριού, ντυμένη με την παραδοσιακή φορεσιά, μιλάει μέσω κινητού τηλεφώνου και Skype με συγγενείς της κάπου στην Αυστραλία. Ποιος θα το περίμενε αλήθεια πριν λίγες δεκαετίες! Είναι κι αυτό ένα από τα καλά της τεχνολογίας.

Στο οροπέδιο του Αϊ Δονάτου και τα περίφημα φακοχώραφα της Εγκλουβής κατόπιν. Και στη συνέχεια πιο ψηλά ακόμη, μέχρι την Ελάτη. Εδάφη γεμάτα πέτρες, δουλεμένα με κόπο και ιδρώτα μέχρι να φανεί το λιγοστό χώμα. Τόποι γεμάτοι πατημασιές αντρίκιες. Ανάλογα με τις εποχές, γρέκι, καταφύγιο αλλά και ορμητήριο των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, στην οποία πρωταγωνίστησε και συμμετείχε καθολικά σχεδόν, με βαρύ τίμημα, το ορεινό αυτό χωριό της Λευκάδας.

Βιότοποι επίσης μιας αξιοθαύμαστης χλωρίδας που θέλει το υψόμετρό της για να ριζώσει. Πολλές μικρές κοιλάδες όπου συνεχίζεται ακόμη μέχρι σήμερα η βιολογική καλλιέργεια της περίφημης φακής. Καταπράσινα τα περισσότερα φακοχώραφα, αφού φαίνεται να έχει γίνει με τα χέρια και το μαχαιράκι το βασανιστικό βοτάνισμα από τα ανταγωνιστικά φυτά. Άλλα πάλι κατακόκκινα από τις παπαρούνες, που φαίνεται να συμβιώνουν σφικτά με τα φυτώρια της φακής, σε σημείο μάλιστα να αναρωτιέσαι για τον κόπο των καλλιεργητών.

Παρότι η μέρα ήταν μουντή και σίγουρα όχι η καταλληλότερη για φωτογράφηση ακολουθεί μια φωτοσειρά με 64 φωτογραφίες, που δεν αποτυπώνει σε καμιά περίπτωση όλη αυτή την ομορφιά της ορεινής Λευκάδας.