Το «κρίμα» είναι λίγο να το πεις…

Τον περασμένο Αύγουστο, ο Μίκης Θεοδωράκης έστειλε μια επιστολή στα «Νέα», διαμαρτυρόμενος για τον αντικομμουνισμό και την προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό, με αφορμή τη χυδαία και ανιστόρητη εκδήλωση της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ στο Ταλίν.

Έγραφε μεταξύ άλλων στην επιστολή του: «Εκεί πάνω στην Ευρώπη και ειδικά στα ρατσιστικά κράτη, ξέρω γιατί πονάνε και τα βάζουνε με τον Στάλιν και τον κομμουνισμό. Γιατί νίκησε κατά κράτος τον πολυαγαπημένο τους Φύρερ. Τον Αδόλφο Χίτλερ! Όμως εσείς εδώ, τι λόγο έχετε; Εσείς τους κομμουνιστές τους σκοτώνατε σαν μύγες. Με τις συμμορίες τύπου Σούρλα και Βρεττάκου. Με τα στρατοδικεία και τις εκτελέσεις 16.000, νέων κυρίως κομμουνιστών. Αγοριών και κοριτσιών. Με τα Μακρονήσια όπου μαρτύρησαν 100.000 Ελληνες κομμουνιστές. Με τα σφαγεία της Ασφάλειας, όπου βασανίστηκαν με τις πιο φρικαλέες μεθόδους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες. Τι είμαστε λοιπόν όλοι εμείς, εγκληματίες ή θύματα; (…) Μήπως μέσα από τις γραμμές μας ξεπήδησαν ο θρόνος, οι παρακρατικές οργανώσεις που σκότωσαν τον Λαμπράκη και η χούντα;».

Την Κυριακή, μίλησε σε μια συγκέντρωση στο Σύνταγμα, όπου τη διοργάνωση είχαν αναλάβει επίσημα και ανεπίσημα και μεταξύ άλλων ομοϊδεάτες και ιδεολογικοί απόγονοι αυτών που κατακεραυνώνει πιο πάνω, αποσπώντας μάλιστα το χειροκρότημά τους. Για την ομιλία του, δε, έλαβε τα συγχαρητήρια από τον γιο του επικεφαλής αρχιβασανιστή της Μακρονήσου την περίοδο 1947 – 1948, Π. Σκαλούμπακα. Κι όχι μόνο αυτό. Ενώ την επιστολή του στα «Νέα» την έστειλε για να απαντήσει στη θεωρία των δύο άκρων, στο συλλαλητήριο της Κυριακής ανακάλυψε τον «φασισμό στην πιο απατηλή και επικίνδυνη μορφή του. Την αριστερόστροφη». Το «κρίμα», είναι λίγο να το πεις…

(Δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη, Φύλλο της Τετάρτης 7 Φλεβάρη 2018)