Ο θάνατος του πολιτισμού… (Για την οικία Δήμου Φερεντίνου ή Δημοτσέλιου)

Της Άννας Σκλαβενίτη,
Δρ. Μεσαιωνικής Ελληνικής Φιλολογίας

Με μεγάλη μου λύπη διαπίστωσα τις τελευταίες μέρες ότι η οικονομική ένδεια που μαστίζει τη χώρα δεν μεταφράζεται δυστυχώς μόνο σε ένδεια υλικών αγαθών, αλλά και σε ένδεια αξιών.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, προς μεγάλη μου έκπληξη πληροφορήθηκα από πλήθος διαδικτυακών άρθρων ότι ο Δήμος Μεγανησίου επιμένει στην κατεδάφιση της παλαιάς οικίας του διαπρεπούς αγωνιστή του 1821, Δήμου Φερεντίνου ή Δημοτσέλιου.

Πρόκειται για μια εμβληματική μορφή στον αγώνα της Ελλάδας για την ανεξαρτησία, για έναν άνθρωπο που πεισματικά αγωνίστηκε κατά των Τούρκων και συνέχισε τον αγώνα του και στην ελεύθερη Ελλάδα, διεκδικώντας το 1836 την παραχώρηση Συντάγματος από τον Όθωνα.

Εφόσον υπάρχουν οι ιστορικές και αρχειακές μαρτυρίες που πιστοποιούν ότι το εν λόγω οίκημα ανήκε στον αγωνιστή, είναι απορίας άξιον που ο Δήμαρχος Μεγανησίου και το δημοτικό συμβούλιο δεν κινητοποιήθηκαν για να προβούν σε εργασίες αποκατάστασης και στην ανάδειξη του χώρου σε μουσείο προς τιμήν του ήρωα.

Τελικά ποια είναι η Ελλάδα που θέλουμε; Η Ελλάδα των χορηγών, των επιδοτήσεων και των φορολογικών παραδείσων, της αξιοποίησης από εμίρηδες, ρώσους μεγιστάνες, τυχοδιώκτες;

Ποια είναι η ευαισθησία μας απέναντι στους ανθρώπους που θυσίασαν τη ζωή τους για το ιδανικό της πατρίδας; Είναι άραγε ανύπαρκτη η ευαισθησία αυτή του Μακρυγιάννη που απέτρεψε την πώληση αγαλμάτων, με την περίφημη φράση «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε».

Ας ελπίσουμε, έστω και τώρα, με τη δημοσιοποίηση του θέματος, να αφυπνιστεί η ευαισθησία ορισμένων και να παρεμποδιστεί η κατεδάφιση της ιστορικής οικίας. Γιατί, ο θάνατος αυτής της ευαισθησίας είναι εν τέλει θάνατος του πολιτισμού.