Αμμόκαμπος Εγκλουβής: Εδώ όπου ανθεί το φθινοπωρινό ρείκι…
Ευωδιάζει από το άνθος των ρεικιών ο Αμμόκαμπος της Εγκλουβής. Ναι καλέ, εκεί που σκόπευαν πριν λίγο καιρό οι της δημοτικής Αρχής να κάνουν το ΧΥΤΥ. Το ροζ ρείκι (Ερείκη η σπονδυλανθής, Εrica manipuriflora) είναι εδώ ψηλά, την εποχή αυτή, ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς της φθινοπωρινής χλωρίδας. Κι ας καμώνονται πως το συναγωνίζονται τα κολχικά και οι στερνμπέργκιες. Ροζ αποχρώσεις παντού, που δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες, γιατί και στραβός να ΄ναι κανείς, θα νιώσει το άρωμα στα ρουθούνια του.
Βγαίνει στα πιο απίθανα σημεία. Κυριολεκτικά μέσα στις πέτρες. Επειδή δε είναι και ένα από τα μελισσοκομικά φυτά κάποιοι μελισσοπαραγωγοί έχουν μεταφέρει στο μέρος αυτό, λόγω και της εύκολης πρόσβασης, τα μελίσσια τους. Και επειδή είχαν κλαπεί πριν κάμποσο καιρό οι κυψέλες κάποιου ντόπιου, όπως εκ των υστέρων μάθαμε, μας λύθηκε και η απορία για τη φύλαξή τους με GPS που είδαμε κάπου.
Ως προς τις μαντριγούρες (μανιτάρια) οι Εγκλουβησάνοι έχουν μάθει από τους παλιούς και συλλέγουν ένα μόνο εδώδιμο είδος που καρποφορεί επίσης τώρα. Ως εκ τούτου ισχύουν για τη συλλογή τους όσα είχαμε γράψει παλιότερα: κανόνας είναι αυτός που λέει, ότι μαζεύουμε για τροφή μόνο τα είδη, των οποίων τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα. Η παραμικρή αμφιβολία είναι λόγος απόρριψής τους. Και καλό είναι να έχουμε πάντα κατά νου την παροιμία: «όλα τα μανιτάρια τρώγονται μερικά όμως μόνο μια φορά».
Το ρεικόμελο (είναι το φθινοπωρινό και το ανοιξιάτικο, διαφορετικό το ένα από το άλλο) τώρα έχει γίνει της μόδας τελευταία και προτιμάται από το θυμαρίσιο και το ανθόμελο. Όπως σημειώνει η Καλλιόπη Πατέρα στην «Κ» το ελληνικό ρεικόμελο έχει κερδίσει διεθνή βραβεία ποιότητας σε διαγωνισμούς όπως οι: iΤQi (international Taste and Quality Institute) στις Βρυξέλλες, Great Taste Awards στο Λονδίνο, BIOL Miel στην Ιταλία για τα βιολογικά μέλια.
Προσθέτει δε ότι το φθινοπωρινό ρεικόμελο έχει σχεδόν χάλκινο χρώμα, έντονο άρωμα με νότες καραμέλας, γαιώδεις και «ξύλινες», και υπόπικρη γεύση. Προέρχεται από την ερείκη τη σπονδυλανθή (Εrica manipuriflora), έναν θάμνο με μοβ λουλούδια που ανθίζει το φθινόπωρο και προμηθεύει τις μέλισσες με την τελευταία γύρη που θα βρουν πριν τον χειμώνα.
Ενώ το ανοιξιάτικο ρεικόμελο, με υπόγλυκη γεύση, έχει χρώμα κεχριμπαριού -συχνά προς το κοκκινωπό- και έντονο άρωμα με φρουτώδεις νότες. Τα χαρακτηριστικά οφείλονται στη γύρη της ερείκης της δενδρώδους (Εrica arborea), ενός ξυλώδους θάμνου που μπορεί να φτάσει ακόμη και τα 3 μέτρα ύψος. Ανθίζει την άνοιξη και τα άνθη του είναι λευκά.
Φωτογραφικό άλμπουμ με 16 φωτογραφίες