Σαν σήμερα το 1944 σχηματίζεται κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» με τη συμμετοχή του ΕΑΜ

Τα μέλη της Κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας»

Σαν σήμερα το 1944 σχηματίζεται κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Σε αυτή το ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ (Πανελλήνια Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) εκπροσωπούνται με 6 υπουργούς (τους Α. Σβώλο – Οικονομικών, Γ. Ζέβγο – Γεωργίας, Μ. Πορφυρογένη – Εργασίας, Ν. Ασκούτση – Δημοσίων Έργων και Η. Τσιριμώκο – Εθνικής Οικονομίας) και 1 υφυπουργό (τον Α. Αγγελόπουλο – Οικονομικών).

Η Κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» ήταν προϊόν της Συμφωνίας του Λιβάνου (Μάης 1944) και αντικατόπτριζε το πρόβλημα στρατηγικής του ΚΚΕ την περίοδο της Κατοχής και της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Ως αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί φύτρα εξουσίας (λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη, παιδεία, κ.α.), που θα μπορούσαν αν εξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Γράφει η εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» (Φύλλο της Δευτέρας 4 Σεπτεμβρίου 1944):

«ΚΑΪΡΟΝ 2 – Ωρκίσθησαν σήμερον ενώπιον του αντιβασιλεύοντος πρίγκηπος – Διαδόχου Παύλου τα νέα μέλη της ελληνικής κυβερνήσεως. Εξ αυτών ο κ. Σβώλος ανέλαβε το υπουργείον των Οικονομικών, ο κ. Ασκούτσης το υπουργείον Συγκοινωνίας, κ. Τσιριμώκος εθνικής Οικονομίας, κ. Πορφυρογένης υπ. Εργασίας, κ. Ταλαγάνης ή Ζεύγος το υπ. Γεωργίας και κ. Αγγελόπουλος ως υφυπουργός των Οικονομικών.

Εξ αυτών οι κ.κ. Σβώλος, Ασκούτσης και Αγγελόπουλος αντιπροσωπεύουν την ΠΕΕΑ, οι κ. Πορφυρογένης, Ζεύγος και Τσιριμώκος αντιπροσωπεύουν το ΕΑΜ οι δε κ.κ. Πορφυρογένης και Ζεύγος το ΚΚΕ.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Γ. Παπανδρέου προέβη σήμερον επί τη ευκαιρία της συμπληρώσεως της κυβερνήσεως εις τας ακολούθους δηλώσεις: «Είμαι ευτυχής αναγγέλων εις το Έθνος το χαρμόσυνον γεγονός ότι η πλήρης εθνική μας ενότης συνετελέσθη. Από σήμερον μετέχουν εις την Ελληνικήν κυβέρνησιν και οι αντιπρόσωποι της ΠΕΕΑ, ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Η ημέρα είναι ιστορική και ενθαρρύνει τας ιδιαιτέρας ελπίδας δια το μέλλον της χώρας και του λαού μας. Πολιτικό πρόγραμμα της κυβερνήσεως είναι πάντοτε το εθνικόν συμβόλαιον του Λιβάνου και άμεσον κήρυγμα η πλήρης κατάπαυσις του εμφυλίου πολέμου και η αδελφική συνένωσις όλων των Ελλήνων κατά του βαρβάρου κατακτητού προς ταχίστην απελευθέρωσιν της ιεράς γης και της Ελληνικής Πατρίδος».

Για την είσοδο του ΕΑΜ στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» αναφέρει ο «Ριζοσπάστης» (Φύλλο της Κυριακής 9 Σεπτέμβρη 2001):

Φεύγοντας για το Λίβανο. Από αριστερά Π. Ρούσος, Αλ. Σβώλος, Στέφανος Σαράφης – Οι υπουργοί της «Εθνικής» Κυβέρνησης στο Φουρνά: Γιάννης Ζεύγος και Θεμιστοκλής Τσάτσος

Το Συνέδριο του Λιβάνου και οι αποφάσεις του

Το συνέδριο του Λιβάνου άρχισε στις 17 Μαΐου του 1944 και τελείωσε στις 20 του ιδίου μήνα. Στις εργασίες του συμμετείχε η αντιπροσωπεία των βουνών και όλος σχεδόν ο παλιός αστικός πολιτικός κόσμος. Εκτός από την ΠΕΕΑ, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ που είχαν λαϊκή δύναμη πίσω τους κανένας άλλος δεν μπορούσε να ισχυριστεί ότι εκπροσωπούσε κάτι περισσότερο από τον εαυτό του ή μικροομάδες που, όμως, καμιά απήχηση δεν είχαν στο λαό. Κι όμως σ΄ αυτό το συνέδριο, η δύναμη του ΕΑΜ υποτάχθηκε στην αδυναμία και στην ανυπαρξία των άλλων που μόνη δύναμή τους είχαν τη στήριξη της Μ. Βρετανίας. Τελική κατάληξη του συνεδρίου ήταν το περιβόητο «Συμβόλαιο του Λιβάνου», το οποίο υπέγραψαν όλες οι πλευρές.

Το «συμβόλαιο» αυτό καταδίκαζε το κίνημα της Μ. Ανατολής ως «έγκλημα κατά της πατρίδος» και προέβλεπε, μελλοντικά, τη δημιουργία «εθνικού στρατού, ο οποίος θα είναι απηλλαγμένος πάσης επιρροής κομμάτων, θα ανήκει μόνο εις την πατρίδα και θα υπακούει εις τας διαταγάς της κυβέρνησεως». Επίσης γινόταν λόγος για «κατάργηση της τρομοκρατίας εις την ελληνικήν ύπαιθρον», αλλά και στις πόλεις, γεγονός που σήμαινε ευθεία βολή κατά του ΕΑΜ. Καταγραφόταν, βεβαίως, η διαφωνία της αντιπροσωπείας των βουνών με τον όρο «τρομοκρατία», αλλά αυτό σε τίποτα δεν άλλαζε την ουσία. Ακόμη αφηνόταν αόριστο το πότε και αν κλιμάκιο της κυβέρνησης θα ανέβαινε στα βουνά.

Το χειρότερο δε είναι ότι προβλεπόταν «η εξασφάλισις, κατά την προσεχή από κοινού μετά των συμμαχικών δυνάμεων απελευθέρωσιν της Πατρίδος, της τάξεως και της ελευθερίας του ελληνικού λαού…». Με αυτή τα διατύπωση εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωριζόταν στους Αγγλους το δικαίωμα να επεμβαίνουν σε κάθε εσωτερική ελληνική υπόθεση, αφού από κοινού με τους συμμάχους θα εξασφαλιζόταν όχι μόνο η απελευθέρωση, αλλά και η τάξη της χώρας.

Στο «Συμβόλαιο» το πολιτειακό αντιμετωπιζόταν εντελώς αόριστα χωρίς να προβλέπεται καμιά δέσμευση. Αόριστα έμπαινε επίσης και το ζήτημα της διάρκειας της κυβέρνησης. Ακόμη δεν προβλεπόταν καμιά καταγγελία για τα τάγματα ασφαλείας, την κατοχική κυβέρνηση του Ι. Ράλλη και τους συνεργάτες των Γερμανών. Υπήρχε μόνο μια αόριστη αναφορά για προδότες της πατρίδας. Τέλος, γινόταν λόγος για «τη δημιουργία μιας νέας ελευθέρας και μεγάλης Ελλάδας».

Στο Λίβανο, επίσης, συμφωνήθηκε και ο συσχετισμός δυνάμεων στην κυβέρνηση, τα υπουργεία δηλαδή που θα έπαιρνε κάθε δύναμη. Για την ΠΕΕΑ, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ συμφωνήθηκε να δοθούν 5 υπουργεία σε σύνολο 14 ή 15.

Με τέτοιο, λοιπόν, πολιτικό πρόγραμμα θα προχωρούσε η κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας». Αλλά η συγκρότησή της σε πλήρη σύνθεση, με τη συμμετοχή δηλαδή και των ΕΑΜιτών υπουργών, δεν έγινε χωρίς αντιδράσεις και δυσκολίες.

Η Συμφωνία του Λιβάνου και η στάση του ΕΑΜικού κινήματος

Η Συμφωνία του Λιβάνου, δηλαδή το λεγόμενο «Εθνικό Συμβόλαιο», γνωστοποιήθηκε στην κατεχόμενη και ελεύθερη Ελλάδα από τους ραδιοσταθμούς του Λονδίνου και του Καΐρου και η αρχική, τουλάχιστον, αντίδραση τόσο των απλών αγωνιστών όσο και της ηγεσίας του ΕΑΜικού κινήματος ήταν κάθετα αρνητική. Στη συνέχεια όμως η στάση αυτή τροποποιήθηκε, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι ορέξεις των Αγγλων και του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου που έδρευε στη Μέση Ανατολή. Ο Γ. Παπανδρέου μάλιστα, κατ΄ εντολή των Εγγλέζων, με γράμματα και ραδιοφωνικές ομιλίες άρχισε να ασκεί έντονες πιέσεις και να εξαπολύει επιθέσεις στο ΕΑΜ, απαιτώντας να ορίσει αμέσως τους υπουργούς του και να συμμετάσχει χωρίς όρους στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας». Το χειρότερο δε όλων είναι πως στην κατεύθυνση της υποχώρησης πίεζε την ηγεσία του ΕΑΜικού κινήματος και η αντιπροσωπεία του που είχε υπογράψει τη Συμφωνία του Λιβάνου. Έτσι η υποχώρηση δεν άργησε να έρθει.

Σιγά- σιγά η κριτική προς τη Συμφωνία έπαψε να υφίσταται και ως μόνο όρο για τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» το ΕΑΜ, το ΚΚΕ και η ΠΕΕΑ έθεταν την αντικατάσταση του Γ. Παπανδρέου από τη θέση του Πρωθυπουργού. Μαζί τους συμφωνούσε και ο Σ. Βενιζέλος, ο οποίος σε συνάντησή του με τον Αλ. Σβώλο δε δίσταζε να προτείνει στην ΕΑΜική ηγεσία να θέσει με τον πιο επίσημο τρόπο θέμα αντικατάστασης του Παπανδρέου, πράγμα που έγινε και συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση των Άγγλων.

Η βρετανική κυβέρνηση ούτε που ήθελε να ακούσει για ενδεχόμενη αλλαγή του προστατευομένου της. Ο Τσόρτσιλ, μάλιστα, έγραφε, στις 6 Αυγούστου του 1944, στον υπουργό του επί των Εξωτερικών Α. Ίντεν: «Και, βέβαια, πρέπει να πούμε στον Παπανδρέου ότι οφείλει να παραμείνει πρωθυπουργός και να τους αψηφήσει όλους… Δεν μπορούμε να φέρνουμε έναν άνδρα στην εξουσία, όπως κάναμε με τον Παπανδρέου, και μετά να τον αφήνουμε να ριχτεί στους λύκους με τα πρώτα ουρλιάγματα των αθλίων Ελλήνων ληστών… Είτε υποστηρίζουμε τον Παπανδρέου, στην ανάγκη χρησιμοποιώντας και βία, όπως έχουμε συμφωνήσει, ή παύουμε να ενδιαφερόμαστε εντελώς για την Ελλάδα». Η ωμή αυτή επέμβαση των Άγγλων έφερε αποτελέσματα.

Πρώτοι υποχώρησαν οι αστοί πολιτικοί στο Κάιρο, που είχαν αντιταχθεί στο πρόσωπο του Παπανδρέου. Ετσι στις 10 Αυγούστου του ΄44 οι Βενιζέλος, Μυλωνάς, Σακαλής και Ρέντης με τηλεγράφημά τους ενημέρωναν την ΠΕΕΑ: «Συνεπεία επισήμου εμπιστευτικής ανακοινώσεως Αγγλικής κυβερνήσεως, μη δεχομένης αλλαγήν Προέδρου Κυβερνήσεως παραμονάς απελευθερώσεως, κόμματα φιλελευθέρων, προοδευτικών, αγροτικών, δημοκρατικών, ποιούνται τελευταίαν έκκλησιν όπως αποστείλετε αντιπροσώπους σας καταλάβουν θέσεις των εν τη κυβερνήσει, ως έχει σήμερον. Εν εναντία περιπτώσει, αναλαμβάνετε τεραστίας ευθύνας απέναντι του έθνους εις στιγμήν που η εθνική ενότης είναι υπέρ ποτέ άλλοτε απαραίτητος προς αντιμετώπισιν των μεταπολεμικών προβλημάτων και επούλωσιν των εκ του πολέμου πληγών».

Η ΕΑΜική ηγεσία κάμφθηκε, χωρίς να προβάλει την παραμικρή αντίσταση. Στο απαντητικό της τηλεγράφημά προς τους Βενιζέλο, Μυλωνά, Σακαλή και Ρέντη -αλλά και προς τη κυβέρνηση του Καΐρου- ανέφερε: «Σταθμίσαντες καλώς σημασίαν επισήμου ανακοινώσεως ως προς τον Πρόεδρον Κυβερνήσεως αναγκαζόμεθα να δηλώσωμεν ότι δεν επιμένομεν αλλαγή Πρωθυπουργού στοπ. Παρακαλούμεν μεριμνήσετε ταχυτέραν έλευσιν αυτόθι υπουργών μας στοπ. Θεωρούμεν αναγκαίον και σκόπιμον αποφευχθούν Κυβερνητικαί δηλώσεις εν τω μεταξύ στοπ. Διά ΠΕΕΑ στοπ. Σβώλος. στοπ. Διά ΕΑΜ στοπ. Παρτσαλίδης στοπ. Διά ΚΚΕ στοπ. Σιάντος…». Από κει και μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Πώς αποφασίστηκε και πώς αιτιολογήθηκε η υποχώρηση

Το ΚΚΕ, ουσιαστικά, αποδέχτηκε τη Συμφωνία του Λιβάνου, περιορίζοντας το όλο πρόβλημα στο ζήτημα της αντικατάστασης του Γ. Παπανδρέου, στη συνεδρίαση της ΚΕ του που έγινε στις 2-3 Αυγούστου του 1944. Ο γραμματέας της ΚΕ του κόμματος, όμως, Γ. Σιάντος είχε εγκρίνει τη Συμφωνία του Λιβάνου για λογαριασμό του Κόμματος, με την ομιλία που έκανε στην ΠΕΕΑ, λίγες μέρες πριν τη συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΕ, στις 27 Ιούλη του 1944, λέγοντας μεταξύ άλλων:

«Επειδή πιστεύουμε τόσο ειλικρινά στην ανάγκη της ενότητας, γι΄ αυτό δηλώνω ότι η συμφωνία του Λιβάνου και η δράση της αντιπροσωπείας μας τόσο στο Λίβανο, όσο και στο Κάιρο, είναι μέσα στην πολιτική μας γραμμή»… Στην ίδια συνεδρίαση της ΠΕΕΑ ο Σιάντος αποδέχτηκε και την πρόταση του Αλ. Σβώλου που περιόριζε το όλο πρόβλημα με τη συμφωνία του Λιβάνου στο αίτημα της αντικατάστασης του Γ. Παπανδρέου. Χωρίς αμφιβολία, η στάση αυτή του Σιάντου, πριν αποφανθούν τα όργανα του κόμματος προκαταλάμβανε τις αποφάσεις των τελευταίων και δεν τους άφηνε πολλά περιθώρια να κινηθούν διαφορετικά. Επίσης, η ουσιαστική αποδοχή της συμφωνίας του Λιβάνου κι ο περιορισμός των αντιρρήσεων αποκλειστικά στο πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου αντικειμενικά προετοίμαζε το έδαφος για αποδοχή και του Παπανδρέου, αφού υπήρχε αποδοχή του πολιτικού πλαισίου, πάνω στο οποίο θα στηριζόταν η περιβόητη κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας».

Κι όντως το ΕΑΜικό κίνημα δεν άργησε, όπως προαναφέραμε, να αποδεχτεί και τον Παπανδρέου, ενώ το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δικαιολόγησε στις κομματικές οργανώσεις ως εξής αυτή την εξέλιξη: «Το ΠΓ θεώρησε ότι το Κόμμα μας δεν επιτρέπεται να μείνει έξω από την Κυβέρνηση. Μια τέτοια στάση θα ενίσχυε ακριβώς εκείνες τις άκρες μερίδες που κάνουν το παν για να ματαιώσουν την ενότητα και να επιβάλουν αντιλαϊκό καθεστώς με πρόκληση του ανοιχτού εμφυλίου πολέμου… Η είσοδός μας πείθει τα πλατιά στρώματα του λαού για την ειλικρίνεια της πολιτικής της εθνικής ενότητας που ακολουθούμε σ΄ όλη τη διάρκεια του εθνικού αγώνα. Αφοπλίζει την προπαγάνδα των πιο αντιδραστικών κύκλων. Βοηθάει στο σπάσιμο της διεθνούς απομόνωσης και κατασυκοφάντησης του αγώνα μας. Μας δίνει νέες δυνατότητες πάλης για την ενίσχυσή του. Φέρει σύγχυση στο στρατόπεδο των τρομοκρατικών αντιπάλων οργανώσεων. Μας βοηθάει να ανασυγκροτήσουμε τις λαϊκές δυνάμεις σε νέα ανώτερη βάση».

Έτσι οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΕΑΜικού κινήματος είχαν μπει στη δίνη μιας σειράς απαράδεκτων υποχωρήσεων, απέναντι στους Άγγλους και στην ντόπια ολιγαρχία που συνεχίστηκε με την υπογραφή τη Συμφωνίας της Γκαζέρτας στις 26 Σεπτεμβρίου 1944. Βεβαίως, η συνέχεια είναι γνωστή, αφού η αγγλική επέμβαση μετά την απελευθέρωση άνοιξε το δρόμο της στήριξης και ενίσχυσης του αστικού κόσμου και του δικού του καθεστώτος την Ελλάδα.

(Πηγές: 902.gr, «Ελευθερία», «Ριζοσπάστης»)