Έφυγε η ζωγράφος Σοφία Βλάχου

Της Νόνης Σταματέλου

Έφυγε η ζωγράφος των περιβολιών και των ελαιώνων. Των μελαγχολικών αγγέλων, των κοριτσιών με τα λευκά φορέματα και το θαλασσινό βλέμμα.

Απ΄ τα βουνά της Ηπείρου ως τ΄ ακρογιάλια της Λευκάδας,το αστέρι των Χριστουγέννων, ψιθυρίζει στα υπόλοιπα αστέρια την είδηση. Η Σοφία έφυγε…

Παρηγοριά μας το ανεξίτηλο σημάδι που άφησε στον κόσμο, γεύση αθανασίας στην ψυχή μας…

(Είχα γράψει πριν λίγα χρόνια για τη Σοφία, με αφορμή τη «συνάντησή»μας…στην έκθεση ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑ ΣΕ ΦΩΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ).

Είναι ευλογία να μπορείς να «συνομιλείς» με ανθρώπους σαν τη Σοφία, γιατί η σχέση της με την τέχνη είναι απόλυτα γνήσια και η ματιά της για τη ζωή είναι η ματιά του ανθρώπου του ξεχωριστού. Κάποιοι αναρωτιούνται με ποιητική διάθεση αν πραγματικά ανήκει σ΄ αυτόν εδώ τον κόσμο ή προέρχεται απ” τον κόσμο των αγγέλων…

Το πέρασμά της απ την εκπαίδευση -δίδαξε Χημεία στα Γιάννενα για 28 χρόνια- άφησε έναν αέρα κύρους, ηρεμίας και αρχοντιάς.

Αυτό που ακούς πλησιάζοντας την ίδια και το έργο της, δεν είναι κραυγή. Είναι ήχος ψιθυριστός, από κείνους τους ήχους που ξέρει καλά μόνο η ψυχή ν’ αναγνωρίζει…Είναι η υπαρξιακή αγωνία που καλλιεργείται στη γόνιμη χώρα της σιωπής κι’ η ελπίδα που ακροβατεί στο όνειρο. Η χαρά δεν προκαλεί, η μελαγχολία δεν θλίβει. Η χαρμολύπη της Σοφίας είναι στάση ζωής.

Πίσω απ’ τις μορφές με τα μεγάλα μάτια, ανάμεσα απ’ τα περιβόλια της αθωότητας και τ’ ασημένια λιόκλαδα, πέρα απ’ τις γαλάζιες θάλασσες, παραμονεύει πάντα ένα λευκό πλεούμενο που άλλες φορές διακρίνεται, άλλες όχι, για να ταξιδέψει τους μυημένους σε μια παράξενη χώρα που καίει μια φωτιά ή πνέει ένα δροσερό αεράκι.

Αισθάνομαι τυχερή που τη συνάντησα στη ζωή μου και μέσα από μια σειρά συμπτώσεων και συγκυριών ήρθαμε τόσο κοντά. Πλάι στο γκρίζο της Λίμνης Παμβώτιδας…Για να επιστρέψουμε πιο ώριμα τώρα και οι δύο στο βαθύ γαλάζιο των παιδικών μας χρόνων…