Εκδήλωση μνήμης και τιμής στον φοιτητή Κώστα Γεωργάκη (Φωτό+VIDEO)

Από τα πρωτοβάθμια εκπαιδευτικά σωματεία με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου

Με αφορμή την επέτειο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου τα πρωτοβάθμια σωματεία των καθηγητών και των δασκάλων-νηπιαγωγών διοργάνωσαν την Πέμπτη 16 Νοέμβρη 2017, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μουσικού Σχολείου Λευκάδας, εκδήλωση μνήμης και τιμής στον Κερκυραίο φοιτητή Κώστα Γεωργάκη, με καταγωγή από το Πινακοχώρι Λευκάδας, που αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στην πλατεία Mατεότι της Γένοβας διαμαρτυρόμενος για το δικτατορικό καθεστώς στην Ελλάδα.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με τις αναγνώσεις από τον πρόεδρο της τοπικής ΕΛΜΕ Θανάση Πουτόκα και τον πρόεδρο του Συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ “Άγγελος Σικελιανός” Άρη Ροντογιάννη των ανακοινώσεων που εξέδωσαν τα σωματεία τους για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με τον πρώτο να καλεί συγχρόνως στο αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο που διοργανώνει απόψε στις 6.30 μ.μ. στον Αη Μηνά το Εργατικό Κέντρο Λευκάδας-Βόνιτσας.

Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Κώστας Παπούτσης, ερευνητής και συγγραφέας του βιβλίου «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΝΑΙ – ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1996 και επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις «Κωσταντίνος» (ISBN 960-85827-1-7). Η Κατερίνα Γεωργάκη, αδερφή του Κώστα Γεωργάκη, δεν μπόρεσε τελικά να παραβρεθεί στην εκδήλωση λόγω των καιρικών συνθηκών, όπως ειπώθηκε από τους διοργανωτές.

Ο κ. Παπούτσης αφού ευχαρίστησε τους διοργανωτές για την πρόσκληση είπε ότι την τελευταία φορά που βρέθηκε στη Λευκάδα ήταν πριν περίπου 20 χρόνια -τον Μάη του 1997- όταν παρουσιάστηκε στα Λαζαράτα το βιβλίο του για τον Κώστα Γεωργάκη και ευχαρίστησε τον Ανδρέα τον Παπαδόπουλο που έψαξε για να τον βρει, αλλά και τον Γεράσιμο Γληγόρη, τον Κώστα Λάζαρη και όλους τους υπόλοιπους που είχαν συμβάλλει στην εκδήλωση την εποχή εκείνη. Πρόσθεσε, μεταξύ άλλων στη συνέχεια:

«Όταν αυτοπυρπολήθηκε ο Κώστας Γεωργάκης ήμουν μόνο οκτώ χρονών. Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένειά του που μου έκανε μεγάλη τιμή να μου εμπιστευθεί τη μνήμη του παιδιού της. Την υπόθεση Γεωργάκη, εφόσον ήμουν οκτώ χρονών και δεν μπορούσα να ακούσω τα άρματα μάχης στην Αθήνα από το μικρό μου χωριό την Αχαράβη, ήταν επόμενο να την δω από την ανθρωπιστική πλευρά. Ένα ξεχασμένο γεγονός, σκουριασμένο στη λήθη, το οποίο εύκολα ξεμπρόστιαζε, να το πω λαϊκά, ο καθένας. Ότι αυτός ήταν τρελός, ότι ήταν παρανοϊκός – ότι αυτά τα πράγματα τα κάνουν οι παρανοϊκοί άνθρωποι. Αυτές τις ακραίες φράσεις. Οι υπερβάσεις, όμως, θεωρούνται υπερβάσεις μόνο όταν γίνονται από θνητούς κι όχι από ημίθεους ή θεούς. Εκεί είναι η διαφορά…

Η πράξη του Γεωργάκη, και για καθένα που αυτοπυρπολείται, είναι οικουμενικές. Δεν στέκονται στα στενά πλαίσια του κομματικού ή του παραταξιακού. Είναι πράξεις που αγγίζουν την κοινωνική αδικία, το σπαρακτικό και τη λαχτάρα. Αυτό είναι το τρίπτυχο που δυστυχώς καταφέραμε με την ανοχή μας όλοι εμείς, που θέλουμε να βγάλουμε την ουρά μας απ΄ έξω, να έχουμε σήμερα αυτή τη κατάντια που μας έχει φέρει η κοινωνία που ζούμε. Και η κοινωνία είμαστε εμείς, μην το ξεχνάμε… Η ακραία αυτή πράξη δεν είναι προς μίμηση. Αυτό δεν το λέω για τους μεγάλους, αλλά περισσότερο για να το ακούσουν τα παιδιά που βράζει το αίμα τους. Δεν αλλάζει ο ρους της ιστορίας. Δυστυχώς, μακάρι να μπορούσε να αλλάξει. Όμως, εδώ μένουν οι ιδέες, οι οποίες δεν πεθαίνουν εύκολα. Το απόσταγμα της θυσίας του Κώστα Γεωργάκη είναι αυτό που λέμε δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να ενεργώ και να πράττω σαν ένα ελεύθερο άτομο, όπως έγραψε στον πατέρα του. Η πράξη αυτή συγκλόνισε την Ιταλία, η οποία κινητοποιήθηκε, μάλιστα και με γενική απεργία… Ο Κώστας Γεωργάκης είναι ο πρώτος που θυσιάστηκε έμπρακτα ενάντια στο φασισμό στην πατρίδα μας. Μετά ακολούθησαν όλοι οι άλλοι…».

Ακολούθησε η προβολή ενός ντοκιμαντέρ που δημιούργησε το 1997 ο Κ. Παπούτσης με υλικό που είχε συλλέξει -και συνεχίζει να το κάνει-, ύστερα από επίμονη έρευνα σε υπόγεια, σοφίτες και αρχεία, όπως χαρακτηριστικά είπε, και με την βοήθεια πολλών ανθρώπων που του εμπιστεύθηκαν ότι υλικό είχαν στα χέρια τους για τον Κώστα Γεωργάκη. Στο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνονται επίσης πλάνα του ιταλικού καναλιού Rai από την κηδεία που έγινε στη Γένοβα. Είναι χαρακτηριστικό ότι Κώστας Γεωργάκης έμεινε για τέσσερις μήνες άταφος, λόγω εσκεμμένων κωλυσιεργιών της Χούντας, μέχρι να επιτραπεί μέσα σε άκρα μυστικότητα η μεταφορά της σωρού του στην Κέρκυρα και να ενταφιαστεί τελικά στο Α΄ Νεκροταφείο.

Η Κέρκυρα τον έχει τιμήσει με τον ανδριάντα του και την ονοματοδοσία μιας πλατείας που φέρει το όνομά του, ενώ πρόσφατα, στις 15 Ιουνίου 2017, σε ειδική εκδήλωση που συνδιοργάνωσαν ο Δικηγορικός Σύλλογος Κερκύρας και η Επιτροπή Διοίκησης και Διαχείρισης του Δικαστικού Μεγάρου, δόθηκε το όνομά του σε μια από τις αίθουσας του Δικαστικού Μεγάρου. Στην εκδήλωση αυτή είχαν επίσης τιμηθεί και κοσμούν με τα ονόματά τους δύο ακόμη αίθουσες των δικαστηρίων, ο αρεοπαγίτης Αντώνης Μιχαλακέας, που είχε συλληφθεί και βασανιστεί από τη Χούντα, και ο Παναγιώτης Γίδας, μέλος της 12μελούς επιτροπής του ΕΑΜ Κέρκυρας, ανακριτής και ειδικός επίτροπος δοσίλογων την μετακατοχική περίοδο. Για τον τελευταίο ο τότε κυβερνητικός αντιπρόσωπος Ιονίων Νήσων Λ. Μακάς είχε διατάξει τη μετάθεσή του στη Λευκάδα, αλλά ο πρωτοδίκης αρνήθηκε να υπακούσει και τον Δεκέμβρη του 1944 συνελήφθη από άνδρες του ΕΔΕΣ και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια με αποτέλεσμα να πεθάνει λίγες μέρες αργότερα.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε μοναδικά με αφιέρωμα σε τραγούδια του αντιδικτατορικού αγώνα και άλλα που επιμελήθηκαν και παρουσίασαν εκπαιδευτικοί και μαθητές του Μουσικού Σχολείου.