Εβδομαδιαία στήλη «Το Κέρας της Αμάλθειας»: «In memoriam»*

*«Εις μνήμην»
(Αφιερωμένο
στους νεκρούς συμπολίτες μας
της Μάνδρας, της Μαγούλας,
της Νέας Περάμου και του Θριασίου)

Θεέ μου, αλί και τρεις αλί, τι κοπετός, τι θρήνος;
Μα από πού ακούγονται θλιμμένοι ορυμαγδοί;

Τόσοι κλαυθμοί και σπαραγμοί συνθλίβουν την καρδιά μας!
Λες και μας χαρακώσανε τα σπλάχνα με γυαλί!

Εκεί που ανέβρυζε η ζωή, σκιές κυκλοφορούνε…
Θρηνούν τα τέκνα της Ραχήλ τον άδικο χαμό!

Του Άβελ το αίμα έπεσε πάνω στην κεφαλή της!
Καταρρακτώδης συμφορά, παρόμοια με λιμό!

Τι παρακλήσεις είναι αυτές, τι οιμωγές, τι γόοι;
Γέμισαν’ οι δρόμοι αγάλματα και κέρινες σορούς!

Απ’ του «Πατέρα» την κορφή, άφταστη και βραχώδη,
τόνοι νερού και λασπουριάς χύθηκαν σε σωρούς,
βρέχοντας μ’ αμμοχάλικο την πολιτεία όλη.

Θα εξετράπη ο Αχέροντας -με θαύμα- απ’ το Σούλι!
Και απ’ το Τρικέρι πήγασε μια μέρα υπό βροχή,
εκβάλλοντας στο Θριάσιο με οργή και βιτριόλι!

Θαρρείς και η γη τον «ξέρασε» και του έστρωσε μια κοίτη,
να σπείρει το θανατικό σ’ ανύποπτη στιγμή!

Γέμισε ο τόπος χαρακιές, ρωγμές, πληγές, χαλίκι,
καθρέφτες, κρύσταλλα, κορμιά κι αλαλαγμών βοή…

Τρέξτε, χτυπήστε άνθρωποι, σημάνετε τις καμπάνες!
Κανένα απ’ τα ξωκλήσια σας κλειστό μην αφεθεί
και λειτουργήστε τα άμεσα, καντήλι να τα φέξει!

Δείτε πώς κλαίει η Παναγιά του «Άξιον Εστί»!
Που απ’ το ψυχοπλάνταγμα, ούτε σταυρώνει λέξη!

Μοιάζει να ανοίξαν’ οι ουρανοί, να βράχηκαν οι κάμποι!
Μέχρι κι ο ήλιος μούσκεψε απ’ την υγρή αχλή.

Τον βρήκαν με κορμί γυμνό στην αχερούσια λίμνη,
σ’ ύδατα όμβρια, άλιωτο, να πελαγοδρομεί!

-Δίχως τιμόνι ή κουπιά, σκούνα πώς να συγκλίνει;-

Ερήμωσαν οι γειτονιές, πού ’ντο το παιδομάνι;
Φωνές ανθρώπων δεν ηχούν! Ζωή πώς να σταθεί;

-Σα μαύρος κύκνος σεργιανά ο δαίμων και γρυλλίζει!-

Οι δρόμοι κόπηκαν στα δυο, γκρεμίστηκαν οι μάντρες,
άνοιξαν μνήματα να μπουν, διαβάτες να κλειστούν!

«Στις φυλλωσιές θα κρύφτηκαν μαζί γυναίκες κι άντρες!
Αφήστε τα μνημόσυνα! Σύντομα θα βρεθούν!»

Πόσων ανθών, Φιλεύσπλαχνε, ρούφηξες την ακμάδα;
Πόσων αγνών χαμόγελων πήρες τον γλυκασμό;

Ποιος ολετήρας θάνατος ξεκλήρισε την Πλάση;
Πόσους δικαίους κι άφταιγους κρήμνισες στο χαμό;

Μα ούτε ένα χέρι αδελφικό δεν έβγαλε τα καρφιά τους,
για να μην ταλαντεύονται σα στάχυα στον γκρεμό!

Ρίζες, ψυχές χωμάτινες, ρίχτηκαν στις αβύσσους,
με τα μαλλιά αχτένιστα, Χριστοί χωρίς σταυρό…

Μόλις σβηστούν οι προβολείς και πέσει η αυλαία,
τα γιασεμιά τ’ ασώματα στις όχθες θα στηθούν,
με ξηλωμένες τις ραφές και βλέμματα μοιραία,
για να θυμίζουν το έγκλημα, να μη λησμονηθούν.

(Φωτό: Χαρακτικό του Α. Τάσσου)