Η ταλαιπωρία μιας σύνταξης εν έτει 2017…

Η αδερφή μου Μαρία πάσχει από ρευματοπάθεια που το περιώνυμο ΕΦΚΑ εβαθμολόγησε με 80%. Έχει σημασία που το αναφέρω. Θα δείτε παρακάτω γιατί. Στην ευλογημένη αυτή χώρα όταν κάποιος διαπιστώνεται με 80% αναπηρία υποχρεούται να περνάει κάθε τρία χρόνια Επιτροπή για να βεβαιωθούν οι αρμόδιοι ότι το κομμένο χέρι ή πόδι δεν ξαναφύτρωσε, ότι δεν κατήλθε στη γη ο Ιησούς να δώσει το φώς σε τυφλούς (Όχι Ζακυνθινούς, σ’ αυτούς έδωσαν οι πολιτικοί και φως και τζιπ), ότι οι σχιζοφρενείς δεν θεραπεύτηκαν κ.λ.π, κ.λ.π.

Έτσι λοιπόν μας έστειλαν χαρτί ότι η Επιτροπή θα έστρωνε το κόκκινο χαλί στην αδερφή μου στις 17 Μαρτίου του 2017. Ήσυχες πια γιατί γνωρίζουμε ότι όταν το φιλικό μας κράτος λέει κάτι το εννοεί, πηγαίνουμε τέλος Φεβρουαρίου στο ΑΤΜ να παραλάβουμε την πετσοκομμένη. No honey, no money.

Λέμε, δεν θα τα έβαλαν ακόμα γιατί που να προλάβουν και ξαναπάμε σε τρεις ώρες. Τίποτε. Επειδή εμένα (δόξα τω θεώ) το ένστικτό μου σκίζει ακόμα πρωί-πρωί την επομένη νάμαστε στο πρώην ΙΚΑ που εξελίχθηκε σε ΕΦΚΑ.

Ύστερα από αναμονή ωρών -γιατί το καλό πάντα αργεί- ρωτήσαμε γιατί δεν υπάρχει σύνταξη. Μα δεν πέρασε Επιτροπή η κ. Παξινού. Ψύχραιμες ακόμα λέμε «μα μας είχατε ειδοποιήσει ότι περνάει στις 17-3-17». «Α, αυτό άλλαξε», μας λέει ο υπάλληλος. «Και μεις πώς θα το ξέραμε μια και δεν μας πληροφορήσατε;» Ουδεμία απάντησις.

Τέλος πάντων, ο υπάλληλος, που δεν θα τον χαρακτήριζα και εξαιρετικά προηγμένο πνεύμα μας λέει (ως να ήταν κάτι απλό) να ξανακάνουμε όλη την διαδικασία από την αρχή -εξετάσεις εξονυχιστικές, πέρα-δώθε διατυπώσεις- και να του τις φέρουμε το συντομότερο. Δεν ξέρετε τι σημαίνει αυτό και να μην το μάθετε ποτέ. Απίστευτο τρεχαλητό. Και από πάνω θέλουν η ρευματολόγος να πάει στο ΚΕΠ να πιστοποιήσει το γνήσιο της υπογραφής της. Έγινε και αυτό.

Ύστερα από 15 μέρες μαζέψαμε όλη την χαρτούρα και νάμαστε πάλι. Τώρα κληρωθήκαμε σε άλλον υπάλληλο. Αραδιάζουμε οι καλές σου το χαρτομάνι πάνω στον πάγκο του, ρίχνει μια ματιά και λέει την φράση που σκοτώνει: «Γιατί τα κάνατε όλα αυτά; Δεν χρειαζόταν. Έχετε περάσει τρεις φορές Επιτροπή. Τώρα το μόνο που χρειαζόταν ήταν να ζητήσετε να γίνει μόνιμη η σύνταξη γιατί τα πρώτα χρόνια είναι προσωρινή».

Σας ερωτώ: Ποία η θέσις μας;

Μας λέει «κατεβείτε στο ισόγειο και κάνετε αίτηση για να γίνει μόνιμη η σύνταξη». Μαζεύουμε το άχρηστο πια χαρτομάνι και κατεβαίνουμε στο ισόγειο όπου μια λιγομίλητη υπάλληλος δέχεται τις αιτήσεις. Μας λέει «Ωραία, σε δυο μήνες θα πάρετε την σύνταξη». Εμείς όταν ακούμε τόσο αισιόδοξα μηνύματα από κρατικούς υπαλλήλους μάλλον ανησυχούμε, παρά εφησυχάζουμε. Όμως δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτε άλλο από το να αναμένουμε να έρθει η απόφαση.

Και η πολυπόθητος έρχεται 15 Μαΐου. Την βουτάμε παραμάσχαλα και τρέχουμε. Θα ήμουν πολύ επιεικής αν τον συγκεκριμένο υπάλληλο στο Μητρώο τον ονόμαζα ΗΛΙΘΙΟ. Πρώτον γιατί έψαξε όλα τα αρχεία του κράτους για τα βρει την απόφαση, ύστερα από μισή ώρα έρχεται και μας λέει «αχ πήρα λάθος φάκελο», ξαναπάει στα ενδότερα και επιστρέφει με τον δικό μας φάκελο. Κοιτάζει, συγκρίνει και λέει «Εντάξει». «Τι εντάξει», του λέω. Κύριε δεν ήρθαμε εδώ για να διαπιστώσουμε ότι γνωρίζετε γραφήν και ανάγνωσιν.

Πότε θα πάρουμε τα λεφτά;» «Α, αυτό δεν το ξέρω», απαντάει και θέλω να τον πατήσω κάτω διότι είμαι και ήρεμη και καλοπροαίρετη και χιούμορ διαθέτω αλλά είμαι και Λέων και όταν τα πάρω ξυπνάει μέσα μου η ζούγκλα και όλα εκείνα τα ένστικτα που επικαλύπτονται από τον πολιτισμό.

Επειδή ο ανθρωπάκος είδε ότι γυάλισε επικίνδυνα το μάτι μου ρώτησε μια υπάλληλο δίπλα του. «Το τέλος Αυγούστου» απήντησε αυτή.

Δεν θα μιλήσω για το ενδιάμεσο διάστημα γιατί το περάσανε ευχόμενες τα καλύτερα στους κυβερνώντες (πρώην και επόμενους), στα σόγια τους, και έχω εμπιστοσύνη στην ικανότητά σας να μαντέψετε το «ευχολόγιο». Ομάς καταφθάνει το τέλος Αυγούστου και σύνταξη γιοκ. Άντε πάλι στο άντρο της βλακείας.

Και τι ανακαλύπτουμε εκεί ως νέοι Κολόμβοι; Ότι δεν μας έχουν περάσει στο σύστημα από λάθος δικό τους. Όποιος δεν ήταν εκεί, εκείνη την ημέρα έχασε. Γιατί δεν γυάλισε απλώς το μάτι μου. Λύθηκε η γλώσσα μου και ούτε ξέρω και γω τι άκουσαν σε πολύ υψηλά ντεσιμπέλ. Φώναζα: Είσαστε γελοίοι. Η Ζιμπάμουε, η Ζουαζιλάνδη γελάνε μαζί σας. Θέλετε τρεις χιλιάδες χρόνια για να φτάσετε την Ζιμπάμπουε. Τα λεφτά δεν είναι του Τσίπρα, ούτε του Σαμαρά, ούτε του Μητσοτάκη. Είναι του κόσμου και σεις που πληρωνόσαστε από μας, μας φέρεστε σας να μας κάνετε χάρη. Μας δίνετε τα λεφτά μας σαν να τα στερείστε εσείς. Κι αυτό το μαγαζάκι της κεντρικής οδού εμείς το πληρώνουμε». Το φιλοθεάμον κοινό μόνο που δεν χειροκροτούσε.

Η διευθύντρια όμως που επισκεφθήκαμε αμέσως είχε μάθει στον πέμπτο όροφο τι έγινε στον δεύτερο και μας είπε θα κάνει τα πάντα για να πάρουμε χρήματα το συντομότερο. Ξέχασα να σας πω ότι τώρα τα αναδρομικά τα δίνουν λίγα-λίγα. Λίγα τώρα, λίγα πιο μετά και πάει λέγοντας.

Ήταν ημέρα Πέμπτη και μας υποσχέθηκε ότι μέχρι την ερχόμενη Πέμπτη θα έχουμε πληρωθεί. Τρίτη πρωί νάσου ο ηλίθιος στο τηλέφωνο. «Κυρία Παξινού να έρθετε να πάρετε την επιταγή». Ούτε κατά διάνοιαν αυτά που οφείλουν, αλλά στην Ιθάκη λένε ΑΠΟ ΚΑΚΟ ΧΡΕΟΦΕΙΛΕΤΗ ΚΑΙ ΣΑΚΚΙ ΑΧΥΡΑ.
Και φθάνουμε στο χθες. Πάλι σύνταξη δεν υπάρχει. Θα κάνω υπομονή μια-δυο μέρες.

ΕΛΕΝΗ Θ. ΠΑΞΙΝΟΥ

(Πηγή: ithacanews.gr)