Εβδομαδιαία στήλη «Το Κέρας της Αμάλθειας»: «Καλοκαιρινό φεγγαρόφωτο»

Δεν αντέχω τη ζωή στην πολιτεία.

Με τίποτα δεν την αντέχω και το δηλώνω ευθαρσώς!

Δεν ξέρω πώς, αλλά, όποτε αναμειγνύομαι με τον κοσμάκη, γρήγορα χάνω το κέφι μου, φθείρομαι, καταπιέζομαι, ασφυκτιώ.

Μια αηδία με καταλαμβάνει, λες και με δηλητηριάζουνε ένα πράγμα.

Όλοι μας -από το πρωί ως αργά το βράδυ- τρέχουμε σαν τους μισοπάλαβους, λες και δραπετεύσαμε μόλις από τον πολυετή μας εγκλεισμό σε κάποιο φρενοκομείο, για να τα προλάβουμε όλα, τις δουλειές, τις υποχρεώσεις, τα κάθε λογής events που εκτυλίσσονται, τα άπιαστα όνειρά μας.

Φιλοδοξίες, χίμαιρες, μικρότητες, πάθη μας τσιγκλίζουν.

Μέσα στο πολύβουο πλήθος, μέσα στη δράση και τους θορύβους, το ατελείωτο πήγαινε – έλα, μια εμετική ζάλη μόνο κληρονομούμε, μια θολούρα, ένα ανακάτεμα εσωτερικό, ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Λες και μια σκληρή μοίρα μας κατατρώει επίτηδες τις αντοχές.

Δεν είναι ζωή αυτή, να περιφέρεσαι στην ασβεστωμένη πολιτεία σαν νομάς, σα μια απρόσωπη μονάδα, που περνάει απαρατήρητη, λες και δεν υπάρχει, λες και δεν εισπράττει κανένα στοιχείο συγκατάνευσης στη στάση των συνανθρώπων της…

Νομίζουμε πως η ανακατωσούρα μας με τον κόσμο θα μας απελευθερώσει από τις βασανιστικές μας εμμονές, από τη φθορά του χρόνου που έχει επικαθίσει πάνω μας, θα μας αποδεσμεύσει από το ρημαγμένο μας παρόν, από τις κάθε λογής συμβάσεις που μας καταδυναστεύουν και μας κρατούν όμηρους νοσηρών καταστάσεων.

Όχι, όχι, η πολιτεία δεν προσφέρει ψυχική θαλπωρή, δεν είναι το ενδεδειγμένο -όπως εσφαλμένα νομίζουμε οι πιο πολλοί- καταφύγιο, αντιθέτως μας απωθεί αρκετά και μας καταθλίβει ακόμα συχνότερα.

Με τις τόσες μηχανές να μουγκρίζουνε τριγύρω, με το τόσο νέφος και κουρνιαχτό, την πούλβερη και την κόνιδα, όχι πόλο έλξης δεν θυμίζει, αλλά μάλλον κολαστήριο φριχτό.

Τι κάνεις τότε; Πώς αντιδράς;

Αποτραβιέσαι στο ήρεμο περιβάλλον της υπαίθρου, αυτό κάνεις.

Νύχτες κυρίως. Καλοκαιρινές.

Όπως αυτές που διανύουμε τώρα.

Πιάνεις μια θέση σε κάποιο ύψωμα, σε κάποια μοναχική ακτή, σε κάποιο πεζούλι και αγναντεύεις το γαλαξιακό «υφαντό».

Κι αν είσαι και λιγάκι τυχερός, ίσως λουστείς κι από κάποιο φεγγαρόφωτο.

Το καλοκαιρινό φεγγάρι είναι το κάτι άλλο, μάνα μου!

Ένα εξωτικό κοράλλι είναι, ένα εκθαμβωτικό ζαφείρι, καρφιτσωμένο στο πέτο του σούρουπου.

Οι αχτίδες του μοιάζουν με «σταλαγματιά νυχτερινής δροσιάς», όπως λέει και ο Ψυχάρης.

Έτσι όπως απλώνεται σε στεριές και θάλασσες και αγκαλιάζει όλη την πλάση, σου αποδιώχνει κάθε λύπη και βάσανο και περιχύνει στην καρδιά σου γαλήνη και βάλσαμο, ειρήνη και λυτρωμό!

Καταλαμβάνεσαι από μία απερίγραπτη μέθη, από ένα απαράμιλλο ξανάσασμα…

Καταδύεσαι και ανυψώνεσαι σε όμορφες μνήμες, βυθομετράς την ψυχή σου, απελευθερώνεσαι…

Όπως και να το πετύχεις, σε όλες του τις φάσεις, αντανακλά υποβλητικό και μεγαλόπρεπο, αμείλικτο και συμπονετικό.

Σε βοηθά να επανεξετάσεις τη ζωή σου, να αποφορτιστείς συναισθηματικά, να αναπλάσεις τις ευχάριστες θύμησες, να ξορκίσεις τα απωθημένα.

Ξαλαφρώνεις στη θέα του, ανακουφίζεσαι, νιώθεις πιο εύρωστος και υγιής, οπλίζεσαι με μία ακατανίκητη θέληση για ζωή.

Μια παλάμη αχνή σου χαϊδεύει τα μαλλιά, που σαλεύουν αργά στο φύσημα του αγέρα.

Νιώθεις υπερκόσμιος και άυλος σαν αερικό.

Ανανεώνεσαι ένα πράγμα, ανασυντάσσεσαι, πάνω στα παλιά σου ερείπια χτίζεις ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον.

Μεταμορφώνεσαι…

Το φεγγαρόφωτο απαλύνει τα ανεξίτηλα σημάδια του φθοροποιού χρόνου, συνεργεί στην απόδρασή σου απ’ την παρακμή και το τέλμα…

Είναι το καταλληλότερο σκηνοθετικό φόντο για να βυθιστείς στις αναπολήσεις σου.

Το καταλληλότερο φυσικό στοιχείο για να απαλλαχθείς από τον συναισθηματικό σου ίλιγγο.

Οι λωρίδες του κόβουν απότομα, σαν ξυράφι.

Κατατέμνουν κάθε εφιαλτική παραίσθηση που σε στοιχειώνει, κάθε απέχθεια που σε κυριεύει, κάθε φόβο που σε κυβερνά.

Κάτω από τη λάμψη του εξωραΐζεται κάθε κατάρρευση, αποσοβείται κάθε προσωπική χρεοκοπία, αποτρέπεται κάθε περαιτέρω φθορά.

Κάτω από το φέγγος του η κάθε ψυχική ακίδα ή πληγή διαγράφεται αχνά.

Οι δυσάρεστες και οχληρές λεπτομέρειες απαλύνονται.

Πάντως, όσο πιο αμείλικτο είναι, άλλο τόσο πιο ευεργετικό αποδεικνύεται.

Στιλβώνει την ατμόσφαιρα και της προσδίδει μια εξωπραγματική διάσταση.

Ντύνει τα πάντα με μία ολόχρυση άχνα, με μια πάλλευκη αχλύ.

Σε μυσταγωγεί…

Παύεις πια να αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα σε πλατειασμούς σκέψεων και ατέρμονες αυτομαστιγώσεις.

Οι εσωτερικές συγκρούσεις δίνουν τη θέση τους στο δικαίωμα να αποφασίζεις ο ίδιος για τη δική σου ζωή.

Δεν σε αγγίζουν τα επιβεβλημένα «πρέπει» ούτε τα αδιέξοδα «γιατί;».

Δεν παρακαλάς πια, δεν ικετεύεις, ούτε εκλιπαρείς, δεν επικαλείσαι, μ’ άλλα λόγια, κάποια θεία δύναμη για τη σωτηρία σου, αλλά τα αντιμετωπίζεις όλα αυτά σαν ένα «σχήμα λόγου», σαν μικροπαραιτήσεις από τον πόθο σου για εσωτερική μεταβολή και απαλλαγή από τη μονοτονία της βιοπάλης και την πλήξη του καθημερινού μόχθου.

Αισθάνεσαι πως είσαι ένα βουβό πρόσωπο που τη σκηνική του δράση την καθορίζει αποκλειστικά το σεληνόφως.

Δεν κοιτάς τα αντικείμενα γύρω σου με τη δυσπιστία και την επιφύλαξη με την οποία πάντοτε τα έβλεπες, ξεφεύγεις από τους αβάσταγους νόμους της λογικής, αφήνεσαι αποκλειστικά στους δικούς σου ψυχικούς κραδασμούς.

Το καλοκαιρινό φεγγάρι σε βεβαιώνει πως δεν λείπεις, πως είσαι εκεί, πως εξακολουθείς να οραματίζεσαι έναν καινούργιο κόσμο και να προσβλέπεις με ελπίδα στο μέλλον, και δικαιώνει τη μέχρι τώρα ύπαρξή σου.

Σε ανακαινίζει τόσο που νομίζεις πως δεν σε αγγίζει ο χρόνος και οι φθοροποιοί λεπτοδείκτες του.

Εννοείται, βέβαια, πως δεν το λες και λίγο αυτό…

Άλλωστε, όσο κι αν τα εσωτερικά σου κενά είναι βασανιστικά και η ψυχοπαθολογική σου κατάσταση ασθενής, η ανθρώπινη παρουσία δύσκολα καταφέρνει να στα καλύπτει πάντοτε ικανοποιητικά ή να σε καταπραΰνει κατά τι.

Ατενίζοντας το φεγγάρι, όμως, νιώθεις πιο ακμαίος και ρωμαλέος και όσοι ψυχικοί σοβάδες ξεκολλούν ή πέφτουν από τη θέση τους, τώρα στερεώνονται δυνατότερα και επαναστοκάρονται.

Δεν εκπέμπεις πια απελπισία.

Το φεγγάρι παρακολουθεί βήμα βήμα τις αναπάλσεις σου, την έξοδό σου στο φως.

Την κάθε λαχτάρα σου να απεγκλωβιστείς από τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα που σε περικλείνουν στερώντας σου τις μικροχαρές και τις μικροαπολαύσεις της ζωής.

Ρεμβάζεις εκθέτοντας τα άδυτα και τα ιερά σου στον μόνο που δεν πρόκειται ποτέ να σε αγνοήσει ή να αδιαφορήσει για αυτά ˙ το φεγγάρι.

Δεν σε τρομάζουν πια οι μυστηριώδεις και καταθλιπτικές σκιές που σε παίρνουν μονίμως στο κατόπι: τα υπαρξιακά σου προβλήματα, ο παρηκμασμένος αστικός τρόπος ζωής, οι ξεθεμελιωμένες σου ηθικές αρχές, η αναπόφευκτη βιολογική σου φθορά, η προσήλωσή σου στο παλιό και ξεπερασμένο.

Η ενατένιση της σελήνης σου μεταγγίζει ένα συναίσθημα απελευθέρωσης, ένα ξέσπασμα, μία εκτόνωση…

Και έτσι, αφού για κάμποση ώρα σωπάσεις και αυτοελεγχθείς, επανατοποθετούμενος ωριμότερα στα «ανοιχτά» θέματά σου, ύστερα, ολότελα ήσυχος, θα ξανατραβήξεις το δρόμο σου για την πολιτεία, χωρίς έγνοιες ή ενοχές, έχοντας αποτινάξει από απάνω σου οτιδήποτε σε κράταγε πίσω, οτιδήποτε σου επέβαλε τη στασιμότητα ή σου προκαλούσε εσωτερικό αναβρασμό…

Εμπρός για την ύπαιθρο, αδέρφια!

Να αφουγκραστούμε τους πραγματικούς παλμούς της ζωής!

Το καλοκαιρινό φεγγαρόφωτο μας αντέχει όλους στη ράχη του!

Αυτός ο ολοστρόγγυλος πράσινος γλόμπος, ο αναρτημένος στο «ταβάνι» του στερεώματος, θα μας βοηθήσει όσο λίγοι να επανεξετάσουμε τους όρους της ζωής, να εξερευνήσουμε σε βάθος την ψυχή μας, να εξομολογηθούμε για όλα όσα μας καταπιέζουν και ματαιώνουν τη φυγή…

Αποσπαστείτε από τους βραχνάδες της καθημερινότητας και περιηγηθείτε στους λαβυρίνθους των αναπολήσεων και των συνειρμών…

Το κυκλικό φεγγάρι έχει μαγνητική δύναμη και τραβάει πάνω του κάθε ταραγμένη ψυχή…

Ποιος από εμάς δεν θέλει να του προσφέρουν βουβά φτερά που να ανοιγοκλείνουν, ένα πέταγμα λύτρωσης;

Τούτη η πολιτεία κατακαλόκαιρο δεν μας σηκώνει πια… Έλεος!

Ας «ξενιτευτούμε» λίγο στην ύπαιθρο! Στην ελληνική φύση!

Μόνο αν αφεθούμε εξακολουθητικά στις θωπείες του φεγγαριού, θα πάρουμε από τη ζωή όλα εκείνα που η καθημερινότητα μας έκλεψε ύπουλα, όλα εκείνα που μας ανυψώνουν ως είδος και μας κρατούν απρόσβλητους στη ματαιότητα και στη διστακτική έκσταση…

[Φωτό: Vincent van Gogh, βραδινό τοπίο με φεγγάρι (λεπτομέρεια), 1889, Kröller Müller Μουσείο, Ολλανδία]